Onze ongehuwde tante ( 90) woont in haar ouderlijk huis en weigert elke vorm van hulp. Als gevolg van een dramatische jeugd is zij zeer angstig en vertrouwt niemand. Na een val op elk van haar armen zijn huishoudelijke taken en zichzelf verzorgen moeilijk. Na ( alweer) een val kan zich nu heel moeilijk verplaatsen.
Ze heeft geen badkamer, slechts één koudwaterkraan in de keuken van haar woning. Ze heeft geen koelkast en bewaart haar voedsel in haar vochtige kelder, een heel kleine ruimte waar ook de voorraad kolen ligt. De electrische leidingen zijn niet meer veilig. In heel de woning zijn er nog 2 stopcontacten en 2 lichtknoppen die werken. Het toilet is buiten.
Ze slaapt al jaren in een oude stoel, rechtop, soms met haar hoofd op tafel. We willen haar bed naar beneden halen, maar we mogen niet. Een zetelbed of relax-zetel wil ze ook niet.
In de winter dooft haar kolenkachel bijna dagelijks uit, maar ze wil geen hulp. ’s Zomers gaat het niet beter. Na elke stortbui en onweersbui loopt haar keuken en een deel van haar living onder water, door verstopping van de afvoer. Ook dan weigert ze hulp en schept zelf met een emmer het overtollige water op, dat ze in het toilet gooit. Ze is daar uren mee bezig.
Haar ogen tranen en zijn al jaren ontstoken. Ze weigert om naar een oogarts te gaan. Nu is zij aan één oog blind, en uit het andere ziet zij steeds minder.
Haar gehoor is nog slechter. Meestal hoort ze de deurbel niet. Na verschillende pogingen die soms enkele dagen duren, is er een kans dat zij de telefoon hoort. Soms is zij depressief en heeft ze geen zin om op te nemen. Onze tante is dus zo goed als niet bereikbaar. Een huisdokter heeft ze niet.
Drie keer brachten we een maatschappelijk werkster (van OCMW, CM en NIOO) mee naar haar thuis. Elk van hun gaf een uitgebreide uitleg over de mogelijkheden van thuishulp. Ze werd boos, en na de 3de houdt ze voor ons (mijn 2 neven en ik, de enige familie die zij nog heeft) letterlijk haar deur dicht.
We hebben haar toch alvast ingeschreven in enkele rusthuizen. Op de lijst “dringend” staat haar naam daar op nummer ergens in de 90. Maar als er plaats is en de bejaarde weigert, zal een rusthuis nooit dwingen tot opname.
We merken wel verwardheid die bij een 90-jarige hoort, maar ze lijkt verder voor haar leeftijd vrij helder. Ze weet goed welke dag het is en onthoudt wanneer we afspreken om haar te bezoeken. Dus onbevoegd verklaren is geen (wettelijke) optie?
Is dit niet een situatie waarin moet ingegrepen worden? Wat zijn de mogelijkheden, of beter, zijn hier nog mogelijkheden? Heeft de wet iets voorzien?