Rechtszaak tegen ziekenfonds - deskundige vind dat intelligente mensen beter niet op invaliditeit staan...
Eerst en vooral mijn excuses omdat ik hier mijn verhaal in het lang en in het breed uit de doeken ga doen, maar ik kan er nergens mee terecht omdat men mij niet gelooft en ik
ben dus teneinde raad... Ik denk er soms aan om met mijn verhaal naar de media te stappen maar ik heb niet het gezicht waarmee iedereen meeleeft,
in tegendeel de meeste mensen vertrouwen mij om een voor mij onbekende reden totaal niet of kunnen niet met mij om.
Ik ben 40 jaar en heb vier jaar geleden mijn rug gebroken op drie plaatsen na een ongelukkig privé ongeval.
Eerst heb ik een maand in het ziekenhuis gelegen, vooral omdat de dokters niet wisten wat juist met me te doen, ik had nu eenmaal een breuk van die aard dat men nog nooit
gezien had. Men kwam mij dagelijks vragen of ik nog gevoel in mijn benen had omdat de kans erg groot was dat ik mijn gevoel in mijn benen ging kwijt geraken en nooit meer zou kunnen gaan.
Ook kwamen mij een vijtal dokters en specialisten om beurten vragen hoe ik het voor elkaar had gekregen om zo een onmogelijk zeldzame breuk op te lopen.
Nu is het zo dat ik gelukkig nog wel kan stappen, maar ik heb veel rugpijn, zelfs als ik niks doe. Ik heb dus 2 keer 11 maanden op de ziekenkas gestaan, de eerste keer
werd ik geschorst omdat ik mijn studies (ik wou me herscholen en mijn leven een grote wending geven) die ik op het moment van het ongeval volgde terug wou herstarten,
maar dat vond ik niet erg, het ging beter gaan, en ik moest nog maar 1 semester volgen om mijn einddiploma te halen.
Ook was het zo dat ik het eerste jaar enorm veel indruk had gemaakt op de school en de leraars wegens mijn uitzondelijk hoge percentages, ik had veel moeilijke vakken 95, 97 en 99%.
Het is dus niet dat ik dat tegen mijn zin deed, in tegendeel dat was veruit de leukste periode in mijn leven die ik ooit gehad heb!!
Na 1 maand school heb ik gemerkt dat het veel minder goed ging met mijn pijn dan ik eigenlijk had verwacht, aangezien ik de periode ervoor bijna een hele dag op bed lag.
Mijn grote droom viel helemaal in duigen, ik voelde al dat ik nooit iets meer zou kunnen doen als ik al niet eens een 6tal uur per week mijn grote hobby programmeren kon uitvoeren.
Toen ben ik begonnen met zware pijnstillers te nemen wegens ondragelijke pijnen. Ik ben ook moeten verhuizen naar mijn vriendin omdat ik niet meer voor mezelf kon zorgen.
Nog 11 maanden heb ik dan weer op de ziekenkas gestaan en ik wist al op voorhand dat ik er ging af liggen. Terwijl ik toen de pijnlijkste periode had die ik al gehad
had. Die o zo beleefde mevrouw van het ziekenfonds die u na een vraag maar 3 woorden liet zeggen om u dan onvriendelijk te onderbreken en haar opinie te geven.
Doch ik ben steeds heel kalm geweest en deed zelfs alsof we een goed gesprek hadden (mijn manier om zo een soort mensen aan te pakken, ik haat ruzie maken en al die zever)
Ik dacht maar hoe is dat nu mogelijk, drievoudige breuk, en de specialisten kunnen me niet eens helpen omdat ze niet eens weten wat te doen met me, ze weten ook niet hoeveel
pijn ik heb aangezien ik nog een jaar naar de kliniek moest puur om verslag over mijn situatie te doen. Maar die madam van de ziekenkas die nog niet eens gespecialiseerd was
in de rug kon dat wel zeggen. Na enkele idiote standaardtests die ik perfect kon uitvoeren wist ik al hoe laat het was. (die mensen beseffen wel niet dat pijn vaak achteraf komt,
enkele uren na die domme tests moest ik altijd wel extra pijnstillers nemen en me neerleggen...)
Geen probleem, een rechtszaak kan ik onmogelijk verliezen, ik heb nu eenmaal het grote voordeel dat ik een ongeziene grote verschuiving heb van enkele wervels wat wel mijn pijnen kon verklaren.
Nu bijna 2 jaar later - en elk jaar meer en meer pijn - na het verslag gekregen te hebben van de onafhankelijk deskundige zie ik het niet meer zitten. Er staat duidelijk in dat "een intelligent persoon dat
vele verscheiden IT opleidingen heeft gevolgd wel is staat is om in mijn situatie te kunnen werken".
Nu weet die mijnheer wel niet dat ik lichamelijk 'dood' ben sinds die dag 4 jaar geleden, ik kom heel zelden buiten omdat ik teveel pijn heb als ik iets doe, en heb al mijn hobbys moeten opgeven.
Ik ga 1 a 2 maal per jaar op reis dankzij geld van sponsers omdat een warm land mijn pijn veel draaglijker maakt, ook ga ik eenmaal per jaar een week naar een festival waar ik meer in de weide lig en babbel met vrienden dan iets anders - gewoon omdat het me eens weg haalt uit mijn ellendig leven, ook kom ik buiten om de 1,5 a 2 maanden voor de huisdokter omdat ik voorschriften moet hebben omdat ik zonder morfine (-derivaat) zit.
Buiten dat ga ik een paar keer per jaar naar enkele personen van de familie en ook soms naar vrienden, en dat zal het zowat zijn, niet omdat ik niet buiten durf, enkel omdat ik thuis het minste pijn heb!
Een stoel waar ik zonder teveel last op kan zitten bestaat niet en rechtop stil staan is een ramp kwestie pijn.
Momenteel ligt mijn hoeveelheid pijnstillers tegen de maximum dosis omdat ik anders een hele dag lig te zagen van de pijn. Maar een groot nadeel van die morfine pillen is wel dat mijn
hersenen helemaal niet goed meer werken, ik ben enorm in de war en kan bijna onmogelijk nog een film volgen... Maar blijkbaar gelooft men dat niet, enkel mijn vriendin kan dat getuigen,
die moet me constant uitleggen hoe iets komt en waarom enzo.. Ik ga het niet hebben over die vele slapeloze nachten als neveneffect van die pillen, maar ook door al die stress.
Ook zeg ik geen woord over het feit dat mijn vriendin al een aantal jaar diep in de put zit, diagnose: burnout, volgens ons beide flauwekul, maar geen idee wat er juist wel scheelt.. enkel weet ik dat ze evenveel leidt onder mijn
situatie dan ikzelf aangezien die stress met het ziekenfonds en ook al het extra werk dat ze door me heeft. En al die dagen dat wij 12 to 14u slapen en toch beide vaak nog heel moe zijn.
Nu komt mijn vraag langzaam aan...
Ik ga vermoedelijk die rechtszaak tegen het ziekenfonds verliezen (omdat de rechter bijna altijd het advies van zo een expert volgt), en ik ben het helemaal niet eens met die uitspraak.
In het expertise verslag van de deskundige staat dat ik schriftelijk mag reageren hierop, ik vermoed dat dat moet gaan via mijn huisdokter of zo?
Maar nu is mijn probleem namelijk zo dat ik eigenlijk geen enkele dokter achter me krijg omdat mijn huisdokter me vermoedelijk zelf niet eens gelooft, mijn 'team van professors' die me
destijds in het UZ Gent behandelden ook niet omdat ze GEEN referentie hebben, ik ben wereldwijd blijkbaar de enige die dit heeft / ooit heeft gehad. Destijds konden me die
ook niet helpen, wel zeiden die me dat ik de rug heb van iemand van 80, dat het normaal met de pijn met de jaren niet beter ging gaan maar juist slechter, en ook dat ik in ALLES wat ik doe zelf moet
aanvoelen wat ik wel kan en wat ik niet kan. Ik heb destijds heel vaak gevraagd of ik nog in staat zou zijn van ooit te werken maar toen draaiden die altijd rond de pot.
Ook is het zo dat de verslagen van die specialist vol met fouten en tegenstrijdigheden stonden omdat die professor een soort professor Gobelijn was (enorm verstrooid).
Ik weet niet hoe ik mijn oneensheid tegen die expertise moet uiten, er is volgens mij toch niet veel aan te doen...
Mijn vragen zijn dus de volgende:
1. Wat en hoe kan ik hieraan doen om toch mijn ontevredenheid te uiten over dit expertise verslag? Ik ben vrij zeker dat zowel die deskundige als die persoon van het ziekenfonds nog niet eens een foto van mijn breuk gezien hebben (dit is GEEN verwijt aangezien de hoeveelheid CDs met digitaal röntgenfotos is het bijna niet mogelijk de juiste te vinden).
2. Als ik deze rechtszaak verlies, kan ik dan op een andere manier wel mijn 'gelijk' halen? Door in beroep te gaan? Nu is het zo dat ik al een drietal jaar moet leven van het
wonderlijk fantastische bedrag van 480 euro in de maand, ik kan het me dus niet permitteren van hier veel geld aan uit te geven. Ook heb ik zo een gevoel dat ik het grote
probleem heb dat ik geen enkele dokter of specialist achter me krijg, die durven niks zeggen of soms kreeg ik al te horen dat ik maar moet leren leven met de pijn?!
3. Kan en mag de rechtbank, ziekenfonds of weet ik veel wie wel beslissen dat ik perfect werk bekwaam ben terwijl de specialisten mij als studieobject gevolgd hebben omdat er nu iets
'nieuw' in hun boeken staat, met andere woorden die weten helemaal niet eens wat ik voel kwestie pijn enz. Ook is het zo dat als ik sprak over werken of onbekwaamheid deze
specialisten me verwezen naar mijn huisdokter om dat te regelen, ik kan me wel voorstellen dat die experts liever hun kop in het zand steken en geen zorgen hebben.
4. Ik ben vooral bang dat ik na een tijdje op 'den dop' toch iets zal moeten doen en ik weet al op voorhand hoe dat ga zijn, niemand wilt mij aanwerven zonder diploma (heb em juist niet), maar indien ik wel iets vind: 1 uur computerwerk en ik lig waarschijnlijk ergens op een zetel of dergelijk voor een uur om mijn rug terug 'op te laden'. Als ik dan al werk vind zal ik overal maar een paar uur kunnen gaan werken en word ik
vermoedelijk na een kwade preek vriendelijk de deur gewezen. Is het niet door mijn lange pauzes dan is het wel omdat ik soms zo dom kan doen en met mijn hersenen op een ander
planeet zit door de pijn+pillen en dus zwaar fouten maak.
Ter afronding maak ik me eigenlijk totaal niet druk over het feit op zich of ik nu werkzoekende ben ofdat ik op de ziekenkas sta, het gaat me erom dat heel die zever er wel voor zorgt dat weinig mensen mij nog geloven en denken dat ik een comediant ben, al zeggen ze dat niet in mijn gezicht maar ik voel wel hoe ik wordt behandeld ("Ge ziet er goe uit" zeggen ze dan om te zeggen het gaat precies beter, tja ik zei al een paar jaar geleden dat het elk jaar slechter zal gaan, maar mijn omgeving heeft meer last met het aanvaardingsproces dank ikzelf, en dat ik gewoon meer pijnstillers neem dat wss mijn 'happy' blik verklaart).
Ook is het zo dat ik zelf al heb getwijfeld of ik nu te kleinzerig ben?? en dat ik het momenteel eigenlijk helemaal niet meer zie zitten.
Ik begrijp dat men al die profiteurs van de ziekenkas en den dop wilt, maar mensen met veel pijn die geen komedie kunnen of willen spelen en eerlijk zijn, zijn hier wel de dupe van terwijl ik zelfs viavia mensen ken die niks mankeren en doordat ze goed kunnen acteren en slim zijn niet meer hoeven te werken... Mensen met veel pijn weten wel dat als de huisdokter of specialist vraagt "Hoe gaat het", dat je meestal wel antwoord met "Goed" in plaats van al uw pijnen in het lang en breed uit te leggen omdat wij namelijk ons pijnen juist proberen te camoufleren. Ook pijn die je al jaren hebt is voor mij 'normaal', waarom zou ik dan konstant tegen de doker moeten zeggen "Slecht, ik heb veel pijn." Ik wil me nu eenmaal niet slecht voelen want ik ben een optimist en ik wil me juist goed voelen!!!
Denken die mensen van de ziekenfonds, specialisten, rechter, zelfs mijn vrienden (en weet ik veel wie nog die denken dat ik gewoon te lui ben) nu echt dat ik het leuk vind om met 480 euro in de maand toe te moeten komen, terwijl ik juist 13 jaar ervoor goed verdiend heb wegens een welbetaalde job.
Ach in wat voor een wereld leven wij nu, hopelijk win ik morgen de Lotto dan kan ik dit apeland met hun schijngoede zorgsektor in de steek laten en verhuizen naar een warmer land waar ik vooral veel minder pijn heb en en hoef ik niet meer te lijden onder allemaal die stress waar ik en mijn engel nu al jaren last van hebben.
Deze lange tekst af gekregen dankzij 'slaapstress', 4uur geklungel, een 15 maal herlezen en vanalles veranderen, en een stevige hoeveelheid Tramadol waardoor ik nu een zombie ben.
Edit: het originele bericht aangepast en de naam van de ziekenfonds weggelaten om problemen te vermijden.