Ik ben als kind gediagnosticeerd met Tourette. Persoonlijk kan ik goed met de ziekte leven, het is de maatschappij die het mij behoorlijk moeilijk maakt. Ik kan absoluut niet tegen stress, dit verergerd de gevolgen van mijn ziekte, met als gevolg meer medicatie met als gevolg veel bijwerkingen, met als gevolg minder functioneren met als gevolg meer stress en de cirkel is weer rond. De maatschappij is zo bijzonder prestatiegericht dat ik er (bijna) kierewiet van wordt. Ik heb van mijn psychiater al de suggestie gekregen om te opteren voor een invaliditeit. Ik zie dit echter niet zitten. Met wat aanpassingen zou ik best wel voor mezelf kunnen zorgen, zonder op kap te leven van de maatschappij. Ik wil dit niet, ik zou me er gewoon niet goed mee voelen.
Mijn ouders hebben een eigen huis en grond. Indien ik later hier zou kunnen blijven wonen en zo veel mogelijk zelfvoorzienend zou gaan leven, kan ik zonder een échte job te moeten hebben kunnen leven. Ik wil gewoon back to basics. Naar de 3 B's. Het bed bad en brood principe. Dit klinkt misschien raar, maar hier zou alle stress waarschijnlijk mee verdwijnen.
Een dak boven mijn hoofd heb ik nog zolang mijn ouders nog leven (en ik hoop dat ik het na hun overlijden ga kunnen behouden), bad ook, reeds aangesloten op regenwater, dus in principe geen probleem. Wij bezitten eveneens ook nog enkele 10-tallen aren landbouwgrond, ik denk dat dat voor 1 persoon wel zal volstaan om voedsel op te kweken?
Echter vraag ik mij af of dit wettelijk wel mogelijk is. Ik heb het gevoel dat er in de huidige maatschappij zoveel (financiële) verplichtingen zijn. Moet ik werkelijk aan al deze verplichtingen voldoen als ik niets van de staat in ruil vraag? Ik vraag geen uitkering, ik vraag enkel te mogen wonen in het huis dat mijn ouders gebouwd hebben en voor mezelf te mogen zorgen. Ik val achterover als ik zie wat mijn vader aan belastingen, verzekeringen en allerhande moet betalen enkel om dit huis te kunnen/mogen bezitten. Ik besef nu al dat ik dat onmogelijk ga kunnen betalen als ik niet in staat ben om te gaan werken. Zoals ik al gezegd heb wil ik niet van een uitkering leven, maar ik voel mij er ergens door gedwongen.
Kan iemand mij vertellen of er nog andere (haalbare) alternatieven zijn?