Hallo,
November 2017 ben ik in een burnout beland. Na 7tal maanden nam ik terug contact op met het werk voor een progressieve tewerkstelling. Dat bleek toen niet mogelijk te zijn, behalve terug naar team waar stress ontstond. Daardoor was ik op advies van huisdokter en psycholoog nog even langer thuis tot er oplossing kwam. Toen bleek ik zwanger, dus de zoektocht naar een plekje voor me in het bedrijf stond even on-hold. Zou goed nieuws zijn, er waren reorganisaties in bedrijf, veranderingen op til, geeft bedrijf meer tijd om een werkpost voor mij te creeeren etc. Nu, ondertussen bevallen, einde borstvoedingsverlof is nabij. Heb voldoende tijd gehad om te herstellen, wil mijn job opnemen maar door gezinssituatie kan ik me minder flexibel opstellen. Ook het werk van mijn man vraagt flexibiliteit dus dit wordt tijdelijk moeilijk. Ik vroeg aan werk toegifte even geen avonduren weekenduren meer te werken (team van 8 personen). Maar dit blijkt moeilijk, terwijl ik wel kan werken tussen 7 en 19u, ze het in het verleden al goedgekeurd hebben voor iemand etc.
Dus ik kan me niet flexibel opstellen in de uurrooster, dus het werk stopt voor mij. Ik ben geen vragende partij om te stoppen (na 11 jaar dienst!) dus ik vind, ze willen me geen werk meer aanbieden, dat ze me moeten ontslaan. Maar dat willen ze niet, het is eigen aan de job dus ze willen dat ik mijn ontslag geef en vertrek.
Volgens vakbond is dit contractbreuk, kunnen ze dat niet maken. Moet de eerste werkdag me gewoon gaan aanmelden tot ze inzien dat ze me moeten ontslaan indien de niet willen dat ik minder flexibel ben. Maar in die strijd helemaal geen zin, net hersteld van burnout. Wil het zo houden ook. En daar rekenenen ze ook op denk ik.
Wat zijn mijn rechten/plichten in deze situatie? Volgende week gesprek met de directeur omdat ik moet beargumenteren waarom ik vind dat het aan hen is om me te ontslaan, ipv mij te dwingen ontslag te nemen. Heb net kind gekregen, was helemaal geen vragende partij om te stoppen en zonder inkomen te vallen.