De termijn om verder te procederen is voorbij.
De zaken zijn in het arrest anders voorgesteld dan ze zijn, maar de grond waarop ze hebben beslist is dat ik verlof nam op de dag dat ik was uitgenodigd.
Ik heb dus iets gedaan dat mag van het reglement, maar doordat er geen wet is die omschrijft wat een gerechtvaardigde reden voor afwezigheid is, mogen ze zeggen dat het
misbruik van de wet is.
In het arrest van hoger beroep werd daar voor het eerst iets over gezegd, en daarna was het niet meer mogelijk om er nog iets over te zeggen. Ik zeg het je maar, zodat je je misschien deze surprise kunt besparen.
Er zitten zo verschillende vage zaken in de wet:
- je moet een positieve houding hebben,
- je moet positief meewerken,
- je moet een gerechtvaardigde reden hebben voor afwezigheid.
Er wordt in de wet niet beschreven wat daarmee bedoeld wordt, dus zelfs al doe je wat door het reglement is voorzien, dan kunnen ze nog zeggen dat het misbruik van de wet is.
Ik heb ondertussen nog al verhalen gelezen over de VDAB, dat het een pest is enz. Het probleem is dus dat we in een democratie leven, dat het maar al te gemakkelijk is voor de meerderheid die afgunstig is op de doppers om er een wet door te jagen die neerkomt op willekeur. Voor de minderheid van doppers, die een continu veranderende groep is, is het in feite niet mogelijk om hun rechten beter te bewaken tegen dit soort praktijken.
Ondertussen is ook het recht op een bestaansminimum afgeroomd. Je kunt dus nu tegenkomen dat het interessanter is om geen bestaansminimum te vragen, want dan moet je je huis verkopen en je spaargeld aftrekken van je uitkering.
Daarna kan het dan interessanter zijn om je niet meer in te schrijven als werkzoekende en gewoon voort te leven van je spaargeld totdat het op is. Daarna kun je dan een bestaansminimum van betekenis vragen en je opnieuw inschrijven als werkzoekende.
Het is dus de omgekeerde wereld geworden: je kunt een uitkering vragen maar het wordt voordeliger om er niet meer naar te vragen.
De normale situatie is zoals in Amerika. Je gaat werken voor het vele geld dat ze je beloven. Als je zonder werk valt dan leef je gewoon van je spaargeld.
Hier moet je echter zodanig veel belastingen betalen, dat het voor een derde van de bevolking niet meer mogelijk is om iets te sparen. Bovendien worden ze aangemoedigd om alles uit te geven, zodat ze kunnen beginnen genieten van hun spullen. Bovendien zijn die spullen hier beduidend duurder dan in de buurlanden. Als ze dan zonder inkomen vallen, dan moeten ze een uitkering vragen. Die kunnen ze verliezen. Ze hebben dus de gelijke behandeling van gelijke stempeltjes vervangen door een individuele aanpak. De mensen waren er blij mee omdat ze de uitkeringen hebben verhoogd, maar je kunt ze gemakkelijker verliezen.
Daardoor zijn er veel bedrijven die daar zitten op te wachten. Dan stellen ze je een laag loon voor voor werk dat je normaal niet zou doen.
We krijgen dus het omgekeerde van de vrije markt. Het is precies doordat je een uitkering kunt krijgen die je ook kunt verliezen, dat je nu minder gaat verdienen, meer belastingen moet betalen voor de hogere uitkeringen, minder kunt sparen, rapper een uitkering moet vragen, er meer maatregelen komen om te kunnen schorsen, enz. Het is een neerwaartse spiraal naar de volledige ineenstorting van de maatschappij, zoals beschreven in het boek "De toekomst van het ouder worden" van Professor C Northcote Parkinson en Dr Lecompte. Toen Dr Lecompte het werk van Professor Parkinson las, vond hij dat er een opvallende gelijkenis is tussen een mens en een maatschappij: bloei, verval, volledige ineenstorting. Dan hebben ze samen dit schitterende boek geschreven. (Hij schrijft dus dat de versnelling van de ingewikkeldheid van het leven en de vertraging van de gecentraliseerde administratie uiteindelijk leiden tot volledige stilstand en dan staatsgreep en tirannie.)
Het zou beter zijn om iedereen een uitkering te beloven van bijvoorbeeld 400 euro die hij niet kan verliezen, en waarvoor je geen enkele vraag gesteld wordt, alleen moet je Belg zijn en hier wonen. Als je zo'n uitkering hebt ga je meer gemotiveerd zijn om werk te zoeken. Doordat je ze niet kunt verliezen moeten de bedrijven je meer geld voorhouden want je hebt het niet echt nodig.
Het probleem is dus: dit is een democratie, dus de meerderheid die vreest dat ze even zonder werk zullen vallen geven zichzelf het recht op een hoge uitkering, de bedrijven willen van de situatie profiteren om je zo weinig mogelijk te betalen, en daar staat dan tegenover dat de minderheid die regelmatig dopt gemakkelijker kan geschorst worden.
Toen ik in 1990 afstudeerde kwamen er op 3 jaar tijd 1.200 wijzigingen in het reglement, en daarna kwamen er 50 tewerkstellingsmaatregelen bij. Al die maatregelen hebben er niet toe geleid dat er meer mensen aan het werk zijn. Er worden er alleen maar meer geschorst.
Ik heb verhalen gelezen van mensen die het gedoe van de VDAB moe zijn, die niet meer weten wat te doen, die zich beklagen dat ze zich zaken laten opdringen. De manipulaties die ze gebruiken om je gedrag te veranderen, om je dingen te laten doen die je normaal niet zou doen, noemen ze mind control. Je moet daar over lezen zodat je weet hoe het werkt. De mensen moeten hier bewust van worden gemaakt, omdat dat je beste verdediging is. Mind control is een misdrijf, een inbreuk op je rechten als mens, onder meer het recht om te denken wat je wilt.
Ik heb het vermoeden dat ze bij de VDAB en de RVA gebruik maken van mind control technologie. Dat zijn elektronische hulpmiddelen die je gedrag veranderen. Ik denk dat ze daarom elke deur bij de RVA vastdraaien achter mijn rug als ik daar binnenkom. Ik ben eens naar Staatsveiligheid geweest en daar wandel je gewoon binnen. Waarom kan dat niet bij de RVA? Daar is iets ernstigs aan de hand. Ik moet er nu wel bij zeggen dat deze denkbeelden, want zo noemen dokters dat, onder meer de wijze zijn waarop ik aan mijn arbeidsongeschiktheid ben geraakt. In alle geval: je bent gewaarschuwd. Informeer je, weten kan geen kwaad.
Eerst heb je de status van kind. Je wordt altijd gecommandeerd en als je nog iets wilt moet je toelating vragen. Dan moet je naar school. Waarom eigenlijk? Als je op je 18 jaar die boekjes ziet liggen, dan denk je: ik zal er wel eens naar kijken. Moet je daarvoor 12 jaar op school zitten? Nee, je gaat naar school om te leren gehoorzamen. Dat is mind control.
Daarna ga je werken, zonder ook maar 1 vraag te stellen, zoals waarom ga ik eigenlijk werken? Waarom betaal ik belastingen? Waarom zou iemand die alleen woont even veel moeten werken als iemand die vrouw en kinderen moet onderhouden? Waarom zou een alleenstaande meer belastingen moeten betalen? De meeste mensen moeten eerst 65 jaar worden om te zien dat ze op elk vlak bedrogen zijn.
Over belastingen mag je het volgende onthouden. Er is een tijd geweest dat de mensen geen belastingen betaalden. Ze woonden in een ommuurde stad. Iedereen was familie. De familie-oudste was koning. De naam van de stad en de familie was dezelfde. Als zo'n stad werd aangevallen dan werd iedereen afgeslacht om te voorkomen dat een overlevende zou uitgroeien tot een nieuw volk dat kon terugkeren om wraak te nemen. Dan werd de stad volledig geplunderd en in brand gestoken. Daarna duurde het tientallen jaren vooraleer de stad was herbouwd en opnieuw geplunderd kon worden. Daarom gingen ze over op een nieuwe tactiek: als ze de inwoners sparen en een belasting opleggen van bijvoorbeeld 20% dan hebben ze op 5 jaar tijd waar ze anders 30 jaar moeten op wachten. Zo wordt de stad op 30 jaar tijd 6 keer meer geplunderd. Dat is de achterliggende gedachte van belastingen.
Dat is de reden waarom ze vinden dat je moet werken: dan breng je belastingen op.