Hallo,
Ik ben ten einde raad gekomen wat mijn zoon betreft (17). Het is al een heel lang verhaal geworden dat al zeker 1-2 jaar aansleept en er niet beter op wordt. Om dat lang verhaal kort te maken: niks anders dan slechte vrienden, agressieve strafbare feiten gepleegd met PV's en verhoren die nog lopende zijn. Niet willen naar school gaan of zeer beperkt, spijbelen tot en met. Tijdens de dagen dat hij op school is, schopt hij daar ook geregeld herrie. Ondertussen al de 5e school. Al deeltijds geprobeerd, idem. Ook niet willen werken. Zo lui als iets. Thuis doet hij ook niks, buiten non stop op zijn gsm bezig zijn. Staat al een jaar onder toezicht van het ondersteuningscentrum jeugdzorg, waar hun opties ook beperkt zijn. Jeugdrechter kan eventueel ingeschakeld worden, maar de weg naar een instelling is lang en hopen kansen die er nog gegeven worden (de hopen kansen die hij reeds gehad heeft, heeft hij allemaal verbrod). Niet dat ik hem wil opsluiten in een instelling, maar wat moet er op de duur nog gebeuren? Enkele dagen geleden, toen ik me eens goed kwaad gemaakt heb toen hij opnieuw in zijn bed bleef liggen kwam hij letterlijk tot tegen mijn neus staan en zei hij van "doe eens iets en ik sla je hier zo tegen de grond", gevolgd door scheldwoorden als "hoerenzoon" en "kankerhomo". Tegen zijn eigen vader.
Dus lang verhaal kort: onhandelbaar, niks mee aan te vangen en al helemaal niet voor rede of een goed gesprek vatbaar.
Ik ben ten einde raad en psychisch op. Zo iemand sloopt jou gewoon. Ik moet ook nog functioneren en gaan werken en ik heb ook nog 2 andere kinderen (waar er gelukkig geen problemen mee zijn).
Mijn grootste vrees is dat hij nu helemaal niet meer zal naar school gaan, wat hij deze week nu gedaan heeft en later, stel aan 18+, niet willen werken en gewoon als leegloper verder door het leven gaan en bij mij blijven wonen en als parasiet op mij verder teren. Ik een ganse dag gaan werken en dan thuis komen en hem aantreffen in de zetel met zijn vrienden en misschien pinten zitten drinken. Het is maar een idee, maar zoals het nu loopt lijkt het me geen ondenkbaar scenario, gezien hij nu al geen klop wil doen.
Het klinkt misschien lelijk van mij, maar het liefst zou ik hem eruit gooien en hem nooit meer terugzien, of hem wel nog terugzien eenmaal hij zijn leven gebeterd heeft. Ik weet het, het is mijn zoon en het klinkt grof maar ik ben moe getergd. Ik ben zelf 45, zoiets ging ik vroeger zelfs niet gedurfd hebben. Denk dat mijn vader mij toen ging tegen de muur geplakt hebben. En als ik mijn ouders hoor vertellen over hun ouders, dan was het nog erger. Niemand die iets durfde zeggen en nu de huidige generatie, wat is dat toch allemaal, zoveel onhandelbare jongeren. Ik begrijp dat niet.
Zijn er hier mensen op dit forum die door een gelijkaardige hel gegaan zijn en wat hebben jullie gedaan?
Vele dank en groeten, Steve