Bijdrage inwonend werkend kind

[Leeniesmurf]

Graag even info voor een vriendin
Haar zoon, net 18. Heeft geen diploma behaald maar heeft sinds kort werk. Eerst deeltijds, nu voltijds. Hij weigert enige bijdrage te leveren. Zijn mama, alleenstaande moeder op invaliditeit, heeft het zeer moeilijk om rond te komen. Er zijn nog twee jongere meisjes. Hij beweert dat ze hem moet blijven onderhouden. Kan zij eisen dat hij meebetaald. Er zijn hieromtrent al meerdere gesprekken geweest maar van zijn vele beloftes komt niets in huis... alvast bedankt

[iota]

Vermindert de invaliditeitsuitkering van die mevrouw niet, nu haar zoon voltijds werkt en nog bij haar woont?
Alleszins zal ook de kinderbijslag met een paar honderd euro zijn gedaald, van 3 naar 2 kinderen.
Toch een aanzienlijke daling qua inkomen.

Aangezien de zoon voltijds werkt, ik neem aan tegen een normaal loon, vervalt de onderhoudsplicht van de moeder. Goed mogelijk dat zijn inkomen hoger ligt dan dat van haar. Uiteraard mag zij een bijdrage vragen als hij thuis wil blijven wonen.

Dus 1. die zoon duidelijk maken dat zijn moeder hem wettelijk niet moet onderhouden Dat hij anders zelf gaat informeren bij het JAC.
En 2. hem aan het verstand brengen dat zijn houding, gezien de situatie van zijn moeder, niet redelijk is. Ze kan hem zwart op wit laten zien wat haar inkomen bedraagt en met hoeveel dit is gedaald vanaf dat hij is beginnen werken. Met de mededeling dat van dit inkomen 3 personen moeten leven en de zussen studeren.

[Leeniesmurf]

Alvast bedankt!
Het zou ook kunnen dat het nu nog ziekenkas is maar in alle geval, de essentie blijft hetzelfde...
dank!

[eylis]

Het is zelfs nog straffer dan dat: de moeder moet helemaal niet verantwoorden wat haar inkomen is tov de inwonende meerderjarige zelfstandige zoon (want dat is hij vanaf nu).
De zoon kan gewoon voor het ultimatum gesteld worden: ofwel bijdragen in de kosten, ofwel zelf een eigen stek zoeken. Wat hem waarschijnlijk méér dan zijn startersloon zal kosten. Hem iets aan het verstand brengen zal niet lukken, omdat hij niet eens het verstand heeft om in te zien dat hij als persoon met een inkomen helemaal NIET door de moeder onderhouden moet worden. (Het zou nogal mooi zijn zeg, al die kinderen die tot in het eindeloze van hotel mama afhankelijk zijn bij wet...wanneer houdt dat dan ergens op...) bovendien is het de ouder zelf die bepaalt hoeveel bijgedragen wordt voor wélke diensten. Vraag een een officiele instantie (bvb sociaal assistende ocmw, dus niet de moeder of een relatie) om aan de zoon toe te lichten wàt de wettelijke situatie is betreffende zijn plichten en de keuze die hij heeft. Over het algemeen wordt als bijdrage een derde van het maandloon van de inwonende meerderjarige gevraagd. Hiervoor krijgt de inwoner, onderdak, verwarming, en voeding (wat de familiale pot schaft) . De inwoner zorgt zelf voor het onderhoud van zijn kleding en kamer. En de ouder niet meer in voor: medische kosten, kleding, transport, verzekeringen, vrijetijd en andere persoonlijke kosten.

[iota]

Hem iets aan het verstand brengen zal niet lukken, omdat hij niet eens het verstand heeft om in te zien dat hij als persoon met een inkomen helemaal NIET door de moeder onderhouden moet worden.

Ik zou niet wanhopen. Op 18 is hun prefrontale cortex nog niet volgroeid. Hoe meer uitleg en confrontatie met praktijk en realiteit, hoe beter.
Veel jongvolwassenen hebben écht weinig benul van sociale zekerheid, financiële zaken, enz.
Op hun 18de zijn het vaak ook nog echte pubers, met alle kronkels en onlogische redeneringen van dien. Die moeten nog leren dat ze niet het centrum van het universum zijn. Dus toch nog wat opvoeding nodig.

[eylis]

iota; daarom is het best een officiele instantie hem uitlegt hoe de wet in elkaar zit (en niet de mama of een nabije relatie). Waarom? De préfrontale hersenkwab regelt impulsiviteit, niet de intelligentie. Dus of een jongere nu benul heeft van sociale zekerheid en financiele zaken, of niet, deze zaak heeft bitter weinig te maken met kennis van die materie, dan wel met logisch redeneren. Als je financieel op je eigen benen staat, zorg je voor jezelf. Dat kan het kleinste kind zelfs bedenken. Maar naar die logica zal hij niet naar willen luisteren omdat dit niet in z'n straatje past. Vandaar dat het zeer belangrijk is dat een objectieve derde persoon hem vertelt hoe de zaken er voor staan. Zeg nu zelf iota, een moeder met een invaliditeitsuitkering en nog afhankelijke kinderen die door de werkende meerderjarige zoon verplicht wordt hem te onderhouden? Die geef je spreekwoordelijk de wind van voren en een schop onder het achterdeel. En mijn duister vermoeden is da er niet veel meer aan op te voeden is. Geen aardig kereltje, denk ik. Dus kort en bondig de 2 mogelijkheiden voorstellen . Zijn voorhoofdskwab wordt dan vanzelf gedwongen om een beslissing te nemen.