Hallo.
Ik probeer het kort te schetsen...
Onze oudste zoon is 19, wordt over enkele maanden 20. Erg clevere jongen, kon schaken toen hij 5 was bv, sloeg uit verveling het vierde leerjaar over. Startte op z'n 10 de in het middelbaar, scoorde als beste leerling van het college op de interscolaire wiskunde wedstrijd. Clever dus. Studeerde af aan de muziekacademie als pianist met lofbetuigingen van de directeur, zou toekomst hebben in de jazz.
Nooit moest hij ergens enige moeite voor doen, alles werd hem in de schoot geworpen. Zalig?
Zijn 4de middelbaar deed hij opnieuw, gebrek aan maturiteit en totaal geen studiehouding. Hij was jong, was ook fysiek een erg late puber, geen probleem dus. Daarna deed hij ook zijn vijfde opnieuw. En zijn zesde lukte ook niet. Hij kreeg gon-begeleiding, maar lapte alles aan zijn laars. Hij besloot via middenjury zijn diploma te halen. Ook dat mislukte, hij wilde geen boeken voor chemie kopen en mislukte 3 maal.
Intussen is de situatie thuis zo: hij moet niets, mag alles, is hopeloos respectloos en ontketent een oorlog wanneer hij zijn zin niet krijgt. Wij moeten aan zijn eisen voldoen. Hij is ons niets verschuldigd.
Eten met iedereen moet hij niet doen, ook niet helpen door eens de vaat op te ruimen. Hij heeft een job als student maar heeft nooit geld, wij betalen zijn gsm-abonnement. Hij ging er - om ons te straffen toen iets niet naar zijn zin was - meer dan 100€ boven, hij betaalt het niet terug. Hij zou zijn schoolfactuur betalen dit jaar, de facturen blijven onbetaald. We komen niet te weten waar het geld naartoe is behalve dat hij een reis heeft gepland in september. Hij weet niet wat hij gaat doen ivm zijn studies, is daar ook niet mee bezig. Uitslapen en op de laptop prutsen, onbeleefd en dominant zijn, niet meefunctioneren in het gezin, is het enige wat hier bekomen wordt.
Hij heeft geen rijbewijs en verwacht door ons gechauffeerd te worden, soms neemt hij de fiets om naar de trein te gaan (1km ver) maar dan mag het niet regenen.
Hij heeft geen enkel besef van wat dan ook, neemt nul initiatief, is gigantisch lui, heeft geen enkel gevoel voor verantwoordelijkheid en leeft er maar op los... op onze kosten, vindt dat normaal.
Ik heb gedreigd met hem uit huis te zetten als hij zo verder doet. Meneer zit op hotel en kleineert zijn ouders. Hij is niet van plan zijn houding aan te passen. "Tja, jij zegt dat je mij gaat buitensteden dus waarom zou ik moeite doen."
Op de vraag waarom hij zo is: weet ik niet
Op de vraag wat hij eigenlijk zou willen studeren: weet ik niet
Op de vraag hoe het verder moet: weet ik niet.
Op al de rest kijkt hij zelfs niet op.
Na al die jaren heb ik het gehad om als slaaf, knecht en schotelvod te worden aanzien met dit als resultaat.
Ja, hij kreeg ook begeleiding via psychiater, dat deed hem niets, op de laatste afspraak is hij niet meegegaan.
Zijn wij bij zo'n kind nog onderhoudsplichtig?
Welke stappen moeten ondernomen worden op hem uit huis te krijgen?