JuridischForum.be

Een niet-alledaagse situatie, desondanks iets waar ik recentelijk mee geconfronteerd werd.

Een oude ex-vriendin van mij heeft sinds kort weer contact met mij opgenomen. Op het 1ste blik niet echt iets wat het vermelden waard lijkt te zijn, buiten "Hallo, hoe is het" stond er tenslotte niets noemenswaardig in de e-mail.

De voorgeschiedenis is hier op zich niet relevant, maar om alles in zijn context te kunnen plaatsen is er wel enige duiding nodig. Mijn laatste contacten met mijn ex dateren van bijna 10 jaar geleden. Alle contact werd destijds van de ene dag op de andere zonder enige verklaring stopgezet.

Toevallig kwam ik 6 - 7 jaar later een vriendin van haar tegen. Mijn ex kwam uiteraard ter sprake, als ook mijn onwetendheid over wat er gebeurd was. Het verhaal wat ik te horen kreeg als verklaring, is bijna even hallucinant te noemen als het onderwerp van mijn post.

Mijn ex bleek op een gegeven moment zwanger van mij te zijn. Ze had een enorme kinderwens en was in 1ste instantie erg blij met haar zwangerschap. Uit schrik voor mijn reactie en een onwil om een kind zonder een vaderfiguur op te voeden besloot ze het kind te laten wegnemen. Een gegeven dat ze mij enorm kwalijk nam, waardoor ze de relatie beëindigde, ook al wist ik totaal van niets.

Haar eerste korte mailtje werden gevolgd door langere wat me toestond een beeld te vormen van de afgelopen jaren. Over de relevantie hier van valt ook te discussiëren, mij lijkt echter ook dit van belang om een volledig beeld te schetsen van mijn situatie.

Een klein jaar na mij leerde ze op de werkvloer een man kennen met een even grote kinderwens als zij. Die veelbelovende kennismaking werd een, om haar woorden te gebruiken, een waar sprookjes huwelijk. Eens getrouwd begonnen ze aan hun kinderwens te werken.

Wat ze ook deden, het lukte haar maar niet om zwanger te geraken. Na verloop van een paar jaar werd er medische hulp ingeroepen. Het verdict van de fertiloog was eenvoudig maar hard: haar echtgenoot bleek zo goed als steriel te zijn. De echtgenoot, naar wat ze mij vertelde een echte macho, kon dit maar niet aanvaarden en bleef het op haar steken. 1 fertiloog werden er 2, 3 zelfs 4, maar niks veranderde. Na een relatie van meer dan 6 jaar heeft zij er 3 maanden geleden een punt achter gezet en is ze over haar toekomst beginnen na te denken.

Van al haar relaties beweert ze vooral aan die met mij erg positieve herinneringen te houden, en heeft ze altijd spijt gehad destijds niet de moed te kunnen opbrengen om "ons" kindje te houden, of om mij op zijn minst een kans te geven de rol van vader op mij te nemen. Iets wat ik denkelijk, zonder morren, zou gedaan hebben.

Nu wil ze die "spijt" gaan verwerken en vroeg ze of ik bereid was - gezien ik getrouwd ben - om mijn sperma te doneren. Volledig klinisch uiteraard, en met de bedoeling om zich - als ik gezond genoeg ben - met mijn sperma te laten bevruchten.

Normaliter zou ik iets dergelijks gewoon niet overwegen, op de mentale littekens die zij heeft achtergelaten na heb ik nu ook een echtgenote waar ik rekening mee dien te houden. Een echtgenote die zelf ook niets liever wil dan zwanger te geraken, maar bij wie het om een of andere reden ook niet lukt. Wij liggen nu op onze beurt dokters af te lopen om vorm te kunnen geven aan onze kinderwens, maar in tegenstelling tot bij mijn ex vinden ze bij ons niets. Als ik dan bij een ex een kind verwek, klinisch of niet, ...

Nu zijn we op een punt aangekomen dat mijn echtgenote het ver wilt opgeven, waardoor het niet ondenkbaar is dat het aanbod van mijn ex mijn enige kans is om vader te worden en ik het aanbod van mijn ex serieus aan het overwegen ben.

Buiten de rol van spermadonor, ga ik weliswaar er verder weinig mee te maken hebben. De problematiek van mijn getrouwd zijn terzijde, heeft mijn ex duidelijk gezegd het kind zelf als alleenstaande BOM te willen opvoeden. Ze sluit niet een nieuwe man in haar toekomst niet uit, maar ze wenst mij als getrouwd man niet terug in haar leven op te nemen.

Nu is mijn vraag: hoe veilig is dit??

Echt anoniem gaat dit allemaal niet zijn, ik moet er voor met haar naar een dokter gaan, deze gaat mij en mijn zaad onderzoeken en eens alles goed bevonden is zorgt hij ook voor de bevruchting.

Bij een spermabank is het - dacht ik - onmogelijk om achteraf bij de genetische vader om alimentatie of enige andere vorm van erkenning te komen eisen. Onder deze situatie, heb ook ik deze bescherming of ligt het hier totaal anders?

Ik weet, het is een speciale situatie en ik ben er zelf nog niet uit wat ik ga doen. Het is ook geen onderwerp dat ik thuis of in mijn omgeving durf aan te kaarten, laat staan om hier legale hulp voor te gaan zoeken. Bovendien zou ik zelfs niet weten hoe ik dit best aanpak, of bij welke instanties ik hierover moet aankloppen.

Nu heren, alle gekheid op een stokje, ik kan me jullie bedenkingen bij het lezen van mijn verhaal al voorstellen, net als de gefronste wenkbrauwen. Het is waanzinnig, dat staat buiten kijf. Ik zoek gewoon wat hulp om het legale kader van mijn situatie te kunnen schetsen.

(Ik ben geen heer ..., maar)

(Dit in de veronderstelling dat het niet via een (anonieme) spermabank kan of gedaan zal worden

Gewoon een gevoelsmatige reactie :

U spreekt over het zelf proberen met uw huidige echtgenoot, maar het lukt niet. Stel, indien u overweegt (en het effectief doet) om bij uw ex een kind te verwekken (via donor), zal het achteraf niet moeilijk zijn om toch te willen weten wat er met uw kind is geworden?

Een legaal aspect :

Indien achteraf ooit een DNA - test wordt afgedwongen, zal u toch als (biologische) vader plichten (en rechten) hebben. Daar kan u niet onderuit.
M.a.w. zolang uw ex niets onderneemt, geen probleem, deed u het in alle geheim, dan zal niemand het ooit weten.
Indien uw ex (of kind later) gerechtelijke stappen onderneemt, ... (geen uitleg nodig denk ik?)

Is het ook niet belangrijk om het toch met uw huidige echtgenoot te bespreken? Ik, persoonlijk, zou totaal niet weten hoe daarop te reageren. Stel dat het uitkomt indien u niets heeft gezegd : "Een kind achter mijn rug verwekt?" Indien u het bespreekt : "En bij ons lukt het niet ...". Het is volledig aan u hoe u ermee omgaat, maar is openheid niet ook een aspect die u in uw heel verhaal (voor uw eigen , zonder dat anderen (ver)oordelen) toch moet nagaan hoe u de zaken benadert?

Niet dat het ertoe doet, maar een persoonlijke reactie (als ik mag - helemaal ook geen terechtwijzing of veroordeling): Een ex is een ex voor iets. Een kind schept een band voor het leven, ook al wil zij het alleen opvoeden ...

Persoonlijk zou ik eens met uw huisarts gaan praten en u laten doorverwijzen naar een in de materie gespecialiseerde psycholoog.
Dit zijn zaken die ongeacht de beslissing niet in uw koude kleren gaan kruipen.
Mijn persoonlijke ervaring speelt hier ook in mee.
Als uw ex toch een kind wil kan ze best gaan voor anonieme donatie - een vriend of ex-vriend zal zo wie zo problemen geven.
Stel dat het plots wel lukt met uw echtgenote .....

(Ik ben geen heer ..., maar)

Mijn excuses, ik bedoelde er zeker niets verkeerds mee. Ik apprecieer zoals elke rechtgeaarde man de commentaar van mijn vrouwelijke medemens.

Gewoon een gevoelsmatige reactie :

U spreekt over het zelf proberen met uw huidige echtgenoot, maar het lukt niet. Stel, indien u overweegt (en het effectief doet) om bij uw ex een kind te verwekken (via donor), zal het achteraf niet moeilijk zijn om toch te willen weten wat er met uw kind is geworden?

Dit is ook een bedenking die ik mij maak, maar ik vermoed dat hierover wel gesproken kan worden. Afgaande op de toon van haar eerste e-mails wou ze het liefst van al "ons" een 2de kans geven, wat echter onmogelijk is gezien ik getrouwd ben.

In die context denk ik dat ze na verloop van tijd wel enige vorm van contact met het kind zal toestaan. Ze is bovendien zelf erg emotioneel, wat me doet vermoeden dat haar verlangen om het als alleenstaande BOM te willen doen, zonder enige input van mij, eerder haar reactie is op de teleurstelling dat haar 1ste plan niet kan doorgaan.

In de e-mail die ik deze morgen van haar ontving gaf ze hier trouwens zelf een aanzet toe.

Als u dit kan plaatsen zonder van mij een arrogante chauvinist te maken.

Een legaal aspect :

Indien achteraf ooit een DNA - test wordt afgedwongen, zal u toch als (biologische) vader plichten (en rechten) hebben. Daar kan u niet onderuit.
M.a.w. zolang uw ex niets onderneemt, geen probleem, deed u het in alle geheim, dan zal niemand het ooit weten.
Indien uw ex (of kind later) gerechtelijke stappen onderneemt, ... (geen uitleg nodig denk ik?)

Daar gaat het mij voornamelijk over. Kan ik mij, gezien de huidige context, niet op 1 of andere manier indekken? Hoe verkeerd it ook kan klinken.

Is het ook niet belangrijk om het toch met uw huidige echtgenoot te bespreken? Ik, persoonlijk, zou totaal niet weten hoe daarop te reageren. Stel dat het uitkomt indien u niets heeft gezegd : "Een kind achter mijn rug verwekt?" Indien u het bespreekt : "En bij ons lukt het niet ...". Het is volledig aan u hoe u ermee omgaat, maar is openheid niet ook een aspect die u in uw heel verhaal (voor uw eigen , zonder dat anderen (ver)oordelen) toch moet nagaan hoe u de zaken benadert?

Niet dat het ertoe doet, maar een persoonlijke reactie (als ik mag - helemaal ook geen terechtwijzing of veroordeling): Een ex is een ex voor iets. Een kind schept een band voor het leven, ook al wil zij het alleen opvoeden ...

Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe er op te reageren. Enerzijds heb ook ik hele goede herrinnereingen aan onze tijd samen, maar de wijze waarop, en de reden waarom ze de relatie destijds heeft stopgezet... daar heb ik nu nog mijn bedenkingen bij. Ook neem ik het haar kwalijk me zelfs niet de kans te hebben gegeven om een keuze betrekkende het vaderschap te maken.

Ik ben ook voor de zelfbeschikking van vrouwen, maar ze had mij op zijn minst toch iets kunnen laten weten.

Het bespreken met mijn echtgenote. Ik zou dat in principe willen doen, maar ik vrees de reactie te veel. Ook is ze in staat om gewoon de baan te ruimen voor mijn ex, daar deze meer in staat zou zijn om in mijn behoeftes te voorzien (mijn echtgenote is al jaren zwaar ziek)

Ik wil haar niet extra belasten, wat mij bijna verplicht (zo voelt het voor mij toch aan), om er haar buiten te houden. Vandaar mijn vraag. Als ik het via een of ander systeem "anoniem" zou kunnen laten doen zodanig dat ze niet bij mij terechtkomen....

Persoonlijk zou ik eens met uw huisarts gaan praten en u laten doorverwijzen naar een in de materie gespecialiseerde psycholoog.
Dit zijn zaken die ongeacht de beslissing niet in uw koude kleren gaan kruipen.
Mijn persoonlijke ervaring speelt hier ook in mee.
Als uw ex toch een kind wil kan ze best gaan voor anonieme donatie - een vriend of ex-vriend zal zo wie zo problemen geven.
Stel dat het plots wel lukt met uw echtgenote .....

Ik ben niet zo voor psychologen, maar begrijp uw bedenkingen.

Ik zelf hoop dat het lukt met mijn echtgenote. Voor mij zou dit "buitenechtelijk" kind eerder een schim zijn waarmee ik mijn kinderwens een beetje mee hoop te bevredigen.

Mijn ex wil het naar zeggen enkel met mij doen... wat ze daar juist mee bedoeld weet ik niet.

Ik ga wel tegen einde deze week moeten beslissen, want tegen dan wil ze mij zien. Ik vrees dat ze dan een antwoord gaat willen. De ontmoeting op zich baart me al zorgen, hoewel ik er wel een beetje naar uitkijk.

De vraag... emotioneel heb ik het er erg moeilijk mee, daarmee zoek ik iets tastbaarders, iets waar ik mijn geest rond kan krijigen... zoals de legale kant van het verhaal...

No offence hoor!
(wilde ook een 'vrouwelijke' mening geven)

Persoonlijk denk ik dat je twee zware bedenkingen moet maken :

Emotioneel :

Ben je eigenlijk wel over je ex heen? Is jouw ex over jou heen?
Wil je 100% gaan voor je echtgenote? Ik merk op dat je toch een grote kinderwens hebt. Overweeg adoptie?
Hoewel je ex BOM wil zijn, kan JIJ het aan om je eigen bloedeigen kind niet te mogen zien? Geen band mee te mogen hebben? Achter de 'rug' van je huidige echtgenote te moeten gaan?
Moest zij initieel instemmen, gelet op het feit dat ze reeds ziek is en het jullie momenteel niet lukt : Is jullie relatie tegen zoiets (zwaar / heftig) bestand?

Ik deel de mening van Franciscus : Praat eens met een psycholoog of dergelijke. Deze kan op een (neutrale) manier u ook bepaalde inzichten verschaffen. Zaken waaraan je momenteel niet aan denkt of niet bij stilstaat. Onderschat ook niet de gevoelens die (op lange termijn zullen) ontstaan.

Legaal :

Tenzij je het effectief anoniem via een donorbank (best je via hun bevragen / eventueel sites opzoeken) kan gaan, zal in dit geval, juridisch gezien, er het een en ander af te dwingen zijn (hetzij op termijn).

https://www.uzleuven.be/leuvens-univers ... n-eicellen" onclick="window.open(this.href);return false;

Ingeval van anonieme donorschap, ben je 'veilig'. Maar dan kunnen er ook nog andere kinderen van u op de wereld rondlopen.
De vraag is als JIJ anoniem je sperma kan doneren, dat je ex aanspraak kan maken op JOUW sperma of als het willekeurig gebeurt. Daarom : best contact opnemen met zo'n centrum.

In dit geval gaat het niet over anonieme donorschap. Hoe het dan in elkaar zit, weet ik niet en laat ik aan specialisten over.

't is simpel: bij anoniem donorschap weet je niet aan wie je sperma geeft en weten ze niet van wie ze sperma krijgen. Je verantwoordelijkheid stopt eens je zaad in het potje zit.

Bij hetgeen jij van plan bent, is het maar hetzelfde als een koppel waarvan de vader zijn kind niet erkend, zelfs al zet je iets op papier. Als de moeder of het kind die erkenning wensen, zullen ze die krijgen. Zal jij rechten (omgang) en plichten (alimentatie) krijgen en zal je echtgenote drie dagen na erkenning op de hoogte gesteld worden.
Dit trouwens ook in de andere richting: Jij kan ook de erkenning eisen en ....

Een schim die plots voor uw deur kan staan en zeggen dag pappa.
Hier is de rekening want u hebt tot hiertoe geen alimentatie betaald.
Of een deurwaarder die plots op uw werk staat met een bevel tot loonbeslag.

En uw uitleg van dat was niet de afspraak tussen de mamma en mij ... geloof me vrij daar zal u voor de rechtbank echt niet ver mee komen.
En met ik wist niet dat ze zwanger was na een jaar of 8 ook niet.

Een van mijn medewerkers heeft dat meegemaakt enkele jaren geleden inzake een 'one night stand' ... jaren daarvoor daarna geen contact meer en 8 jaar daarna mocht hij voor de rechtbank komen.
Na twee jaar procedure mocht hij wel betalen maar kreeg gezien de situatie zelfs geen omgangsrecht.

En DW stond bij ons op de personeelsdienst om de heel hoge alimentatie met terugwerkende kracht te vorderen.

xxx blijkbaar niet geapprecieerd door TS.

Begrijpelijk: zie http://www.juridischforum.be/forum/view ... hp?t=49031" onclick="window.open(this.href);return false;

Als vrouw (en moeder) heb ik hierbij volgende bedenkingen:

- U doneert uw sperma, maar wil (of mag) met het kind niks te maken hebben: dit is geen vervulling van uw kinderwens. Indien dit alles is wat u wil, dan zou ik U aanraden om spermadonor te worden, in de wetenschap dat u dan verschillende kinderen zult hebben rondlopen, waarmee U nooit iets mee zal te maken hebben.

- In alle andere gevallen:
--> kind met bezoekrecht/co-ouderschap bij gebrek aan gezamenlijke kinderen met uw huidige echtgenote? zal uw echtgenote dat wel kunnen apprecieren? Ik betwijfel het. En bovendien: wil de ex(moeder) daar wel aan beginnen? Dat betwijfel ik ook.

--> kind zonder bezoekrecht/co-ouderschap, waar je als "mijnheer X" regelmatig mag naar kijken? Vervult dàt je kinderwens? Gaat uw vrouw dàt accepteren? Ik denk het niet.

Uw ex heeft ooit een foute keuze gemaakt. Twee foute keuzes zelfs: ze wou het kind, maar liet het weghalen omdat ze vreesde dat de vader geen vader wou zijn, zonder dit te checken. Hoeveel foute keuzes zijn dat in feite? Ik vrees dat hier een spelletje wordt gespeeld. Ze heeft NU een kinderwens maar geen vader. Ze heeft spijt dat ze ooit abortus liet plegen, en denkt dat ze haar vroegere fout kan rechtzetten door net te doen alsof er geen abortus is geweest, vermits ze toch "dezelfde papa" heeft gekozen.

U bent gehuwd. Maak het niet moeilijker dan het is. Desnoods kiest U voor een (legale dan wel) draagmoeder optie. Maar je kiest niet voor een legale spermadonatie omdat je zo denkt aan je kinderwens te voldoen. Dit is geen uitvoering van een kinderwens. Dit zorgt voor een constante pijn/spijt/wrevel/frustratie ZONDER dat je je kinderwens tot vervulling brengt.
Ik kende ooit ook een kinderloze man, die met spijt in het hart moest vertellen dat één van zijn vorige vriendinnen abortus had gepleegd en een tweeling van hem had laten aborteren. Als je dan kinderloos blijft als man kan zoiets wel zwaar beginnen doorwegen uiteraard. Maar ook dan is het jammer-maar-helaas.

Indien Uw ex een BOM wil worden, kan ze zèlf gewoon naar de spermabank gaan, en alles heel bewust alleen doormaken en opvolgen, zonder daar andere mensen extra mee te belasten.

Ik zit al sinds deze voormiddag op mijn handen om hier niet te reageren, maar u, Mariette, verwoord het zoals ik het denk.

Is het dit waard om een kind te hebben waar je mogelijk niks mee hebt?

Een schim die plots voor uw deur kan staan en zeggen dag pappa.
Hier is de rekening want u hebt tot hiertoe geen alimentatie betaald.
Of een deurwaarder die plots op uw werk staat met een bevel tot loonbeslag.

En uw uitleg van dat was niet de afspraak tussen de mamma en mij ... geloof me vrij daar zal u voor de rechtbank echt niet ver mee komen.
En met ik wist niet dat ze zwanger was na een jaar of 8 ook niet.

Een van mijn medewerkers heeft dat meegemaakt enkele jaren geleden inzake een 'one night stand' ... jaren daarvoor daarna geen contact meer en 8 jaar daarna mocht hij voor de rechtbank komen.
Na twee jaar procedure mocht hij wel betalen maar kreeg gezien de situatie zelfs geen omgangsrecht.

En DW stond bij ons op de personeelsdienst om de heel hoge alimentatie met terugwerkende kracht te vorderen.

Van die mogelijkheid ben ik mij bewust, daarmee dat ik hier even kom informeren of het al dan niet een verschil uitmaakt als -de bevruchting als donor gebeurd... Mij lijkt dat een gigantisch verschil.

De vraag is gewoon hoe het legaal in te kaderen... Als het dan al mogelijk is.

ALS na een DNA test -wordt zo wie zo op vraag vrouw door RB bevolen en door HvB bevestigd BENT U wettelijk de vader met alle gevolgen van dien.
U bent legaal dus perfect te traceren en juridisch aanspreekbaar en aansprakelijk.

puur juridisch en dat is momenteel de enige manier om zonder gedoe later een zo goed mogelijke start te maken. Raad uw vriendin aan contact te nemen met een fertiliteitskliniek. als alleenstaande ouder kan ze perfect zaadceldonatie vragen bij een academisch ziekenhuis. Dit is de enige juiste manier. De voorgeschiedenis van jullie relatie is te zwaar beladen om hier mee door te gaan. Met alle broodje-aap-verhalen én mogelijke scenario's op een rijtje, zaaddonor moet ongekend zijn.

Ik had dacht ik duidelijk gemaakt geen onzinnige emotioneel geladen of moralistische preken te willen ontvangen.. Maar goed.

Als vrouw (en moeder) heb ik hierbij volgende bedenkingen:

- U doneert uw sperma, maar wil (of mag) met het kind niks te maken hebben: dit is geen vervulling van uw kinderwens. Indien dit alles is wat u wil, dan zou ik U aanraden om spermadonor te worden, in de wetenschap dat u dan verschillende kinderen zult hebben rondlopen, waarmee U nooit iets mee zal te maken hebben.

U heeft mij op geen enkele manier te vertellen hoe ik al dan niet mijn kinderwens wens te vervullen. Gelieve uw mening dan ook voor u te houden. Voor de kwestie is die hier totaal irrelevant. Ik zeg u niet hoe u uw leven moet lijden, gelieve mij dat dan ook niet te vertellen... Duidelijker als dit kan het niet denk ik.

- In alle andere gevallen:
--> kind met bezoekrecht/co-ouderschap bij gebrek aan gezamenlijke kinderen met uw huidige echtgenote? zal uw echtgenote dat wel kunnen apprecieren? Ik betwijfel het. En bovendien: wil de ex(moeder) daar wel aan beginnen? Dat betwijfel ik ook.

--> kind zonder bezoekrecht/co-ouderschap, waar je als "mijnheer X" regelmatig mag naar kijken? Vervult dàt je kinderwens? Gaat uw vrouw dàt accepteren? Ik denk het niet.

Volledig naast de kwestie

Uw ex heeft ooit een foute keuze gemaakt. Twee foute keuzes zelfs: ze wou het kind, maar liet het weghalen omdat ze vreesde dat de vader geen vader wou zijn, zonder dit te checken. Hoeveel foute keuzes zijn dat in feite? Ik vrees dat hier een spelletje wordt gespeeld. Ze heeft NU een kinderwens maar geen vader. Ze heeft spijt dat ze ooit abortus liet plegen, en denkt dat ze haar vroegere fout kan rechtzetten door net te doen alsof er geen abortus is geweest, vermits ze toch "dezelfde papa" heeft gekozen.

Daar kan ik niks van zeggen. Ik heb er zelf ook mijn bedenkingen bij, maar ik verkies me met tastbare dingen bezig te houden, en me dat soort in mijn ogen nutteloze vragen niet te stellen.
Haar drijfveren zijn de hare, ik hem me daar niet over uit te spreken. Ze stelde een vraag, en ik - hoe onverstandig ook - evalueer die... Waarom het moeilijker maken dan dat?

U bent gehuwd. Maak het niet moeilijker dan het is. Desnoods kiest U voor een (legale dan wel) draagmoeder optie. Maar je kiest niet voor een legale spermadonatie omdat je zo denkt aan je kinderwens te voldoen. Dit is geen uitvoering van een kinderwens. Dit zorgt voor een constante pijn/spijt/wrevel/frustratie ZONDER dat je je kinderwens tot vervulling brengt.
Ik kende ooit ook een kinderloze man, die met spijt in het hart moest vertellen dat één van zijn vorige vriendinnen abortus had gepleegd en een tweeling van hem had laten aborteren. Als je dan kinderloos blijft als man kan zoiets wel zwaar beginnen doorwegen uiteraard. Maar ook dan is het jammer-maar-helaas.

Ik kies momenteel voor niets... Ik krijg gewoon een mogelijkheid aangeboden. Bovendien is het doneren van mijn sperma aan mijn ex niet bepaald illegaal...

Indien Uw ex een BOM wil worden, kan ze zèlf gewoon naar de spermabank gaan, en alles heel bewust alleen doormaken en opvolgen, zonder daar andere mensen extra mee te belasten.

Zij verkiest momenteel een kind te krijgen van iemand die ze kent... Haar keuze, niet de mijne...

Ik zit al sinds deze voormiddag op mijn handen om hier niet te reageren, maar u, Mariette, verwoord het zoals ik het denk.

Is het dit waard om een kind te hebben waar je mogelijk niks mee hebt?

Dus spermadonors doen iets onbegrijpelijks zegt u?