JuridischForum.be

Gisteren de brief van de griffie ontvangen, om gehoord te worden omtrent het door mij ingediende verzoekschrift.

Er zat een bijlage bij waarin men mij ervan op de hoogte brengt dat ik steeds beroep kan doen op de tussenkomst van een bemiddelaar.

"Enkel wanneer beide partijen daartoe akkoord zijn, de rechter een bemiddeling zal bevelen."

"Waarom? Door naar beide partijen te luisteren en met hen een dialoog te voeren, zal de bemiddelaar proberen om tot een akkoord te komen over zaken die anders door de jeugdrechtbank moeten worden beslist, zijnde uitoefening ouderlijk gezag, onderhoudsgeld, verblijf kinderen,...)

Ik heb net gebeld met mijn advocaat om te vragen of dit in ons geval van toepassing is. Zijn antwoord was kort en bondig, NEE.

Het is jammer dat mijn advocaat me echt over alles in het ongewisse laat, het enige dat hij blijft herhalen is dat de jeugdrechter laten beslissen de enige optie is...

Kan de jeugdrechter bemiddeling bevelen als er reeds een getekende overeenkomst bestaat tussen mijn ex en mij? Tenslotte zijn we, zonder bemiddelaar, in maart onderling overeengekomen. Het feit dat mijn ex nadien zegt dat hij niet meer akkoord is, daarvoor zal hij toch moeten gegronde redenen voor moeten naar voor brengen?

Of kan de jeugdrechter op basis van het feit dat hij opeens toch niet akkoord is, toch bemiddeling bevelen?

Ik zou er het nut niet van inzien want we hebben een overeenkomst. Hij kan er zo blijven mee leuren!

tja wat dacht je...je advocaat spint daar geen garen van als mensen samen met een bemiddelaar tot een akkoord komen héé...
Ik zou willen ijveren voor het verplichten van een hedendaagse ethiek van de moderne advocaat:
Advocaten zouden zich moreel verplicht moeten voelen om een mogelijke client ook te adviseren dat een zaak opgelost kan worden zonder procedure. (bvb bemiddeling) Dat ook het kostenplaatje/ mogelijke tijdsspanne realistisch wordt voorgespiegeld;
en dan een hele belangrijke: dat advocaten zéér duidelijk aan (verblijfsco-ouderschap-weigerachtige) ouders het volgende uitleggen:
Verblijfsco-ouderschap is een recht dat bij voorkeur toegestaan wordt als één van de ouders er om vraagt. De redenen waarom het geweigerd wordt moeten zéér duidelijk gegeven worden door de rechter en zijn bijvoorbeld volgende: (afstand, leeftijd, vewaarlozing etc........)
Als u zich NIET in die situatie bevindt kan men er van uitgaan dat verbijfsco-ouderschap toegestaan zal worden.bijgevolg procedeert u voor niets.

In mijn omgeving maak ik nog steeds ouders mee die denken een vonnis tot verblijfsco-ouderschap te zullen/kunnen verhinderen omdat de papa/mama weleens vergeet het schoolrapport te ondertekenen of door de scheiding een periode gedeprimeerd was...Advocaten die hier in mee gaan, vergroten leed en stress. De weigerende ouder komt bovendien vroeger of later dan toch tot de ontstellende vaststelling dat de wetgeving verblijfsco-ouderschap eigenlijk toestaat.
en vaak heeft hun advocaat hen dat niet eens uitgelegd....
Ik pleit voor zo'n advocatenethiek: eerlijke voorlichting bij de start onafgezien van het feit of je gaat verdienen aan je klant of niet.

Ja, de jeudgrechter kan dat bevelen en dan ben je meer tijd kwijt (reken op één bemiddelingssessie per twee weken, 8 sessies, ...). Daarom dat onze advocaat ons had aangeraden om op eigen initiatief met bemiddeling te starten, zodat dat al achter de rug was tegen de zitting en de rechter dit dus niet nog eens kon bevelen. Dit was vooral in onze situatie een goede zaak, aangezien wij wisten dat de tegenpartij van geen wijken zou willen weten, wat dan ook door de bemiddelaar is vastgesteld: 'Mama is onbemiddelbaar en weigert toegevingen te doen'. Dit heeft ons 1 sessie (en het loon van de bemiddelaar) gekost en de rechter wist onmiddellijk met wie hij te maken had.

Dat is wat ik noem de deurtjes netjes sluiten zodat de tegenpartij geen argumenten meer heeft.

Ja, de jeudgrechter kan dat bevelen en dan ben je meer tijd kwijt (reken op één bemiddelingssessie per twee weken, 8 sessies, ...). Daarom dat onze advocaat ons had aangeraden om op eigen initiatief met bemiddeling te starten, zodat dat al achter de rug was tegen de zitting en de rechter dit dus niet nog eens kon bevelen. Dit was vooral in onze situatie een goede zaak, aangezien wij wisten dat de tegenpartij van geen wijken zou willen weten, wat dan ook door de bemiddelaar is vastgesteld: 'Mama is onbemiddelbaar en weigert toegevingen te doen'. Dit heeft ons 1 sessie (en het loon van de bemiddelaar) gekost en de rechter wist onmiddellijk met wie hij te maken had.

Ergens is het toch niet logisch dat de rechter nog eens bemiddeling zou bevelen als mijn ex en ik in maart samen een overeenkomst hebben opgemaakt en getekend voor akkoord? En nog minder als die overeenkomst door mijn advocaat in een verzoekschrift tot homologatie van een bekomen akkoord inzake het ouderlijk gezag en een onderhoudsbijdrage werd "gegoten", en dit verzoekschrift ook door ons beiden voor akkoord werd ondertekend?

Het feit dat mijn ex nadien opeens niet meer akkoord is met onze regeling (zowel wat betreft het bedrag van alimentatie als de omgangsregeling), kan de rechter op basis hiervan dan toch bemiddeling bevelen?

Dan vraag ik mij af wat de waarde en het nut eigenlijk is van onze getekende onderlinge overeenkomst!! Anders gezegd, mijn ex heeft het dan smerig gespeeld door eerst te tekenen voor akkoord om dan daarna niet meer akkoord te zijn en zo de boel te rekken?