Mijn ex en ik hebben een zoontje van 3,6jaar in co-ouderschapregeling.
'Alles' ging goed ... tot zij echtelijke problemen kreeg met haar kersverse man, ze werd een dikke 2 maand geleden opgenomen in psychiaterie, daar werd nu vastgesteld dat zijn mama, mijn ex, aan Borderline lijdt, op zich niet zo een onoverkomend probleem, ze was akkoord een therapie te volgen van 2 jaar en gezien zij ondertussen weer aan het scheiden is van haar nieuwe man (getrouwd 10/01/2009) hadden we mondeling overeengekomen dat zolang nodig, onze zoon uiteraard bij mij kan verblijven, zondermeer.
Ondertussen heeft zij de therapie, uit eigen impulsieve wil, afgeblazen, ze wou terug haar normale leventje, zonder genezing... uiteraard haar eigen keuze, het is haar leven... doch... in onze naaste kringen krijg ik nu overal te horen (zelfs dan vooral van haar vrienden) dat onze zoon in de tijd van die 2 maand permanent bij mij , volledig is opengebloeid, steeds goedgeluimd rondloopt, niet meer wegschrikt voor het minste, de juffen op school die mij komen vertellen dat onze zoon enorme vooruitgang heeft geboekt de laatste twee maanden (zij wisten niet van de situatie)...
Op deze moment was er bij mij een belletje gaan rinkelen en vroeg ik me af of ik geen verzoekschrift kon indienen om, zolang zij niet genezen verklaard is door de psychiater, onze zoon permanent bij mij zou kunnen verblijven met een regeling dat zij hem ook kan zien op voorafbepaalde dagen.
Niet dat ik haar onze zoon wil ontzeggen, maar eerder om HEM die nodige stabiliteit te bieden die een kind nodig heeft, en in eerste instantie voor de periode die nodig is om haar te genezen. Nadien kunne we dan nog verder zien hoe dat het zal verlopen bij haar.
Tot nu toe is het wel al steeds zo geweest dat zij mij reeds meerdere malen had bericht dat ze het volledige ouderschap aan mij wou overlaten aangezien ze onze zoon niet 'aankan', maar hier heb ik nooit gebruik (of misbruik) van willen maken.
Onze zoon staat bij haar gedomicilieerd, en ook zij krijgt voor hem het volledige kindergeld (±250€ aangezien haar derde kind en zij landurig werkloos is), wij zijn elkaar geen alimentatie verschuldigd.
Ik vraag me nu af hoe ik dit het beste kan aanpakken, en of deze situatie reëel genoeg is om zo'n verzoek in te dienen?
Een pittig detail is miss om te weten dat zij (zonder enige uiting van disrespect naar haar toe) 3 kinderen heeft, allen van een verschillende vader, haar oudste dochter van 13(vader bij geboorte afstand genomen van het kind) bij haar grootouders inwoont, waar mijn ex ondertussen zelf mee in ruzie leeft en hier geen contact meer mee heeft, haar jongste dochter van 12 momenteel vertoeft bij gezamelijke vrienden van ons (geen idee waarom niet bij haar eigen vader) en voordien even bij mijn ex hare 'toen-nog-echtgenoot'.
En dan is er nog onze zoon die constant bij mij vertoeft momenteel.
Ik vrees dat, wanneer mijn ex haar weer goed voelt om haar twee jongste kinderen 'in huis te nemen' dit hun opvoeding niet ten goede zal komen zolang zij niet genezen is en zij zowieso weer zal hervallen in haar oude 'gewoontes'
Heeft er hier iemand ervaring meer, enig advies aub?
Ik wil het beste voor onze zoon, het kind heeft natuurlijk ook moederliefde nodig, ik wil hem niets ontzeggen, enkel hem op het goede 'pad' houden...
alvast bedankt en sorry voor de enorm lange en wss ingewikkelde uitleg van deze situatie
