Dag JuridischForum,
Ik kom met een vraag die ik helemaal niet graag stel, maar die ik wel moet stellen. Hoewel ik dit luik van mijzelf liever helemaal niet zie, het liefst zo goed mogelijk wegstop en ontken, moet ik tot mijn schaamte bekennen dat ik iemand heb zitten stalken. Daar is een zeer lang en ingewikkeld verhaal aan verbonden, wat ik hier zal proberen zo goed mogelijk samen te vatten. Ik kan wel hulp gebruiken bij het inschatten van wat mij te wachten staat.
Het gaat om een psychologe waar ik minstens drie en een half jaar in intensieve psychotherapie ben geweest, vlak na ik afgestudeerd was aan het middelbaar. Ik was toen, in die zomervakantie vlak na het middelbaar, in een verschrikkelijke "lege zone" terechtgekomen, en wist echt niet meer hoe mijn leven verder moest. Ik was namelijk sterk verliefd geweest op een meisje van mijn jaar, maar toen ik het aanvroeg mocht het niet zijn, waarop een heel donkere periode volgde. Ik kreeg last van donkere vragen. Waarom leef ik? Wat is nu echt belangrijk in het leven? Enzovoort, enzovoort. Ik voelde mij ontzettend angstig, de weg kwijt, en zocht soelaas in een mix van filosofische werken en self-help literatuur; zogezegd om mijzelf te genezen van dat liefdesverdriet. Waarom was ik eigenlijk zo verliefd? Misschien had ik een narcistische persoonlijkheidsstoornis? Liefde als een overcompensatie van een ontbrekende hechting? Toen dat lezen (natuurlijk) niet hielp, besloot ik uiteindelijk de stap te maken naar professionele hulp. Het was genoeg geweest. Ik kon niet zo blijven. Ik moest eruit; vooruit.
Ik kwam terecht bij een psychiater die mij toewees aan een psychologe. Het proces nam enkele maanden in beslag, maar toen ik de psychologe voor de eerste keer zag wist ik dat er niet veel goeds ging gebeuren. Het was, zoals ze dat zeggen, "love on first sight"; een tragisch toeval. Ik had nog maar net een paar maanden geleden een pijnlijke "neen" gekregen, of ik had alweer de vonk te pakken, en het bleef. Tijdens de gesprekken werd mij meer en meer duidelijk dat deze psychologe een intelligent persoon was die snel doorhad was ik bedoelde. Samen met haar uiterlijk zorgde ze er onbedoeld voor dat ik steeds meer voor haar viel. Ik werd smoorverliefd op haar, op haar manier van denken, en op hoe ze aandachtig luisterde na alles wat ik te zeggen had en dat ook begreep. Ik wist ook heel goed dat ik, gegeven de beroepsregels, nooit een relatie met haar kon aangaan, dus liet ik het voor wat het was. Een paar keer haalde ik aan dat ik wel iets voor haar voelde, maar dat ging het merendeel van de tijd zo goed als onbenoemd. We zagen elkaar vaak en werkten hard; en hoe vaker we elkaar zagen hoe intiemer de band werd.
In december 2015, ondertussen drie jaar geleden, ging het slechter met mij. Wellicht begon ik door te krijgen dat de situatie onhoudbaar was. Hoe blijf je in een sessie met elkaar praten, terwijl al die gevoelens spelen? Hoe is het mogelijk om die gevoelens steeds maar in te slikken, terwijl je je zo sterk aangetrokken voelt? Waarschijnlijk was het beter om die vragen gewoon rechtstreeks te stellen, maar zo slim was ik niet. In de plaats begon mijn geest langzamerhand af te takelen. "Nee, nog eens een afwijzing kunnen wij niet aan", leken mijn hersenen te zeggen. Dus zetten mijn hersenen een gemeen plan op poten, eentje dat ik zelf ook niet zag aankomen. Gedurende de studentenblok van december-januari 2015 werd ik, jawel, psychotisch. Stilaan raakte ik de realiteit steeds meer kwijt. Ik kon niet meer studeren en de meeste vrienden zag ik toch niet omdat ze aan het studeren waren. In de plaats begon ik ervan overtuigd te raken dat mijn psychologe mij met opzet gevangenhield in haar therapie, dat ze het deed om geld te winnen. Dat slaat nergens op, maar dat is dan ook het kenmerkende van een psychose. Ik begon als een gek te schrijven, over haar, over hoe ik haar doorhad, en toen we elkaar terug zagen na de kerstvakantie merkte ze op dat ik heel kwaad was. Dat was ook zo, maar al snel verloor ik de reden waarom.
Op een gegeven moment kwam het eruit. Dan zei ik haar vlakaf, in mailvorm, dat ik het niet zag zitten om therapie verder te volgen en dat ik liever een relatie had óf dat het contact moest stoppen. Tot op de dag van vandaag vervloek ik mijzelf dat ze daar geen antwoord op kon geven. Want er kwam geen antwoord op, wat mij alleen nog meer gefrustreerd en verward maakte. De realiteit at mij op. Ik begon films te linken aan de werkelijkheid en in de weinige sessies dat we elkaar nog zagen sprak ik over hoe de het verloop van de film Inception overeenkwam met een gezinsuitstap en hoe de pas verschenen The Hobbit zogezegd de gezinsdynamieken beschreven. Het sloeg nergens op. Ik werd steeds vager, steeds meer ongeremd. Uiteindelijk zou ik begin april proberen een eind te maken aan mijn leven door in het water te springen. De laatste woorden die ik schreef waren "We'll go up in flames. We'll go up in stars. That's where we belong." Mijn hersenen hadden allang door dat het verloren moeite was om te proberen een relatie met haar aan te gaan in deze wereld.
In de paar jaren nadien volgden meer opnames dan ik op mijn handen kan tellen, met verschrikkelijke psychotische wanen die zo ver van de realiteit stonden dat je ze zelfs in gedachten niet voor mogelijk zou houden. Zoals in de film Fantastic Beasts And Where To Find Them wordt gezegd: I don't think I'm dreaming... I ain't got the brains to make this up. Ik dacht dat ik in een science-fiction film terechtgekomen was, een verschrikkelijke dystopie, en ik kon er niet uit ontsnappen. En ja, in die tijd ben ik blijven contact opnemen met haar, als troost, als hulpmiddel, als verlangen, met vragen als waarom ze geen antwoord gaf; waarom ze mij niet eerder had doorverwezen naar een professionele instelling, en vooral: waarom ze nooit antwoord had gegeven op die ene absurd simpele vraag die ik had gesteld. Soms waren de mails heel zinnig, soms ook niet, en die situatie heeft verschrikkelijk lang aangehouden totdat op een gegeven moment een aangetekende brief door de directeur van het ziekenhuis werd verstuurd dat het genoeg moest zijn. In die tussentijd heb ik regelmatig aan de artsen gevraagd voor een gesprek om het een en ander uit te klaren, waarop ook zij positief antwoordde, maar dat is er slechts één keer van gekomen en jammer genoeg was ik toen zo ver weg dat er evengoed geen gesprek had kunnen doorgaan. De afgelopen drie jaar worden dus vooral gemarkeerd door een grote chaos.
Mijn gedrag was verkeerd, ik kan niet zeggen hoe verkeerd, en ik kan ook de tijd niet ongedaan maken, ook al zou ik graag willen. Dus het enige dat mogelijk is, is het de brokken opruimen en zien hoe het verder moet. Daarom mijn vraag aan jullie: als zij beslist om hier toch mee naar het gerecht te stappen, wat hangt mij dan boven het hoofd? Bovendien (want ik vertrouw mijzelf voor geen cent meer), wat als ik terug psychotisch word en haar mails begin te sturen omdat ik bijvoorbeeld denk dat zij in een complot zit? Wat als mijn --- sorry voor het woord --- godverdoms liefdesverdriet terug komt aanzetten en de boel verziekt? Hoe zwaar zijn de gevolgen? Dit is geen lichte kost, dat weet ik, maar ik kan wel wat hulp gebruiken. Ik ben echt bang. Bang voor mijzelf, bang dat ik haar nog meer pijn ga doen. Dit wil ik niet. Dit heb ik nooit gewild. Als er een ding is waar ik fier op was, dan is dat dat ik niet agressief ben en altijd het beste wens, en dit gegeven tast heel mijn identiteit aan; doet me twijfelen aan wie ik ben.
Jed