Hallo mensen,
Ik ben een 38 jarige getrouwde vrouw met 3 kinderen. Ik heb een nog 5 jaar oudere broer, waarmee ik een normale band heb. 10 jaar geleden is ons vader overleden en omdat mama al een mooie leeftijd had, heb ik in samenspraak met mijn partner en broer haar in huis genomen, op voorwaarde dat ze zich liet inschrijven in een rusthuis. Op heden van dit schrijven heeft ze de leeftijd van 89 jaar bereikt. Van haar in huis nemen, staat ook niets op papier!
Maar sinds een 5tal jaar bemerken we veranderen in haar gedrag. Ze werd stout, arrogant en vooral naar mij toe énorm bezitterig. Mijn man kon ze na al die jaren niet meer zien, ruiken noch horen. Ook een zelfde gedrag naar onze kinderen toe. Ik heb al geprobeerd om hierover te praten met mijn broer, maar die verwijt me dat ik ons moeder beu ben en alles wat ik zeg over haar gelogen is. Natuurlijk als hij er haar persoonlijk over aanspreekt weet ze het niet meer, ontkent ze alles en ben ik de slechte.
Vorig jaar is ze gevallen en heeft ze een weekje in het ziekenhuis gelegen. Ze is toen onderzocht op dementie en dit werd ook bevestigd. Ze kon naar een rusthuis gaan maar zelf heeft ze geweigerd.
Sindsdien is de situatie er hier thuis, zeker niet beter op geworden. Elke dag meermaals slaande ruzie tussen ik en haar, tussen zij en mijn man en de kinderen moeten het ook ontgelden.
Rond nieuwjaar ben ik op bezoek gegaan bij men broer, want hij woont aan de andere kant van het land, ikzelf in Oost-Vlaanderen en hij Limburg. Wat een normaal gesprek moest worden, is uitgedraaid op een regelrechte ruzie. Meer nog, ik ben door hem aan de deur gezet en was ik zijn zus niet meer. Ik overdrijf en vertel leugens, volgens hem is ze zeker niet dement maar is dit de ouderdom. Tot daar einde contact met hem, sindsdien heb ik hem niet meer gezien of gehoord.
Sindsdien stapelen de problemen zich hier op. Ze is al in 2 rusthuizen ingeschreven maar daar werken ze met een "puntensysteem" hoe snel iemand opgenomen kan worden of niet. En dan nog heeft de betrokken persoon het recht dit te weigeren.
Ikzelf werk in ploegen voor een ziekenhuis in de buurt, de fun is er dan ook ver af als je om 4u45 moet opstaan terwijl je al om 3u uit bed bent geroepen door je eigen moeder die haarzelf, haar bed bevuild heeft.
Intussen komt er sinds afgelopen zomer, iemand haar elke maandag in bad steken. Maar intussen heb ik al vernomen dat familiehulp met deze dienst wilt stoppen omdat mama agressief geworden is.
Ik heb al meermaals met de huisdokter gesproken en samen gezeten. Zij schrijft pillen voor die de dementie dienen af te remmen maar mama neemt ze dan weer niet.
Veel mensen hebben me al gevraagd waarom mijn broer weigert te helpen: omwille van het geld. Hijzelf zal er wel ooit mee akkoord gaan dat ze naar een home moet, maar intussen moet ze maar leven hoe hij het wilt. Elke dag belt hij haar op en zelf heb ik al meermaals gehoord dat hij haar opstookt om te leven zoals hij wil, dit met als reden: er moet later van de erfenis nog wat te rapen vallen. Ze moet al >3 jaar een nieuwe bril hebben maar volgens hem is dat niet meer nodig, haar kledij zijn vodden geworden maar ook daar mag ze van hem niets nieuws van kopen want ze kan het niet meer verslijten. Zelf heeft ze hem een paar jaar geleden alle mogelijkheden gegeven naar haar rekeningen toe. Die zijn intussen zo goed als leeg, want alles heeft hij vastgezet voor 8 jaar en meer: ze moet opbrengen. Zelf haar in huis nemen wilt hij niet en wilt zij (mama) dan ook weer niet. Hijzelf dekt zich toe met als reden: geen tijd om voor moeder te zorgen. Op haar kamer is de televisie intussen kapot en zelf zegt ze: van uw broer mag ik geen nieuwe tv meer kopen en zelf vind ze dat normaal.
Ook haar 2 huisdokters hebben het me al verteld dat mijn broer met een gevaarlijk spel bezig is. Alles haar verbieden, ook medische zorg, voor die paar extra centen later. Mijn moeder beziet mijn broer niet als haar zoon of een mens maar als een 'god'. Hijzelf weet dat en profiteert er dan ook ten volle van. Alles wat hij zegt is heilig en zelf ziet ze geen greintje kwaad in hem. Bij elke situatie zal ze dan ook niet aarzelen hem op te bellen om ZIJN mening te weten en wat te doen. Wat ik zeg of voorstel is dan volgens haar ook niet belangrijk.
Mijn huwelijk staat op breken. Zelf hier weggaan en elders gaan wonen is duidelijk geen optie want dat kunnen we financieel niet aan.
Mijn man heeft me nu een allerlaatste kans gegeven, als mama tegen zomer 2018 niet weg is, verlaat hij mij. Ik kan hem volledig begrijpen want rust is er helemaal niet meer.
De dokter liet me weten dat zijzelf wel een beetje kan helpen pushen maar dat ze hier moet mee oppassen, want het is tegenwoordig moeilijk om in een rusthuis te geraken. Zelf ben ik al meermaals naar het rusthuis gegaan maar daar kunnen ze me enkel zeggen dat ze op een urgentielijst staat en verder er niets aan kunnen veranderen, tenzij ze eens zo erg valt dat ze het ziekenhuis in moet en niet meer voor haarzelf kan zorgen, maar ook hierin heeft ze het recht dat te weigeren.
Zelf zegt ze altijd: mijn dochter moet voor mij zorgen tot ik in mijn kist lig. Geloof me als ze dit zegt, gaan de poppen aan het dansen, want dat vind ik bijzonder egoïstisch.
Wat kan ik nu nog doen? Ik heb me laten vertellen dat je niemand verplicht uit het huis krijgt. Ikzelf ben ten einde raad want enerzijds ga ik mijn huwelijk verliezen, anderzijds is deze situatie onhoudbaar geworden.
Kan ik echt helemaal niets ondernemen om haar buiten te krijgen? Gesprekken met familiehulp en speciale verenigingen over dementie brengen niets op. Op hulp van mijn broer moet ik zeker niet meer rekenen. Ook familieleden hebben al hopeloos met haar zitten praten maar zelf wilt ze hier niet weg. Het is haar huis (wat niet waar is, ze zit er met geen cent in), ik moet voor haar zorgen en ze wilt hier sterven. (extreme koppigheid).
Help me!