Sinds het overlijden van mijn vader (reeds 20 jaar) regel ik alle papierwerk en betalingen voor mijn moeder.
Ze woont nog thuis en krijgt dagelijks medische verzorging aan huis. Dagelijks ga ik of mijn partner bij haar langs, we gaan voor haar boodschappen doen en doen haar was.
Mijn 'zus' komt ongeveer 1 tot 2 keer per maand langs en zit constant te zagen over geld. Ongeveer 8 maanden geleden begon het spelletje: ze moest weten hoeveel geld haar moeder heeft. Mijn moeder heeft haar gezegd dat ik al 20 jaar haar geldzaken beheer, dat mijn zus zich hier nooit iets van heeft aangetrokken en ze niet hoeft te weten hoeveel geld ze heeft. Ze zei haar letterlijk: 'jullie hebben jullie geld, ik hoef niet te weten hoeveel, ik heb mijn geld en bij mijn overlijden zul je wel zien hoeveel geld ik nog heb'. Toch bleef zus erover zagen en dreigen. Iedere keer ze langskwam ging het over geld.
Ik doe samen met mijn partner alles voor mijn moeder, een jaar geleden regelden we alles voor haar noodgedwongen verhuis naar een ander OCMW-huisje, zus had 'geen tijd' om een handje toe te steken.
Krijgt ze van haar moeder een cadeau voor Nieuwjaar of haar verjaardag dan was het nooit voldoende. Kwamen ze 1 keer om de 3 weken eens langs dan bracht ze haar eten mee (die moeder MOEST betalen) en zoveel eten dat ze bijna alles nadien terug mee naar huis nam.
Steeds is het haar om geld te doen.
Sinds enkele weken heeft ze via het Vredegerecht bedongen dat moeder voortaan onder een voorlopig bewindvoerder valt. De Vrederechter die bij moeder langskwam was wel heel partijdig. Ze vroeg haar vlakaf waarom ze niet naar rusthuis gaat en in OCMW-huis wil blijven (ook dat is iets waar zus constant over zaagt). Vrederechter gaf zus steeds gelijk terwijl moeder duidelijk maakte dat ze zelf wil dat ik haar gelden blijf beheren, het is haar geld en ze doet ermee wat ze wil.
Maar blijkbaar is dat hier in België niet het geval! Moeder kan aan haar eigen geld niet meer aan. Ieder brood dat ze koopt moet ze voortaan bewijzen aan de hand van een kassaticket. Geld heeft ze thuis niet meer, we dienen alles voor te schieten en dan hopen dat we dit geld van de bewindvoerder (advocaat aangesteld door Vrederechter) terugkrijgen.
Het gevolg is dat naar de kerk gaan en er een kaars laten branden, brood in automaat kopen, ... gewoon onmogelijk geworden is, hier krijg je namelijk geen kassaticket.
Wil ze nieuwe schoenen kopen, dan dient ze dit aan vreemde mensen te vragen of ze dit mag kopen!
Ze zit zeer verveeld met deze zaak en ze wordt hier ZIEK van!
Zelf blijven we dagelijks bij haar langs gaan zoals voorheen. We blijven voor haar naar de winkel gaan, blijven haar was doen. Deze was doen we bij ons thuis, maar een kleine vergoeding voor water, waspoeder en electriciteit die ons dat kost kan ze niet meer geven. Dit hoeft voor ons niet, maar ze kan er maar moeilijk mee leven dat ze zelf geld heeft en nu gedeeltelijk op kosten van haar eigen zoon moet leven. De advocaat-bewindvoerder zei me letterlijk: ofwel doe je het voor je moeder gratis ofwel doe je het niet!
Voor mezelf komt er een hele hoop extra werk bij. Iedere uitgave dienen we te zorgen dat we een kassaticket hebben. We dienen zelf steeds geld voor te schieten en maandelijks iedere cent te verantwoorden bij de bewindvoerder in de hoop dat ze dan de gemaakte kosten voor kapper, dokter, beenhouwer, bakker, ... terugbetaald.
Dit is toch gewoon krankzinnig???
- Moeder kan op die manier niet meer doen met haar eigen geld wat ze zelf wil.
- We hebben zelf extra werk door van alles kassaticket te vragen en kosten over te maken aan bewindvoerder.
Kan het zo maar dat tegen de wil van moeder in haar eigen dochter een bewindvoerder laat aanstellen?
Stel dat dit niet meer te herroepen valt, bestaat er een mogelijkheid om zelf een bepaalde vergoeding te ontvangen voor was en hulp (niet voor onszelf maar moeder zou er veel geruster door leven).
Waarom dient echt iedere cent verantwoord te worden met kassaticket en wordt het geld pas nadien terugbetaald?
Het is toch erg gekomen in dit land dat een dochter die amper naar haar moeder omkijkt, geen tijd heeft om te helpen verhuizen, steeds zit te zagen voor geld, ... dat ze zomaar kan gedaan krijgen dat haar moeder niet meer kan beslissen wat ze met haar eigen geld doet.
Moeder, ikzelf en partner worden ziek van deze hele situatie ...