Wij wonen nu 4jaar in ons huis. Ik denk dat we buren hebben zoals iedereen, je kent het wel de vriendelijke buur, de roddelende buur, de neutrale buur, etc ...
Dat is uiteraard geen probleem iedereen heeft zijn eigen karakter en naargelang de persoon weten we zelf wel hoe ermee om te gaan.
We hebben echter ook een opdringerige buur (woont schuin tegenover ons) en die kent zijn grenzen niet. Ik heb zelf psychologie gestudeerd en weet normaal met zo'n situaties om te gaan. Negeren is hier de boodschap maar dat helpt niet. Misschien dat iemand raad kan geven.
Toen we hier kwamen wonen leek het een gewoon koppel te zijn. Ze kwamen zich eens voorstellen toen we buiten stonden. En we merkten ook op dat ze heel sociaal en gedienstig waren. bvb: Tegen iedereen gedag zeggen, de lege GFT containers van buren mooi rechtop zetten of van het trottoir halen nadat de ophaaldienst was geweest. Bij ons bvb ook de plastieken bak die buitenstaat met glas aan ons hek komen zetten nadat de ophaaldienst geweest was.
Op het eerste zicht heel behulpzaam, al gebeurt dit wel allemaal door de man, de vrouw loopt er constant als een hondje achteraan en zij wordt mijn inziens heel kort gehouden.
De eerste zomer hebben we op straat een gesprek en komt het ter sprake dat ik in Middelkerke de 10km ging lopen. Hij is zelf trainer en helpt zo mensen met Start to run. Vanuit zijn interesse zei hij dat hij ook ging meelopen en nodigde zichtzelf uit op ons appartement aan zee. Wij hebben ze 'savonds aan hun caravan afgezet. Het was dus enkel samen lopen, hij heeft zich bij ons gewassen en gegeten en later heb ik ze weggevoerd.
Omdat we totaal niet matchen hebben we daarna voorzichtig de boot afgehouden, met wisselend succes.
Meestal bleef het bij een goede dag en als hij een gesprek wou beginnen, dan hielden wij dit zo kort mogelijk.
Verschillende keren is hij wel komen aanbellen als hij zag dat mijn vrouw wakker was (ze werkt met de nacht en hij ziet het aan de gordijnen of dakvenster die open gaat) steeds met een stomme smoes. Op den duur ging mijn vrouw al niet meer kijken als er gebeld werd. Ze hoeft zijn aandacht en zever niet.
Het is wel zo dat de man in de buurt bekend staat als aandachtstrekker. De meeste mensen houden dus de boot af.
Een paar weken terug staat zijn vrouw 's avonds aan onze deur te bellen.
Haar man wil zelfmoord plegen.
Ze had ondertussen de 100 gebeld en die was er vrij snel.
De man zat in een hoekje in zijn tuin te roepen dat hij volledig op was en dood wou, hij zat er met een gekarteld brodmes in zijn handen en schuurde hiermee tegen zijn pols zodat er zonder zich ernstig te verwonden bloed te zien was.
De verpleger praatte op hem in, hij smeet zijn mes weg en ging met de 100 mee.
Zijn vrouw was uiteraard volledig over haar toeren. Wij zijn dezelfde avond nog met haar naar het kliniek gereden zodat ze hem nog even kon zien.
Ze hadden hem op de psychiatrische afdeling gelegd.
Daar zei hij dat hij niet weet wie zijn vader is, dat dat aan hem knaagt, dat zijn moeder hem niet graag heeft, zijn zus een aantal jaren geleden zelfmoord heeft gepleegd en hij nu stiekem ook aan de drank zat.
Zijn vrouw die totaal niet zelfstandig is vroeg ons om haar te helpen.
We hebben haar wat wegwijs gemaakt in de administratieve molen (bleek dat ze niet kan schrijven). Voor een aantal zaken hebben wij dan de administratie gedaan, haar getoond hoe ze moet tanken want autorijden kan ze wel. We hebben op haar vraag alle alcohol verwijderd uit haar huis, etc.
En we hebben haar de goede raad gegeven om open te praten met de psychologe waarmee zij vanaf van dan ook geregeld een afspraak zou hebben.
In de dagen die daarop volgden hebben we haar met nog een paar kleine dingen geholpen.
We zijn niet meer na het kliniek geweest en hoordevan haar dat hij na 3 weken weer naar huis mocht.
2 weekends terug belt hij mij en vraagt of ik zijn vuilzakken wil buiten zetten want dat ze op weekend gaan. Hij heeft ze tegen mijn hekken gezet en ik heb ze dan 's zondags voor ophaling buiten gezet.
Vorige woensdag vertrekt mijn vrouw naar haar werk en loopt hij de straat over gevolgd door zijn vrouw en wil een gesprek beginnen (over hoe hij zich voelt en dat hij naar een praatgroep geweest was). Gelukkig zien ze dat ik mij momenteel niet goed voel (ik vermoed een griepje) en kan ik snel de deur dicht doen.
Eergisteren zit mijn vrouw voor ons huis buiten onkruid uit te trekken.
Ineens staat hij daar en begint erover dat ze 's ochtend al vroeg aan het kuisen van het hek geweest was. (toen ze om 07u van haar werk kwam en duiven hadden hun ding gedaan)
Mijn vrouw zei amaai jij ziet dat allemaal nogal ....
Ineens zet hij zich ook op onze oprit en begint ook onkruid van tussen de planten te halen. Mijn zegt "excuseer maar dat hoeft niet, ik dat wel alleen". Hij antwoordt dat hij graag helpt en gaat gewoon door ....
Deze ochtend word ik wakker gebeld op mijn GSM (voel mij nog steeds zwakjes) en vraagt hij of ik niet even wil komen helpen dat hij zijn inktcardridges nog nooit vervangen heeft, hij naar de winkel moet en of ik die dingen wil komen eruit halen (ik ben IT manager).
Ik heb geantwoord dat ik niet buiten kwam want ik mij nog altijd ziek voel.
Hij ging er dan maar zijn boekje bijnemen zij hij.... en 5 minuten later reed hij met zijn auto weg.
Ik ben daarna (door de medicijnen) weer in slaap gevallen maar een 45 minuten later ging mijn GSM weer, hetzelfde nr. Ik heb niet meer opgenomen en heb mijn GSM uitgezet.
We hebben deze mensen in nood geholpen wat we voor iedereen zouden doen en ook wettelijk moet, maar voor de rest willen we behalve eeen goededag te zeggen liever geen contact.
Dat zeggen helpt niet. Integendeel positieve of negatieve reactie is alleen een voedingsbron voor zo iemand.
De politie erbij halen lijkt mij in eerste instantie overdreven, trouwens de wijkagent is er één van het tooghangende type.
Wat is wettelijk het juiste om te doen?
Een agenda bijhouden van wat en wanneer voor als ooit politie toch nodig is?
Iemand een ander idee?
Alvast bedankt!