Beste,
ik zal even de situatie schetsen.
Ik heb twee kinderen, mijn partner heeft twee kinderen (ieders met andere regelingen). Ik ben bij hem ingetrokken, hij heeft een koopwoning met emotionele waarde, en zal dus nooit verkocht worden om samen een woonst aan te kopen.
Hij werkt in shiften, ik parttime. Ik was van zin fulltime te gaan, aangezien ik voor mezelf ook wat wil, maar hij heeft liever dat ik parttime blijf. Makkelijker voor de woning en het huishouden te onderhouden (met vier kinderen op verschillende tijdstippen is het nu al niet zo evident). Ik verdien dus een heel pak minder als mijn partner.
Ik heb geen behoefte aan een deel van zijn ouderlijk gekocht huis te verwerven. Dit is van hem, en mag van mij voor altijd van hem blijven. Ik vind niet dat moest het mislopen ik het recht heb om aanspraken te maken op zijn huis.
Wat mij wel begint te knagen is dat mijn loon steeds volledig opgaat aan huishoudelijke dingen. Ik betaal alle boodschappen, ik gooi beide auto's vol met diesel, ik zorg voor kleren voor mijn kinderen én zijn kinderen. Ik pas bij indien hij er maandelijks niet komt. En de spaarrekening is merendeels gezamenlijk, aangezien we beiden storten op 'mijn' spaarrekening, maar hij dus vaker geld daarvan opneemt als ik.
Ik heb geen enkel probleem met meebetalen, waar ik dus wel mee zit is dat hij zijn huis kan behouden door mijn loon, zonder mijn loon zou hij er niet komen. HIj bouwt dus dankzij mij vermogen op. Ik heb de kans niet te sparen.
Toen ik hem voorstelde dat ik zelf ook wel een beetje wou opbouwen, omdat de kans er is dat ik hier heel blut uitkom, werd hij ongemakkelijk. Hij bekijkt het als "we zijn toch samen, we moeten toch niet denken aan wat als het misloopt." en "ik dacht dat we voor een toekomst samen gingen, dan maakt dat toch niet uit?".
Ik denk in de trend van "maar stel dat het toch misloopt, om eender welke reden", "stel dat er wat met hem gebeurd, dan heeft zijn ex-vrouw recht om te beslissen wat met het huis gebeurd, aangezien zijn kinderen erfgenamen zijn".
Dus had ik voorgesteld toch meer uren te gaan werken, en zo wat aan de kant te zetten voor "wat als".
Daar is hijd us niet mee gediend, en in zijn gat gebeten.
Ik vraag me nu af, hoe geef ik mijzelf een beetje zekerheid in deze situatie?
Het is eerder niet aan bod gekomen, omdat we elkaar hebben helpen "overleven" in de eerste jaren. HIj kwam er niet alleen, ik kwam er niet alleen, dus maakte het niet uit. Maar nu alle advocaat kosten en dergelijke om zijn, en er rust is gekeerd in het leven, stel ik me toch wel de vraag bij het feit dat ik NIETS kan opbouwen...En zijn vermogen enkel groter wordt.
Alle raad is welkom.
Mvg