Beste mensen,
Een 9-tal maanden geleden had ik mijn ex vriendin leren kennen.We hadden een kortstondige relatie van iets langer dan 2 maanden.
Het was vanuit mijn ervaring een giftige relatie.Ze heeft me iets langer dan een maand laten zitten in die periode,is uiteindelijk teruggekomen,maar iets later kwam ik tot het besef dat ik de liefde niet meer voelde,dus zette ik een punt achter de relatie.
2 weken na onze breuk vertelde ze het nieuws over haar zwangerschap.Ze wist al op voorhand dat ik nog niet aan kinderen wou denken,zeker niet in zo'n prille relatie die ook nog eens enorm onstabiel leek te zijn en ook omdat ik weet wat de praktische/financiële kant van een kind inhoud.Uiteindelijk besloot ik om het nog een kans te geven,wat goed was voor nog 2 weken en toen liet ze me weer plakken met haar zoveelste excuus om mij niet te zien.De alarmbellen begonnen te rinkelen,ik was geshockeerd,furieus en ik nam de telefoon om haar vader in te lichten (bij wie ze toen nog woonde).Die man kwam uit de lucht gevallen,hij wist niet eens wie ik was.
Uiteindelijk was een abortus ter sprake gekomen.2 weken daarna had ik nog eens contact met hem en werd me verzekerd dat de abortus zou plaatsvinden.
Dus ik dacht dat ik het hoofdstuk kon afsluiten en mijn leven kon verderzetten.
Nu begin oktober ben ik via via te weten gekomen dat ze nog steeds in verwachting is van m'n zoontje.Ze had namelijk een echo op Facebook gepost en dacht waarschijnlijk dat ik hier niet zou achterkomen aangezien ze me geblokkeerd had na onze breuk.
Uiteraard zijn er bij mij,na het zien van de echo,enorm veel vaderschapsgevoelens naar boven gekomen.Ik heb dan ook sinds ik het nieuws vernam meteen contact gezocht met haar om haar duidelijk te maken dat ik er wil zijn voor haar en ons kind.Dit werkt ze met volle overtuiging tegen.Ze wil me nog niet eens de uitgerekende geboortedatum vertellen...Nu na een hele maand met haar in cirkeltjes rond te draaien heb ik besloten om haar nu met rust te laten,want de stress kan ook niet gezond zijn voor het kind,en ook niet voor mij (ik ben stilletjes aan gek aan het worden van onmacht)
Ze weigert mee te werken langs alle kanten,het kind mag mijn achternaam niet dragen,ik mag het kind niet erkennen.Dit allemaal uiteindelijk omdat ze het kind "Liever alleen opvoedt" en omdat ze "geen zin heeft om het kind constant te moeten afgeven".Ik had haar al duidelijk gemaakt dat ik bereid ben om de erkenning af te dwingen via de rechtbank.Nu heeft haar vader me gecontacteerd om mij te overtuigen om niets te ondernemen (denk toch aan het kind!).Ik ben van de overtuiging dat mijn zoontje,die volgens mijn eigen berekening ergens in begin januari ter wereld zou komen,ook alleen maar baat heeft bij het contact met z'n vader.Ook probeert hij me precies bang te maken dat het mij alleen maar veel geld zal kosten etc...Wat is nu de beste stap volgens jullie?