JuridischForum.be

Beste mensen,

Een 9-tal maanden geleden had ik mijn ex vriendin leren kennen.We hadden een kortstondige relatie van iets langer dan 2 maanden.
Het was vanuit mijn ervaring een giftige relatie.Ze heeft me iets langer dan een maand laten zitten in die periode,is uiteindelijk teruggekomen,maar iets later kwam ik tot het besef dat ik de liefde niet meer voelde,dus zette ik een punt achter de relatie.
2 weken na onze breuk vertelde ze het nieuws over haar zwangerschap.Ze wist al op voorhand dat ik nog niet aan kinderen wou denken,zeker niet in zo'n prille relatie die ook nog eens enorm onstabiel leek te zijn en ook omdat ik weet wat de praktische/financiële kant van een kind inhoud.Uiteindelijk besloot ik om het nog een kans te geven,wat goed was voor nog 2 weken en toen liet ze me weer plakken met haar zoveelste excuus om mij niet te zien.De alarmbellen begonnen te rinkelen,ik was geshockeerd,furieus en ik nam de telefoon om haar vader in te lichten (bij wie ze toen nog woonde).Die man kwam uit de lucht gevallen,hij wist niet eens wie ik was.
Uiteindelijk was een abortus ter sprake gekomen.2 weken daarna had ik nog eens contact met hem en werd me verzekerd dat de abortus zou plaatsvinden.
Dus ik dacht dat ik het hoofdstuk kon afsluiten en mijn leven kon verderzetten.
Nu begin oktober ben ik via via te weten gekomen dat ze nog steeds in verwachting is van m'n zoontje.Ze had namelijk een echo op Facebook gepost en dacht waarschijnlijk dat ik hier niet zou achterkomen aangezien ze me geblokkeerd had na onze breuk.
Uiteraard zijn er bij mij,na het zien van de echo,enorm veel vaderschapsgevoelens naar boven gekomen.Ik heb dan ook sinds ik het nieuws vernam meteen contact gezocht met haar om haar duidelijk te maken dat ik er wil zijn voor haar en ons kind.Dit werkt ze met volle overtuiging tegen.Ze wil me nog niet eens de uitgerekende geboortedatum vertellen...Nu na een hele maand met haar in cirkeltjes rond te draaien heb ik besloten om haar nu met rust te laten,want de stress kan ook niet gezond zijn voor het kind,en ook niet voor mij (ik ben stilletjes aan gek aan het worden van onmacht)
Ze weigert mee te werken langs alle kanten,het kind mag mijn achternaam niet dragen,ik mag het kind niet erkennen.Dit allemaal uiteindelijk omdat ze het kind "Liever alleen opvoedt" en omdat ze "geen zin heeft om het kind constant te moeten afgeven".Ik had haar al duidelijk gemaakt dat ik bereid ben om de erkenning af te dwingen via de rechtbank.Nu heeft haar vader me gecontacteerd om mij te overtuigen om niets te ondernemen (denk toch aan het kind!).Ik ben van de overtuiging dat mijn zoontje,die volgens mijn eigen berekening ergens in begin januari ter wereld zou komen,ook alleen maar baat heeft bij het contact met z'n vader.Ook probeert hij me precies bang te maken dat het mij alleen maar veel geld zal kosten etc...Wat is nu de beste stap volgens jullie?

Allereerst een dna test vragen - kan via rechtbank - om te zien of het effectief uw kind is. Aangezien ze regelmatig afwezig is geweest in uw relatie, zou is daar niet zo helemaal zeker van zijn...

Denk goed na of u wel vader wil zijn. U gaf zelf uitdrukkelijk aan dat u een abortus wenste en zodus de zaak afgehandeld was. Geen relatie meer en ook geen kinderwens. Nu u merkt dat uw exvriendin (u had slechts een relatie van 2 maanden) voor zichzelf een besluit neemt om toch een kind op te voeden, krijgt u "vaderlijke gevoelens". Zijn het er dat wel? Of is dit een (overigens erg menselijke) psychologische reactie dat u zich benomen voelt. Wéét dat je vaderschap onder meer het volgende zal betekenen: dat u tot de baby afgestudeerd is en een job kan verwerven, onderhoudsplichtig zal zijn. Als de baby dokter wil worden of ingenieur u dus makkelijk tot zijn/haar 25ste universitaire studies zal moeten sponsoren. Dat het jaarlijks inschrijvingsgeld aan de universiteit enkel al zo'n 800 euro bedraagt. U zal ook voor uw kind moeten zorgen tijdens zijn verblijf bij u. Als u hoopt een nieuwe vaste partner te leren kennen en er een leven mee op te bouwen, weet dat u in de eerste plaats rekening moet houden met de belangen van uw kind. Dat weten kandidaatpartners. Dat vermindert al uw kansen op een nieuwe vaste relatie. Je bespreekt je "vaderschapsgevoelens" dus best even met een therapeut om na te gaan: is het een reactie op de beslissing van uw ex, of is het een diep verankerde kinderwens.

Niets zegt dat het uw kind is best geen contact meer en niet meer reageren.

Ik ben net met de moeder overeengekomen dat ik via een advocaat een aangetekend schrijven zal laten sturen waar in staat dat ik bereid ben om mijn vaderlijke plichten op te nemen,en indien dit geweigerd wordt dat ik me bij de beslissing van de moeder zal neerleggen.
Heeft zij op die manier wettelijke zekerheid dat ik geen aanspraak meer kan maken op het kind,en heb ik dan de zekerheid dat ze na een aantal jaar niet zelf naar de rechtbank kan stappen om het vaderschap af te dwingen?

Waarom zou u de kosten moeten maken om via een advocaat een AS te schrijven naar de moeder waarin u meedeelt dat u uw vaderlijke plichten wenst op te nemen? En waarom ook niet uw vaderlijke rechten dan? Dat is een ietwat eenzijdig voorstel dat vooral de moeder zekerheden verschaft. Namelijk het feit dat u zich als financiele sponsor wil opstellen (en niet zozeer dat u erkend wil worden als vader met alle rechten vandien) Stel die brief dus zelf op en verstuur hem per AS. Zet in die brief duidelijk dat u wettelijk erkend wenst te worden als wettelijke vader met alle bihorende wettelijke rechten en plichten. Die brief is perfect wettelijk en een advocaat van hun keuze kan enkel een brief opstellen die niet in uw voordeel is. En neen: met deze brief heeft geen van beiden wettelijke zekerheid dat uiteindelijk niemand ,pg naar de rechtbank zou stappen om wettelijk vaderschap af te dwingen. Het is en blijft een recht een eis voor de rechtbank te brengen, ongeacht welke brief jullie dan ook naar elkaar gestuurd zouden hebbben. zo'n brief heef niet de kracht van een gerechtelijk vonnis. Het is een slechts communicatie tussen jullie beiden. Ook een brief van een advocaat is dat ook maar. Het heeft geen dwingende waarde.

Neen u heeft gelijk.Dit geeft u misschien al een beeld van wat voor een rollercoaster dit voor me is.Dat de situatie me eigenlijk al bijna zover krijgt om op te geven...maar ik ben het zat.Als ze me de toegang tot m'n kind weigert zal er een interventie van buitenaf moeten komen.En daarmee basta.

Een interventie van buitenaf zal u niet krijgen. Indien u toegang wenst tot uw kind, zal u de hele erkenningsprocedure moeten opstarten voor de rechtbank, compleet met DNA-onderzoek en de hele rompslomp. Het kan veel tijd, energie én géld kosten en de uitslag is niet eens erg zeker. Vergeet bovendien niet dat voor de geboorte de moeder reeds perfect een "wettelijke vader" naar eigen keuze kan laten registreren. En daar kan u niets tegen doen. En dan zit u in het gekende DB-scenario. Dat vaderschapsproces duurt nu al enkele jaren omdat ook daar een "wettelijke" vader aangeduid was bij de geboorte (die blijkbaar niet de verwekker was)