zoiets, oude belg, het was een soort van contractuele relatie van beperkte duur voor handelsreizigers, daar werd ook een bruidsschat voor betaald aan de tijdelijke echtgenote (die ze achteraf mocht houden en niet moest gebruiken voor het tijdelijke huishouden) de man moest voor die periode voorzien in het onderhoud van de vrouw en er werden vooraf afspraken gemaakt aan welke familie een mogelijk kind na deze relatie werd toegewezen. Na de relatie werd er dan ook nog eens een genotvergoeding betaald. Hoe vreemd het ook lijkt, het was voor die eerste eeuw NC wél een erg moderne vorm van vrouwenemancipatie: een beetje slimme vrouw had een paar tijdelijke relaties voordat ze zich settelde en spaarde zo een mooie som bij elkaar. Het waren ook vaak weduwen die daar een oplossing in vonden. Nu is het wel anders bij ons : met ons systeem van seriele monogamie worden vrouwen er zeker niet rijker van
In nogal wat moslimlanden wordt het burgerlijk huwelijk pas een jaar nà de nikaah gehouden, waardoor jonge mannen en vrouwen wél met elkaar kunnen omgaan en een romantische relatie kunnen hebben voor het huwelijk. In feite de verloving dus. zowel de jongen als het meisje kunnen dan nog de verloving verbreken en de jongen betaalt een genotsvergoeding aan het meisje als ze de relatie effectief geconsumeerd hebben. Deze soort van verloving gebeurt evenwel in de betere kringen: mensen die een opleiding hebben en hun religie ook echt kennen. Knappe slimme meisjes maken dan ook handig gebruik van die verlovingsmogelijkheid: het is geen schande in de betere kringen om 2 à 3maal verloofd geweest te zijn. en alweer: een mooi aangroeiend spaarpotje voor de vrouw.