Hallo,
Vorig jaar in november heb ik mijn (ondertussen ex-)vriendin meegedeeld dat ik niet langer met haar verder kon (zij is borderliner; ik was totaal opgebruikt door haar). Ik wilde echter eerst een regeling opstellen voor ons zoontje, afspraken over waar we zouden gaan wonen (in functie van ons zoontje en ons beider werk), de verdeling van de spullen, ...
Zij weigerde elk gesprek hierover; gaande van: "als je hier weg wil, zal je als een dief in de nacht moeten vertrekken met onze zoon; je denkt toch niet dat ik het je gemakkelijk ga maken", "nu is het geen goed moment om daarover te praten'', "je gaat het toch niet uitmaken tijdens de feestdagen, de verjaardag van haar andere zoon, mijn verjaardag, ... " Elke reden was goed.
Uiteindelijk ben ik - omdat ik echt niet meer kon - in maart zonder enige regeling vertrokken. In de komende maanden was ik de speelbal van mijn ex. Ik moest altijd klaar staan om onze zoon op te vangen - en dus al mijn reeds gemaakte plannen te laten vallen (of ik was een 'slechte' vader. Ik was helemaal overgeleverd aan haar grillen en steeds wisselende plannen. In die 3 maanden nam ik ook al het vervoer voor mijn rekening. In het weekend was dat zelfs: zaterdagmorgen ophalen en zaterdagavond terugbrengen, zondagmorgen ophalen en zondagavond terug brengen. Ik was constant onderweg (zij heeft geen auto).
Toen ze me meedeelde dat ze - doodleuk - op 30 km afstand (zonder auto) van me ging wonen, ging ik er helemaal onderdoor. Ik dacht dat ik - vanaf hij naar school zou gaan - mijn zoon ofwel maar 1 op de 2 weekends bij mij zou hebben ofwel echt continu zou moeten rondrijden naar werk, zoon, huis, ... Ik ben hierdoor in een zware depressie verzeild geraakt en ben opgenomen in het ziekenhuis.
Ik had haar reeds in november een lijst bezorgd van de gezamenlijk aangekochte spullen (zetels, matras, kasten, keukenspullen, kleren voor onze en haar zoon, baby-spullen en -speelgoed; samen voor meer dan €8000) met daarop aangeduid wat ik graag wilde behouden. Ik had haar gevraagd om aan te duiden wat zij graag wilde houden en dan hadden we nog ruim de tijd om te zien wat we met de overige spullen zouden doen. Net als met de regelingen, is ze hier nooit op ingegaan (ondanks herhaaldelijk vragen van mijn kant).
Toen ik in het ziekenhuis was opgenomen is zij verhuisd naar haar nieuwe huis. Ze heeft toen ook mijn splinternieuwe wasmachine meegenomen (daar had ze recht op vond ze, want ik had nog de laatste wassen van haar 15 jaar oude machine meegemaakt). Die heb ik intussen terug via een tussenkomst van de politie (diefstal).
De overige spullen hebben we steeds 50-50 betaald. De ene keer betaalde zij, de andere keer ik en achteraf verrekenden we de verschillen met elkaar. Ik heb dus vooral de historiek van mijn bankrekening met daarop betalingen en verrekeningen. Zij heeft een schriftje met daarin alle verrekeningen maar dat zal ze wel ontkennen (of ze heeft het al verbrand).
Aangezien het totale bedrag dat ik van haar terugvorder (en dus al sinds juli niet verkrijg) meer is dan de €1860 (+/- €2000), vraag ik me af of ik hiermee wel naar de vrederechter kan. En heeft dat veel zin/kans om mijn geld terug te zien (of toch een deel er van)?
Ik ben wat ten einde raad. Ik heb gedurende mijn verblijf in het ziekenhuis mijn zoon slechts een paar uur gezien (telkens met mijn ex er bij). De advocaten om een regeling voor mijn zoon te bekomen (omdat zij op dat vlak ook nog steeds alle medewerking weigert) kosten me een hoop geld, net als het feit dat ik al 3 maanden op ziekenkas sta en dus serieus moet inleveren op mijn standaardloon (ook te wijten aan haar).
Wat zouden jullie me aanraden ivm de spullen?