Kan ik worden uitbetaald voor mantelzorg ex-partner?
Geplaatst: 02 aug 2014 10:46
Goeiedag
Mijn ex-partner heeft een aangeboren, blijvende, niet-progressieve handicap. Hierdoor heeft hij bij een aantal dagelijkse activiteiten hulp nodig; zoal douchen, toiletbezoek, koken. Hij verplaatst zich in electrische rolstoel.
Ik ben freelance-journalist, maar ik heb een diploma opvoeder, dus bekend met het veldwerk van de gehandicaptenzorg.
Ik heb mijn partner leren kennen tijdens een stage in het buitenland. Daar merkte ik dat assistentie (volgens PAB) slecht geregeld was. Zo werden er geen uren voorzien tijdens de middag voor het nuttigen van een maaltijd en een toiletbezoek. Het werk van de assistenten was zeer ondermaats; zij wouden geen overoruren doen om hem iets later in bed te leggen op vrijdagavond, waardoor hij nooit iets kon gaan drinken bijvoorbeeld. Ook konden ze niet koken, en was hij aangewezen om gewoon boterhammen te eten of dure kant-en-klare maaltijden in te kopen.
Ik heb aanvankelijk vrijwillig een aantal zaken op mij genomen omdat ik deze situatie te schrijnend vond. We hebben elkaar daardoor beter leren kennen en werden als dusdanig een stel.
De starre en onprofessionele houding van de assistenten ging van kwaad naar erger. "Ginger* zal het wel doen" moeten ze hebben gedacht. We hebben meermaals met de stage gepraat, maar zonder resultaat. Ze konden die assistenten niet zo maar ontslaan, want ze hadden volgens het Zweedse rechtssysteem niets zodanig "mispeuterd" om dat te doen, en er was geen wervingsreserve. We stelden voor dat ik voor de gepresteerde uren toch een soort vergoeding zou krijgen, maar dat ging niet om budgettaire redenen...
Ik wou na mijn stage een bijkomende studie aanvangen of werken in Zweden. Ik wou me er eigenlijk permanent vestigen. Opzoekingswerk en plannen zijn de laatste maanden helemaal van de baan geschoven, omdat er steeds meer zorg op mijn schouders terechtkwam. Stilaan begon ik met het idee te zitten toch naar België terug te keren samen met mijn partner. Te meer omdat hij een aanvraag zou indienen dat ik in België als betaalde werkkracht zijn zorg en assistentie zou kunnen doen. Er was ook niets wat erop wees dat onze relatie niet goed zat, integendeel.
Eens terug in België lagen de kaarten plots anders. Hij beëindigde de relatie zonder concrete reden. Ik vermoed dat hij niet volledig voor zichzelf sprak, maar dat zijn ouders niet bereid waren de zorg een deel uit handen aan mij te geven (eerder voor emotionele reden dan financiële, maar het kan spelen) zoals was afgesproken. Ik kan daar wel begrip voor opbrengen, maar ik ben wel met het idee van werkzekerheid teruggekeerd.
Ondanks dat er niks tijdens die relatie wees op profetariaat, voel ik me wel aardig in't zak gezet. Uiteraard is zo'n situatie niet zwart-wit; waar trek je de lijn als je samen douchet of op weekend gaat als koppel, maar toch het nodige tilwerk en zorgen verricht. In de eerste plaats ben je partner maar je bent 24/7 in wachtmodus staat, om dan geregeld iemand terug recht te zetten in de rolwagen en de dagelijkse zorgen verstrekt wat op zo'n 7 à 8 uur per dag komt?
Nu vroeg ik me af of ik alsnog een vergoeding (zij het een soort van schadevergoeding, zij het de gepresteerde uren gedeeltelijk uitbetaald) kan ontvangen van mijn ex-partner? Er kan getuigd worden door de andere stagiairs en bewoners van de flat waar hij woonde bijvoorbeeld, dat de assistentie ondermaats was en ik er zo goed als 24/7 aanwezig was om zijn noden in te lossen.
Ik ben bereid om met hem te overleggen hierover, maar ik merk reeds dat die communicatie niet zo vlot verloopt. Waarschijnlijk speelt zijn omgeving hierin een rol. Kan ik hierin juridische stappen ondernemen?
Mijn ex-partner heeft een aangeboren, blijvende, niet-progressieve handicap. Hierdoor heeft hij bij een aantal dagelijkse activiteiten hulp nodig; zoal douchen, toiletbezoek, koken. Hij verplaatst zich in electrische rolstoel.
Ik ben freelance-journalist, maar ik heb een diploma opvoeder, dus bekend met het veldwerk van de gehandicaptenzorg.
Ik heb mijn partner leren kennen tijdens een stage in het buitenland. Daar merkte ik dat assistentie (volgens PAB) slecht geregeld was. Zo werden er geen uren voorzien tijdens de middag voor het nuttigen van een maaltijd en een toiletbezoek. Het werk van de assistenten was zeer ondermaats; zij wouden geen overoruren doen om hem iets later in bed te leggen op vrijdagavond, waardoor hij nooit iets kon gaan drinken bijvoorbeeld. Ook konden ze niet koken, en was hij aangewezen om gewoon boterhammen te eten of dure kant-en-klare maaltijden in te kopen.
Ik heb aanvankelijk vrijwillig een aantal zaken op mij genomen omdat ik deze situatie te schrijnend vond. We hebben elkaar daardoor beter leren kennen en werden als dusdanig een stel.
De starre en onprofessionele houding van de assistenten ging van kwaad naar erger. "Ginger* zal het wel doen" moeten ze hebben gedacht. We hebben meermaals met de stage gepraat, maar zonder resultaat. Ze konden die assistenten niet zo maar ontslaan, want ze hadden volgens het Zweedse rechtssysteem niets zodanig "mispeuterd" om dat te doen, en er was geen wervingsreserve. We stelden voor dat ik voor de gepresteerde uren toch een soort vergoeding zou krijgen, maar dat ging niet om budgettaire redenen...
Ik wou na mijn stage een bijkomende studie aanvangen of werken in Zweden. Ik wou me er eigenlijk permanent vestigen. Opzoekingswerk en plannen zijn de laatste maanden helemaal van de baan geschoven, omdat er steeds meer zorg op mijn schouders terechtkwam. Stilaan begon ik met het idee te zitten toch naar België terug te keren samen met mijn partner. Te meer omdat hij een aanvraag zou indienen dat ik in België als betaalde werkkracht zijn zorg en assistentie zou kunnen doen. Er was ook niets wat erop wees dat onze relatie niet goed zat, integendeel.
Eens terug in België lagen de kaarten plots anders. Hij beëindigde de relatie zonder concrete reden. Ik vermoed dat hij niet volledig voor zichzelf sprak, maar dat zijn ouders niet bereid waren de zorg een deel uit handen aan mij te geven (eerder voor emotionele reden dan financiële, maar het kan spelen) zoals was afgesproken. Ik kan daar wel begrip voor opbrengen, maar ik ben wel met het idee van werkzekerheid teruggekeerd.
Ondanks dat er niks tijdens die relatie wees op profetariaat, voel ik me wel aardig in't zak gezet. Uiteraard is zo'n situatie niet zwart-wit; waar trek je de lijn als je samen douchet of op weekend gaat als koppel, maar toch het nodige tilwerk en zorgen verricht. In de eerste plaats ben je partner maar je bent 24/7 in wachtmodus staat, om dan geregeld iemand terug recht te zetten in de rolwagen en de dagelijkse zorgen verstrekt wat op zo'n 7 à 8 uur per dag komt?
Nu vroeg ik me af of ik alsnog een vergoeding (zij het een soort van schadevergoeding, zij het de gepresteerde uren gedeeltelijk uitbetaald) kan ontvangen van mijn ex-partner? Er kan getuigd worden door de andere stagiairs en bewoners van de flat waar hij woonde bijvoorbeeld, dat de assistentie ondermaats was en ik er zo goed als 24/7 aanwezig was om zijn noden in te lossen.
Ik ben bereid om met hem te overleggen hierover, maar ik merk reeds dat die communicatie niet zo vlot verloopt. Waarschijnlijk speelt zijn omgeving hierin een rol. Kan ik hierin juridische stappen ondernemen?