JuridischForum.be

Ik kamp al mijn hele leven met psychische moeilijkheden, voornamelijk door misbruik door familieleden en ernstige pesterijen op school.
Ben reeds jaren in behandeling bij een psychiater.

Ik denk soms: misschien slaag ik er alsnog in om iets van mijn leven te maken, maar ik hou er zeker rekening mee dat het ook anders kan lopen.
Ik ben nu midden dertig, maar als ik over tien, twintig jaar nog met hetzelfde kamp, heb ik geen zin om nog eens vijftig jaar te moeten "lijden".

Maar het belangrijkste is: ik heb enkel nog mijn moeder. Ze is nog niet echt oud ( 63), maar mocht er iets met haar gebeuren, zou ik de kracht niet meer hebben om door te gaan, net omdat ik al zoveel heb meegemaakt.

Het zou me enorm veel gemoedsrust geven dat ik ergens papieren kan klaarleggen voor euthanasie voor psychisch lijden indien er mij iets overkomt waarvan ik zelf aanvoel: dit is de druppel teveel.

Kan dat? Wat zijn dan de procedures? Denk het feit dat er ergens papieren zouden klaar liggen, zou me "beter" in het leven doen staan. Dat ik weet: mocht er me iets ondraaglijk overkomen dat ik er toch beroep op kan doen.

Dat kan zeker. Uw psychiater kan u helpen in deze om de papieren hiervoor op te maken. Let wel op: u beslist niet of u recht hebt op euthanasie, dat zijn (bij mijn weten) minstens 2 artsen die een positief advies moeten geven. ALS dat advies positief is en de ganse papierwinkel geregeld is, dan pas kan u zélf beslissen wat en wanneer.

U vindt alle uitleg hier : http://leif.be/

Ik heb vorig jaar wel wat gemaild met leif, maar de stap niet durven zetten uit angst dat ik mijn moeder teveel verdriet zou aandoen.
Intussen is mijn moeder recentelijk plotseling overleden. Hiermee valt mijn remming weg om het niet te doen. Dit is geen gewoon rouwproces, maar een aaneenschakeling van opnames, ambulante therapieën, medicatie,....die eigenlijk geen enkel resultaat hadden, ook al deed ik mijn best.

Hoe gaat dat in zijn werk? Moet je die opbellen en een afspraak maken indien je eigen arts toch niet echt pro is? Is het in dit land "moeilijk" om drie artsen te vinden die akkoord gaan, want dat is mijn grootste angst: dat het geweigerd wordt en ik toch nog tot een wanhoopsdaad moet overgaan.

Ik herhaal: het is niet zomaar een bevlieging, maar een proces van meerdere decennia.

Hoe reageert je therapeut/psychiater op je voornemen. Heb je al overlegd met hem/haar, Sabrinad?

Hij probeert me de zin van het leven te doen inzien en me te sussen met: je was toch onlangs proberen gaan sporten, waarom doe je dat eens niet opnieuw? Je zal je beter voelen. Daar draait het niet meer om in dit vergevorderd stadium. IK weet hoe serieus mijn lijden is, heb tal van medische verslagen die kunnen worden opgevraagd.
Die psychiater merkt op dat ik een lief en gevoelig iemand ben die ergens nog capaciteiten heeft, maar het lukt me mijn hele leven niet om deze capaciteiten te ontplooien welke therapie ik ook volg, wat ik ook onderneem,.... Het is gewoon jammer dat er op zo'n moment nog wordt gedacht aan eens een nieuwe sport uit te testen.

En schrijft je psychiater ook een aangepaste medicatie voor? In de medische wetenschap is men momenteel van mening dat zware en langdurige depressies of andere pscychische problemen als oorzaak (of althans toch als hardnekkige factor) een chemisch onevenwicht in hersenen en/of hormonen kan hebben. De meeste langdurig psychisch lijdenden klaren meestal héél erg op met periodische medicatie. Ik ken een aantal bipolaire personen die weten dat ze bepaalde periodes per jaar zwaardere medicatie moeten nemen. Dat lijkt ernstig, maar zelf zeggen ze me nu wel écht een écht zinvol lééfbaar leven te hebben en als dat mogelijk is om periodiek medicatie te moeten nemen, tja dan is dat eigenlijk best acceptabel.

Ja, wat medicatie betreft, zijn er al zovele dingen uitgeprobeerd en mocht er nog iets nieuws bestaan: het gaat me niet helpen om bepaalde trauma's leefbaar te maken, iemand die ik zo hard mis terug te brengen,...Dat is ook niet het leven dat ik wil. Ik begrijp dat velen alle middelen aangrijpen om voor het leven te willen kiezen, maar in mijn geval is het wel erg duidelijk dat ik dat niet wil.
Ik had ergens wel talenten die door mijn aandoening niet konden ontwikkeld worden, moet ik dan "kiezen" voor het leven en een beschutte werkplaats omdat het toch belangrijk is dat in de ogen van de maatschappij iemand voor het leven kiest? Je moet ook rekening houden met het feit dat mensen op een bepaald moment zelf recht hebben om te zeggen: stop en hier hulp bij verdienen. In het andere geval ga je meer mensen zien die zich voor een trein werpen en hier nog anderen in betrekken. Is het niet ook belangrijk jezelf de vraag te stellen of je wel wil leven onder bepaalde dosissen medicijnen om te kunnen min of meer te functioneren, maar geen levenskwaliteit te hebben.
Je post is waarschijnlijk wel goed bedoeld, maar voelt voor mij aan als: we gaan nog eens verder iets proberen waardoor de lijdensweg onnodig wordt gerekt.

Sabrinad, ik ben geen psychiater en ik pretendeer dat ook niet. Dus neen, ik ga niet "nog iets proberen waardoor de lijdensweg onnodig wordt gerekt." (Ik kan dat overigens niet eens) Mijn post is bedoeld zoals het er staat: als vraag om van je te weten of het medisch team dat je opvolgt de juiste balans gevonden heeft tussen medicijnen en therapie. Informeer je gerust bij je behandelend arts hoe je de procedure voor wilsbeschikking voor euthanasie kan opstarten. Uiteraard is dat jouw recht. Je hoeft je hier echt niet te verantwoorden.

Ik vond hier een getuigenis: http://admin.wemmel.center/data/pdf/Het ... Morgen.pdf

Ergens las ik dat er minstens een maand moet zitten tussen de aanvraag en de uiteindelijke uitvoering bij niet-terminale aandoeningen.
Maar in dit artikel staat dan weer iets van: er zit een lange tijd tussen de afspraken en het duurt een jaar????

Ik vond hier een getuigenis: http://admin.wemmel.center/data/pdf/Het ... Morgen.pdf

Ergens las ik dat er minstens een maand moet zitten tussen de aanvraag en de uiteindelijke uitvoering bij niet-terminale aandoeningen.
Maar in dit artikel staat dan weer iets van: er zit een lange tijd tussen de afspraken en het duurt een jaar????

Slaagt de periode van minstens een maand niet op de tijd tussen de goedkeuring van de laatste arts en de uiteindelijke euthanasie? Lijkt me logisch omdat er dan een wachttijd van minstens nog een maand is. Hele procedure zal inderdaad langer duren.