Mijn zoon is momenteel 10 jaar. Mijn ex en ik hebben co-ouderschap met een 9/5 regeling waarbij onze zoon afwisselend 9 dagen bij mij en 5 dagen bij hem verblijft (bij hem van donderdag na school tot dinsdagmorgen), dit reeds sinds onze scheiding in 2010. Wij wonen beiden in dezelfde gemeente waar onze zoon ook naar school gaat. De verstandhouding is altijd enorm moeilijk geweest in die zin dat mijn ex het de eerste 7 jaar vertikte met mij te communiceren over zoon en geen kans onbenut liet om me het leven zuur te maken. Zoon draagt hier duidelijk de sporen van (emotioneel gezien). Ik stond er altijd vrij machteloos tegenover want niet communiceren is nu eenmaal niet strafbaar ook al was het voor alle partijen heel lastig en moeilijk.
Het is pas sinds hij een jaar geleden zijn huidige vriendin leerde kennen dat er enige verbetering begon op te treden en hij zich iets communicatiever begon op te stellen. Waar er vroeger nooit één minuut van de regeling kon afgeweken worden, komen er nu zeer regelmatig vragen van zijn kant om X op te vangen omdat hij andere plannen heeft met zijn vriendin.
Nu deelt de papa me mee dat hij van plan is te gaan samenwonen met zijn vriendin en wel in haar woonplaats, zo'n 14km van hier. Mijn eerste vraag was uiteraard hoe dit dan ging verlopen voor de school van zoon. In eerste instantie moet de papa toch sowieso deze kant op voor zijn werk en zou hij de zoon kunnen meenemen met de auto. Hij wil echter ook van werk veranderen en dicht bij zijn nieuwe woonplaats aan de slag, vanaf dan zal zoon de bus dan maar moeten nemen. Enig opzoekingswerk leerde me al dat de bus er bijna een uur over doet (55'). Dit betekent dus dat mijn zoon 's morgens en 's avonds telkens alleen een uur op de bus zal moeten zitten, de wachttijden aan de halte en het traject van school naar de bushalte en van de bushalte naar thuis nog niet eens meegerekend. Neem gemakkelijk 3 uur voor het volledige traject van 's morgens en 's avonds bijeen. Thuisgekomen moet aan het huiswerk dan zelfs nog begonnen worden.
Ik maak mij hierover toch wel ernstige zorgen. Ten eerste vind ik mijn zoon te jong om dit allemaal alleen te moeten doen. Ook vind ik het traject veel te lang. Het is geen pendelaar die naar zijn werk gaat, het is een kind dat naar de lagere school gaat. Dat vader de beslissing neemt om te verhuizen is zijn goed recht, maar hij houdt hierbij wel bitter weinig rekening met zijn (enige) zoon. Die kan zijn plan maar trekken. Mocht zoon nu iets ouder zijn (vanaf 12 jaar) zou ik nog zeggen, maar nu vind ik hem echt te jong. Is dit zorg dragen voor je kind? Ik vraag me af of dit zomaar kan (ik vrees van wel), of of ik misschien iets kan doen. Het is toch de ouderlijke verantwoordelijkheid van de vader dat de zoon veilig van en naar school kan gaan op de dagen dat hij bij hem is.
Dan hebben we het nog niet over de jeugdbeweging op zaterdag en eventuele verjaardagsfeestjes, die dan ook wel te ver weg zullen zijn.
Als hij toch maar zo weinig moeite kan opbrengen voor zijn zoon, zou het naar mijn mening misschien beter zijn dat zoon minder vaak bij hem is zodat hij dat lange traject niet telkens moet doen. Of hij doet wel de moeite en brengt hem met de auto naar school, wat vast wel veel gescheiden ouders doen voor hun kind maar wat er aan zijn reactie zeker niet naar uit ziet.
Ik zou dan ook willen voorstellen er een 10/4 regeling van te maken en dat ik mijn zoon dan op vrijdagavond na school met de auto bij hem thuis zou gaan brengen (i.p.v. dat hij donderdag en vrijdag de bus moet nemen), dan moet hij enkel nog op maandag en dinsdag de bus nemen. Dit zou ik willen voorstellen, uit compassie met mijn zoon, maar zal meer dan waarschijnlijk niet in goede aarde vallen. Toch vraag ik mij af of dit niet redelijk/haalbaar is. Want dit traject voor mijn zoon is echt te lang voor zo'n jong kind alleen.