Ik ben en voel me ten einde raad. De hardvochtigheid overwint mijn bestaan. Ik hoop ergens dat er nog een plaats kan bestaan als een moeder.
Ze hebben nooit rekening gehouden met mij, waardoor ik dagelijks voor een massa aan aanpassingen sta.
Gelukkig heeft al het onheil nooit uitgemond in tragedische gebeurtenis. Ook al was de grens naar tragedie zeer klein.
Pas sedert een jaar, vorig jaar april, weet ik de opwretende situatie meer van me afzetten. De ene keer lukt beter dan de andere keer maar ik kan me terug meer gaan concentreren op mijn belangen in plaats me te onderwerpen aan de viscieuse cirkel van trauma belevingen.
Ik ben als partij af fel benadeeld vanwege mijn geslacht. Het ouderschap heeft een veel grotere impact gekend dan voor X.
De eerste jaren mezelf volledig wegcijferen en dit van het moment van de zwangerschap tot de jaren nadien dagopvang regelen tot aan de schoolleeftijd van drie jaar.
Van een betrokken X. geen sprake. Hij kwam af en toe wat circuleren. Ik huurde van mijn ouders. Ik zat al jaren voorafgaand de komst van mijn zoon met X. in de clinch. Omdat de grens moeilijk te trekken was tussen bij mij thuis en bij mijn ouders thuis naast heb ik de relatie met X. als een ware hel ervaren. Ik kon het niet uitkrijgen en vond dat extreem lastig. Hij bedreigde steeds met zijn zelfmoordneigingen en slachtofferrol. Ik schakelde een professional in om het uit te maken. Echter ik werd zwanger en de deskundige bleef bij het advies om ondanks de zwangerschap hem zo snel mogelijk aan de deur te zetten. Ik was ergens onzeker en super naïef omdat ik het belangrijk vond dat mijn kind zijn vader mocht kennen.
Geen opvang geregeld, betekende geen loon voor mij. Zo simpel is dat als verpleegkundige.
Eens de opvangperiode voorbij, zou het schoollopen organisatorisch makkelijker moeten lopen.
Echter door het uitblijven van een gewenste ouderregeling, waarbij zowel ik als moeder in ben betrokken, blijft het normaal werkritme uit.
Men gaat ervan uit dat ik het initiatief moet nemen om mijn zoon te zien.
Eens drie jaar verhuist X. en laat zijn zoon zomaar domicilieren bij mij, terwijl we 8 jaar in <stad> wonen, waarvan X. tot aan mijn zwangerschap, daarna is hij enkel komen circuleren wanneer het hem uitkwam omzichzelf te blijven uitnodigen en om zijn onbereikbaarheid goed te praten de uitwerking van het ouderplan. Echter we zijn bij een relatiedeskundige jaren gegaan om uiteen te gaan want ik ging kapot aan zijn slachtofferrol zelfmoord te plegen bij het uiteen gaan.
De ouderregeling is gebaseerd op het schoollopen, waardoor ik dus niet meer besta!
Vanwege het volledig uitblijven van communicatie door X. en de volledige schending van rechten als moeder moet ik voor alle regelingen een advocaat bij de arm nemen.
Het geregeld krijgen vaneen paar dagen kerstperiode heeft me enkel 3000euro gekost, zonder resultaat!!!!
Nu vragen ze me allimentatiegeld te betalenn, terwijl ik mijn zoon al een jaar niet meer heb mogen zien als moeder. X. aanvaard mijn geopende ouderreking niet. En ik weiger geld te storten op het rekeningnummer van een verkrachter, dief, grootste onmens. En omdat niemand al ooit iets heeft geregeld voor mij, want ik ben toch maar een stomme vrouw van belgische origine, werd de deurwaarder ingeschakeld. En krijg ik rekeningen van 3000euro! wat wordt er eigenlijk van mij verwacht? Dat ik een koord pak en spring...
Ook de emotionele lasten die ik door een in gebreke gebleven uitwerking heb ervaren kwam echt neer op overleven. Het verdriet was een lange tijd een zware impact geweest op mijn functioneren. SInds vorig jaar kan ik de situatie wat meer van me afzetten. Toch het vraagt van mij dagelijks de nodige energie om positief te blijven. Eerlijk wreet de situatie mijn volledig bestaan op.
De situatie is zelfs met geen enkele relatie te combineren. Een ware aanslag op mijn bestaan. Volgens andere nationaliteiten zit mijn afkomst hiervoor tussen. Ik ben namelijk maar een vrouw met belgische nationaliteit en die tellen nu éénmaal niet als het op rechten neerkomt bij hun moederschap. Ik kreeg van verschillende belgen met andere nationaliteit te horen dat als een rechter zo'n onmenselijke uitspraken doet over een moeder van andere nationaliteit, ze dit zouden melden in hun land van afkomst als discriminatie en ze ook allen uit het land van afkomst zouden ingrijpen met manifestaties aan het gerechtsgebouw. Maar goed ik heb genoeg mensen ingelicht over mijn bestaan als gediscrimeerde moeder!!!
Mijn kind word van de ene dag op de andere dag gestolen. Kunt u zich dit eigenlijkvoorstellen. Dus van de ene op de andere. Zonder enige aanleiding.
Weet je wat ik doormaak. Ik ben puur puur uit miserie wel 15 kg afgevallen, kon amper op mijn beentjes nog staan. Kijk, ik heb altijd heeeeeeeeel graaaaaaaaaaaaaaaag kinderen gezien. Het verdriet is snijdend en niet meer te aanvaarden.
Waarom zou de ene moeder wel aan haar kinderkoets mogen stoten en ik word van de ene dag opde andere dag een moeder zonder kind.!!!
Hallo ik weet niet wat er van mij wordt verwacht. Ik weet het niet, maar zoiets is er dik dik dik over, hoor; neem het gerust van mij aan;
en denkt u dat ik misschien de hele tijd opmijn lui gat heb gezeten;
mijn hele leven staat in teken vandit onmetelijike verlies!!!
en ja ik heb al met vele professionals gesproken, en die vinden dit absoluut strijdig met de rechten van de mens. ze vrezen dat dit verlies mijn leven gaat opeisen. Maar ja ik ben toch maar een vuil vieze vrouw!!
Als ik nu iets verkeerd zou gedaan hebben , dan zou ik misschien nog verstaan.
Maar dit, ik heb alles in teken gesteld voor de zorgen van mijn kind;
en word mijn kind van de ene op de andere dag gewoon weggegeven!!!!!!
iedereen weet het en zegt het dat ik de beste moeder ben, zelfs mijn oudste zus zei dat ik iets met kinderen moest doen als ik zelfs nog maar kind was.
Kunt u dit voorstelllen wat ik elke dag meemaak
elke dag opstaan tot het slapengaan;
en wie heeft er te beslissen over al dan niet wie moeder mag zijn!!!!ç!!
zeg het wie!!!!
Ik heb een relatie. Hij weet niets van Y.. Hij heeft al speelgoed zien liggen in bakken maar heeft zich geen vragen gesteld.
Ik ben onbehandeld. Wie had gedacht dat het krijgen of mogen hebben van één kindje op 30 jarige leeftijd (zeg nu zelf X. zijn ongeschoolde zus was er 18 met 2 kindjes!!!!!!!) zo een HEL kon zijn. Ik heb altijd alles van A tot Z gevolgd en nooit iets misdaan en wordt behandeld alsof ik gestraft ben.
De Rechters met een harteloos hart voor vrouwen en in bijzonder moeders. Ze mogen voor mij opgepakt worden en rechtstreeks afgevoerd worden naar de gevangenis. En dan hun verbitterde gezichten alsof ze er naar hun tegenzin zitten.
Geachte
Ik zit met een heel mensonwaardige situatie. Ik loop er niet mee te koop.Het aanhoudend ongenoegen sinds het voorval van discriminatie heeft voor mij een echte lijdensweg betekent. Ik heb al mijn ongenoegen naar binnen zitten werken, opkroppen. Alles behalve goed, maar een moeder heeft veel over voor haar kind in ere te houden ook in bijzonder slechte omstandigheden.
Het verdriet door gemis maar ook door je machteloos te voelen in je eigen waardigheid en intigriteit van alle vernederingen, uitsluitingen, onrechtvaardigheden.
Aan de binnenkant voelde ik me een echte ravage, terwijl ik aan de buitenkant de vriendelijkheid altijd heb weten opbrengen. Deze tegenstrijdigheden pijn lijden en de pijn verbijten heb ik altijd in evenwicht weten houden. Ik heb veel geduld. Als ik een sporadische keer ongeduldig was, kwam dat omdat ik de pijn niet meer kon verbijten.
De impact van verdriet maakt je negatiever. Het tast je vermogen aan om positievere prikkels tot u nemen om je op te laden. De buitenwereld is nodig om je op te laden en met het aanwezige verdriet om te gaan.
Soms was het onderdrukken van verdriet ook pijnlijker. Door de onderdrukking worden heel wat gevoelens uitgeschakeld en voelde ik me soms meer een robot dan een mens. Ik heb gemerkt dat ik een tijd lang liep als een robot. Zowel in mijn verplaatsingen (me houterig voelen), als in het afwezig zijn van interesse in de medemens (minder in staat om in te spelen op de vreugde van de medemens, apathisch voelen).
Gevoelens van verdriet maken je ook onbegripvoller en kunnen vat krijgen op je vriendelijkheid. Vriendelijkheid is nog altijd het beste wapen tegen geweld.
Toch volledig je verdriet gaan verdringen kan niet. Verdriet zoekt sowieso een uitweg. Mensen die me nabij waren, kon ik mijn verdriet niet verstoppen. Mijn verdriet uitte zich in trauma belevingen en wenen. Trauma belevingen heb ik sinds een jaar minder last van. Wenen met welk onrecht ik te maken krijg, is nog iets van alle dagen. Als ik zo'n traumabeleving had, kreeg ik erna last van mijn concentratie. Toch heb ik nog angst om het bespreekbaar te maken op de werkvloer. Ik voel ook geen nood meer voor om over mijn verdriet te vertellen. Ik ben meer dan mijn verdriet. Ik ben iemand die ook rechten en belangen heeft.
Mijn verdriet geeft ook geen meerwaarde aan de kwaliteit van mijn contacten. Ik geloof nu enkel in mensen die me echt kunnen bijstaan met het toveren van een lach op mijn gezicht. Lijden getuigen zegt niets over de kwaliteit van het contact. Daarbij zorgt lijden enkel voor onbegrip. Ook al met de beste bedoeling, zo'n situatie kan je onmogelijk als individu tegenover staan. Het vereist een collectievere aanpak, een vraagstelling over de moraliteit van de situatie. Het behoeft geen overtuiging te hebben dat zo'n situatie iedereen treft in verdriet. Verdriet behoeft geen woorden want dan dwing je de ander om ook in lijden terecht te komen. Ikzelf heb het al moeilijk genoeg om te troosten, laat staan dat ik de gemoedere van de partner tot bedaring kan brengen. Gelukkig heeft al het onheil nooit uitgemond in tragedische gebeurtenis. Ook al was de grens naar tragedie zeer klein. Gemakkelijk is het niet want mijn moederhart is er bij betrokken maar door het lijden weg te nemen heb ik nu meer grip op de situatie.
Wat me lange tijd verlamde namelijk niet terecht kunnen met mijn gevoel bij anderen is nu juist mijn sterkte geworden. Ik heb minder verwachtingen ten opzichte van anderen. Het aanknopen van sociaal contact lukt nu veel beter. Ook al is niemand gemaakt om in zo'n situatie te leven.
Ontspanning is nu ook terug meer geintegreert in mijn dagelijks leven. Want als je obsessief op zoek gaat naar ontspanning, ben je eigenlijk meer bezig met wegvluchten van de situatie. En dan valt de terugkomst eens zo groot in telleur want het neemt de moeilijkheden van de situatie niet weg.
Pas sedert een jaar, vorig jaar april, weet ik de opwretende situatie meer van me afzetten. De ene keer lukt beter dan de andere keer maar ik kan me terug meer gaan concentreren op mijn belangen in plaats me te onderwerpen aan de viscieuse cirkel van trauma belevingen.
Ik weet dat ik de situatie niet meer alleen op mijn schouders mag of kan dragen. Burgers zijn even verantwoordelijk in het bijdragen van welzijn van hun naasten. Met deze denkwijze lukt het mij om het verdriet van me af te zetten en om te zetten in het herkennen van mijn belangen in mijn waardigheid. Een zaak van burgers? Naar menig buitenlandse belgen zou mijn afkomst de onrechtvaardigheden verderzetten. Zij zouden eerder en sneller het onheil vertegenwoordigen in hun nationaliteit om hun solidariteit te getuigen in naam van alle moeders.
Je staat met de situatie op en je gaat er mee slapen. De gevolgen en impact op je leven raakt je als vrouw op alle domeinen.
De situatie...
In 2006 ontmoette ik X. via chat.
...vervolg in bijlage...
Ik heb in mijn rol als partner en moeder gedaan wat ik moest doen op alle vlakken echter het nodige respons bleef onbestaand. Ik leerde kim kennen via chat. Ik schakelde een relatiedeskundige in om het te kunnen uitkrijgen met X. De relatiedeskundige bleef ons echter steunen uiteen te gaan toen echter mijn zoon Y. op komst was. We huurden naast mijn ouders van mijn ouders en dus was er moeilijk een verband te leggen tussen een afgelopen huurcontract en het vertrek van X. uit het huurhuis. Mijn zwangerschap verliep rustig. Ik zat wel met vragen en onduidelijkheden wat ik mij moest voorstellen nu een kind op komst was. X bleef echter maar circuleren nochtans was er weinig dialoog tot het uitwerken van enige ouderregeling. Zijn afwezige houding maakte me verdrietig. De momenten van dialoog was enkel op momenten dat hij in <stad> was. Zo vond hij de manier om zichzelf te kunnen uitnodigen. In tegenstelling van zijn rol als afwezige vader betekende het ouderschap voor mij wel een andere invulling. Ik heb Y. de eerste 9 maanden borstvoeding gegeven. Kon ik geen opvang geregeld krijgen, betekende dit voor mij geen loon. Ook het schikken van mijn werkrooster naar de mogelijke opvanguren waren voor mij. Hij heeft in de eerste drie jaar niets gedaan voor de opvang en leefde zijn eigen leven. Ook de op en afhaalmomenten waren voor mij. In feite is ouderschap iets wat je met twee moet delen en heb daar niets van ondervonden.
Het was een zeer ondankbaar gevoel. Want je bent 'jonge'moeder en wordt op een onheuse manier behandeld door iemand die vier jaar hebt bijgestaan met zijn zelfmoordpogingen en ander slachtofferspelletjes.
X en ik hebben acht jaar van 2006 tot 2014 'samen' het huurhuis in Z. bewoond tot mijn moeder het verkocht. Ik heb het raden naar. In mijn veronderstelling wilde voornamelijk mijn moeder een deel van het huurhuis onder vorm van beperkt vruchtgebruik van aantal vastgelegde jaren geven in plaats van een uitbetaling van de verkoopsom. En dat kon ze alleen als ze X. 'gratis' eigenaar maakte. En het achterliggend idee van Y kortbij de familie te hebben maakte het verhaal geloofwaardig genoeg. Het was al niet erg genoeg dat X mij de eerste drie jaar aan mijn lot overliet en dan 'gratis' eigenaar te laten worden.
Bij de verkoop werd y. 3 jaar en begon er een 'ander' leven zich op te dringen. In dat jaar gingen we ook 'officieel' uit elkaar. De overeenkomst van X werd niet nageleefd en zonder mijn medeweten en inspraak werden mijn spullen uit het huis gedropt op de oprit van mijn ouderlijk huis. Mijn zus die op dat moment thuis was, werd geconfronteerd met een onbekende wild tekeer gaande vrouw op de oprit en de tuin. Er werden foto's gemaakt van mijn vernielde meubels en spullen. Mijn zus bemerkte eveneens haatdragende boodschappen van de onbekende vrouw naar mij en de familie. Ook mijn kledij niet terugkrijgen, heb ik ervaren als vernederend en ontreddend.
Nog voor ons eerste contact met de vrouw, was er al sprake van haat. Vergaande haat. Zo zette ze via een facebook mededeling 2500.000 mensen aan tot haat naar mij als persoon.
Omdat ze steeds aan de deur van mijn ouders zowel verbaal als non-verbaal agressief was en inbreuk pleegde op huisvrede, werd haar een straatverbod opgelegd.
Maar de agressie speelde zich ook buiten de straat op. Ik besloot zelf Y. op te halen in het school. Maar van zodra ik Y. door omstandigheden op het thuisadres ging ophalen, reageerde ze verbaal en niet-verbaal agressief met stoten.
Als ik niet zo sportief type was, had ik al lang iets ernstig overgehouden aan mijn verwondingen.
Van aanleiding was en mag er ook geen sprake zijn. Als ik haar op haar voorbeeldfunctie aansprak, sprak ze dat ze niet liever wilde dat Y. moest weten wat een stom mens ik wel niet was.
Ook haar talrijke haatmails tegenover de familie X. was allesbehalve. In haar mails kwam vaak ter sprake dat ik gemaakt was om op te spuwen en ik mij moest schamen dat ik een moeder mocht zijn.
Eigenlijk verder dan je bent gemaakt om te spuwen zijn haar gesprekken over mijn zoon Y. nooit gegaan.
Het ging van kwaad naar erger.
Ook het ongenoegen over het uitblijven van een ouderregeling was erg teleurstellend voor mij.
De rechtbank werd ingeschakeld door hen als formaliteit om Y. te laten domicilieren in het verre S., een andere provincie. Terwijl in S. de familiale context volledig ontbreekt, werd het eerste bezoek aan de rechtbank de adreswijziging opgedrongen. Het niet-schoolplichtige kind moest zoveel mogelijk naar school en dus vonden ze het vanzelfsprekend om de schooldagen volledig toe te kennen als leidraad bij het opstellen van het ouderschema.
Terwijl mijn wensen en noden helemaal niet ter sprake kwam. ook de weekend toewijzing gebeurde maar 1 op 2. Ik weet niet ik had eigenlijk wel andere verwachtingen van een rechtbank voor zover ik kennis heb van justitie. Ik had nooit kunnen denken dat zij een instantie zijn die mensonwaardige richtlijnen voorschrijven laat staan een advocaat verplicht onder de arm te nemen.
Ik heb me echt ongerespecteerd gevoeld in de rechtbank. De aanpassingen die ik in teken van mijn kind moest handhaven waren compleet onrealistisch.
Een regeling uitwerken bij een niet-schoolplichtig kind, kan toch meer in onderling overleg gebeuren.
Waarom niet de regelingen afwachten en evalueren.
Het eerste rechtbankbezoek was de enige keer waarbij hoogstens een vijf minuutjes werd ingegaan op welke voorkeur wij hadden bij de verdeling. Zelfs het even ter sprake brengen leek hen nog teveel. Ze regelde toch alles autonoom alsof ik niet aanwezig was. Zo ijverde ik om een regeling dat geevalueerd moest worden. Kijken hoe het loopt is toch iets dat normaal is? Nee Y. moest van de ene op de andere dag plots volledig bij hen wonen. Ah ja want volgens de schooldagen geregeld, dan schiet ervoor mij niets over. Ik stond ook voor o.a. voor een vlotte dagelijkse en open communicatie. Ze hadden de overtuiging dat het volledig initiatief aan mij lag om van mijn kind te 'horen' (of hoe moet ik dat zeggen) in de week. Voor mij werd niets nagegaan.
In de tijden van mijn grootouders kwamen heel vaak moeders alleen achter. Maar er was ontzettend veel respect voor de moeders.
Een moeder die openlijk werd uitgemaakt was een schande. Nu is het de norm. Ik voel me echt waardeloos in mijn rol als moeder. En instanties zijn ook meer gekleurder geworden als vroeger. Vroeger was een school een neutrale instelling waar inspraak van ouders welkom was. Nu word zelfs het zorgen voor je kind, met de grootste minachting onthaald. Ik heb de indruk dat mijn kind aan zijn lot overgelaten wordt en wordt steeds gesproken dat mijn voorstellen, of instructies niet tellen. Echte kindermishandeling, Y. heeft er echt onder geleden. Verschrikkelijk.
Hij heeft het huis twee jaar of zo gehouden en dan verkocht aan de volledige prijs en volledig voor zichzelf gehouden. En niet zoals overeengekomen was.
Normaal moet je toch wat opkomen voor de moeder van uw kind. Hij deed volledig het omgekeerde en betrok zijn ganse familie en zijn partner in zijn acties tegen mij.
...vervolg in bijlage...
In het voorjaar 2015 ben ik uit hoge nood een advocaat gaan raadplegen. Natuurlijk deze acties stemden niet overeen met de acties die nodig waren in de zorg voor mijn zoon. Y kwam met echt vuile kledij en onaangepaste kledij naar huis. Zo haalde ik hem op in putje winter in het bruine lentejasje. Zijn onderbroek was echt vuil, zijn poep lag helemaal open en zag zo rood als een tomaat (terwijl hij nooit als baby een rode poep had). Ook zat hij steeds met een pijnlijke mond. Hij kon zelfs geen fruitsap drinken. Hij zei dat hij geen eten kreeg en dat hij lag te bibberen in zijn bedje van de kou. Hij zei dat B. heel stout deed tegen hem en dat het jonger kind van B. hem onder toezicht van B. met opzet moest pijn doen. Hij voelde zich helemaal niet gerespecteerd en kloeg dat hij toch steeds zo lang op school moest lopen. (terwijl X. een job heeft van 9u tot 14u, bleef kleine Y. van 3,5 jaar achter tot de laatste). Ik zag ook wat ik zag. Hij kwam met vreemde wonden thuis. Ook echte gesprekken over het welzijn en welbevinden bleven volledig uit. Een gesprek van: je bent gemaakt om op te spuwen geraakte het niet verder en dat jij mag bestaan een schande hoor! kreeg ik van B. niet te horen.
Ik sprak X. erover aan en werd niet serieus genomen.
OP 2 januari 2016 ging ik kleine Y. ophalen in S. Ik zei dat Y. er niet fris uitzag. Toen is B. uit haar schrammen gevlogen van hier tot jewelste. De stoppen sloegen helemaal door bij B.. Ze duwde een A4 van Y. tegen me aan. Het blad viel op de grond waarop ze nog eens begon verder begon door te draaien. En ze me volledig begon vol te schelden in mijn bekwaamheid als moeder. 'Je laat de tekening van je eigen kind vallen, wat ben jij voor een mens!' Het ging van kwaad naar erger. Ik stond ter pleks en ze duwde Y. de auto in. Ik was bezorgd om mijn zoon en wilde iemand verwittigen. Ik stond gebukt aan mijn portier om mijn gsm van de passagierstoel te nemen. Zij stond achter mij en duwde mij ik kon nog juist mijn benen intrekken van het door haar toegeslagen portier. Zei lijkbleek van haar eigen daden en bleven daar staan terwijl ik mijn auto op slot gedaan had. Toen kreeg ik mijn vader aan de lijn. Ik ging met de mobiel naar het openstaand portier van x waar x aan het stuur zat. Zij is toen naar mijn kant gelopen en heeft me van het portier gesleurd en me op de grond geduwd. Dan hebben ze me laten liggen met Y en zijn ze met piepende banden weggereden terwijl ik op de grond lag een vijf cm van de wielen verwijderd. Ik was op mijn elleboog terechtgekomen en had medische verzorging nodig
En zo waren al de ophaalmomenten. Van moment zij mij zag sloegen haar stoppen volledig door. Zij deed echt gevaarlijk en sloeg me naar mijn hoofd.
Ondertussen moest ik toekijken hoe ze mijn kind verwaarloosden. Ik ben y gaan afhalen met 42 graden koorts!!! Y is letterlijk in mijn armen bewusteloos gevallen. Hij zei mama ik kan niet meer! Het enige wat hij me nog zeggen was dat hij naar school vertrokken was met een pilletje van stoute mama. Dus het koppel was er zich erg van bewust dat y zich niet goed voelde en hebben me in al die tijd dat ik hen hier uitdrukkelijk heb over aangesproken niet serieus zitten nemen!!!
Toen ben ik naar spoed gereden. Die van spoed schrokken zich een beeld toen ze zagen dat ik met een volledig bewusteloos kind arriveerde!! Toen ging ik met kleine y in het speelhoek zitten in de wachtkamer. En is hij terug van blijdschap mij te zien en te horen opgemonterd. Toen (veel later as usual) kwam x toe. Ongelooflijk hij ging ver van ons verwijderd zitten in de lege wachtzaal. Toen de kinderarts erbij kwam, nam Kim kleine y mee. De morgen erop, zaterdag ging ik y halen. Toen ben ik op terugweg naar mijn huis onderweg gestopt en in het ziekenhuis hebben ze een antibioticakuur opgestart en is x hem weer zonder mijn medeweten maandag uit het ziekenhuis komen halen. Terwijl ik van een boogscheut vandaan was. De volgende morgen stuurde x kleine y weer naar school. Het was immers een halve dag school. Toen ik hem belde, had ik de indruk dat kleine y in een ontredderde situatie moest herstellen. Als ik belde wilde B noch drinken halen noch bij y blijven omdat het toch haar kind niet was en zat x dus zonder drinken voor y. Volgens x ging het altijd wonderwel terwijl ik wel totaal andere indrukken kreeg. Stel je voor dat je zo terug naar school wordt gestuurd. En dan heb ik vrijdag een afspraak gemaakt bij de huisarts om y een week later te controleren voor ik het verkeer inreed. Nu de dokteres had enkel een plaatsje vrij om half 12 die dag. Ik belde de directrice op om te verwittigen dat ik y vroeger van school ging halen voor het doktersbezoek. Geen sprake kreeg ik als reactie. Y moest tot de laatste minuut op school blijven. Ik heb toen in een overbezette dokterszaal mijn beurt afgewacht met y vlak na schooltijd. Hij zat nog steeds met een verhoging van temperatuur. De maat was vol. Y was echt ongelukkig en kon niet herstellen. Dan ben ik vertrokken naar de ardennen. Mijn ouders hebben er een vakantiehuis. Ik verwittigde x dat ik een paar dagen er tussen uit ging met y in het familieverblijf in de ardennen. X bleek hier niet mee akkoord te zijn. Hij zat ruzie te maken met mijn zoon aan de telefoon dat hij moest terugkomen. Ook mijn ouders waren verwittigd. Maar B was zo jaloers en wilde onze uitstap sabotteren. Ze postte op facebook een foto dat y vermist was en in bijzonder gevaar verkeerd. Ik kon de nattigheid voorspellen en vond dat de gezondheid op de eerste plaats stond dan de hersenperikelen van een gestoorde B. Ik ben naar een hotel van het naburig vakantieverblijf getrokken om daar mijn zoon in rust enkele dagen te ontstressen. Ondertussen kwamen de oproepen binnen van X. Ik weigerde op de toon dat hij hanteerde tegen mijn zoon in te gaan en vond het een noodzaak om enkel via sms verder te communiceren. Hij zei niet alles.Ik werd door een kennis persoonlijk gecontacteerd dat de politie ondertussen was ingeschakeld naar een zoekactie. Maar de ardennen is een ander gewest en de politie agenten waren niet bevoegd om eigen politiepersoneel in het andere gewest in te schakelen. Trouwens ze schaamden zich waarschijnlijk voor de idiote zoekactie die zo helder was en die door Wallonië met veel minachting zou onthaald worden. Ze wilden geen mal figuur slaan bij de tegenhangers in Wallonië.
Terwijl iedereen (mijn ouders, x) wist waar ik zat, wilden ze de schijn van ernst hoog houden. Mijn baas viel van de ene verbazing in de andere van de (idiote) acties. Menig anderen uit mijn kenniskring werden allemaal gecontacteerd met de mededeling dat mijn zoon in gevaar verkeerde en vermist.
Ik kreeg een dagvaarding. Mijn advocaat heeft op de dagvaarding toen alle opgestelde pv's, slechte omstandigheden, uitsluitingen en de voorvallen waarbij mijn geregelde weekends niet werd nageleefd door het koppel, uit de doeken gedaan. Het bleef zich maar verderzetten. Ook de grote vakantie van juli en augustus deed x gewoon zijn zin verder. Hij sprak mij en mijn advocaat in een mail aan dat wij toch niets te zeggen hebben. Dus zat kende hij zichzelf weer eens meer dagen toe en was er geen sprake van evenwichtige verdeling. Toen ben ik in september gestart om deze niet gespendeerde dagen met mijn zoon gecompenseerd te zien in het herftsverlof. De communicatie ging alsmaar bergaf. en wil hier niets aan veranderen. Ik weet dat als hij eens y mee nam op vakantie met zijn zus als we nog samen waren. Ik had dat eigenlijk niet graag want het was een lange autorit en y was nog maar 2,5jaar. Ik weet nog dat hij dat onterecht vond omdat we toch skype gebruikten. En van september 2016 is van x niets meer te horen. SOms vraag ik me af of hij eigenlijk nog leeft. Af en toe krijg ik van hem een onsamenhangend mailtje als antwoord op één van mijn vele mails. Telefonisch is hij sinds toen niet meer bereikbaar. En als ik hem aanspoor om sociale media te gebruiken, kreeg ik een bevestiging dat hij daar niet aan mij deed en niet gebruikte. Ook andere voorstellen zoals een ouderrekening worden geweigerd.
In dat jaar leerde ik C kennen. Hij wilde graag met y woensdagnamiddag doorbrengen. Mocht niet van B. We kregen een sms terug met de boodschap: gelieve mij niet meer te raadplegen. Zoiets roept wel de nodige vraagtekens op.
Ook mijn moeder die enkel via B contact kon opnemen, belde me wenend terug dat ze volgens B onbevoegd was om als grootmoeder te zijn en geen enkel recht heeft op de woensdagnamiddag invullingen.
Ondertussen werd ik nog eens opgeroepen door het gerecht in september maar mijn advocaat kon de reden niet afleiden. Ik heb vanwege het volledig wegblijven van communicatie heb ik een advocaat bij de arm genomen om het verlof van herfst en kerstvakantie geregeld te krijgen. De herfstvakantie kon eindelijk met resultaat voor mij geregeld worden. De herfstvakantie was ook geregeld. En toen een goeie week voor de vakantie en het verjaardagsweekend van B val ik van het ene verbazing in de andere.
Ik weet het nog goed. Hoe ik de laatste week voordien door de moeder van B enige nablik ontving en me enigsinds blijven hangen was. Toen aan de schoolpoort ik zal het nooit vergeten.
Ik sta aan de schoolpoort te wachten en zie y niet staan. Eens de poort openging zag ik op de koer geen y. Iedereen vertrok met zijn kind en toen is een leerkracht me komen zeggen dat de directrice onderweg was naar mij. Ze kwam me te vertellen dat ik y niet meer mocht zien.
Ik wist niet wat ik moest horen, en ze haalde papieren naar boven om y weg te halen.