Verdeling goederen na feitelijk samenwonen

[MartineF]

Mijn zoon is sinds iets meer dan een jaar weggegaan bij zijn vriendin. Ze waren feitelijk samenwonend in een huis gekocht door zijn vriendin.

Ik heb hierbij twee vragen:

a. wat gebeurt er met de goederen? Hoe worden die verdeeld? Wordt daar rekening gehouden met de grootte van de bijdrage bij de verdeling van gemeensch. aangekochte goederen? Als mijn zoon mbv. rekeningsuitreksels bv. kan bewijzen dat hij voor 80% bijgedragen heeft bij de aankoop van een auto, wordt daar dan rekening mee gehouden bij het toewijzen van de auto/ eventueel uitkopen van de andere?

b. zijn ex probeert hem nu aan te smeren dat hij moet betalen voor al die jaren dat hij in haar huis heeft gewoond. Kan dit wel? Ik vermoed van niet...

Bedankt

[Xenophon]

De goederen waarvan geen van de partijen de exclusieve eigendom kan bewijzen worden geacht een onverdeeldheid te zijn die elk voor de helft toebehoort, behoudens tegenbewijs, te leveren met o.a. facturen, aankoop- en betalingsbewijzen etc.

Voor de bewoningsvergoeding: behoudens indien daar een overeenkomst voor bestond kan er weliswaar gevraagd worden, maar iets verkrijgen is een andere zaak, ik zie dat niet lukken indien weerwerk wordt geboden. Ze is er vrijwillig mee akkoord gegaan dat uw zoon bij haar woonde en heeft nooit gevraagd om een vergoeding, nooit een overeenkomst opgesteld etc. Ik zou me beroepen op art. 1235, 2e lid, BW:

Art. 1235. Iedere betaling onderstelt een schuld : hetgeen betaald is zonder verschuldigd te zijn, kan worden teruggevorderd.
Geen terugvordering kan plaatshebben ten opzichte van natuurlijke verbintenissen die men vrijwillig voldaan heeft.

[MartineF]

"De goederen waarvan geen van de partijen de exclusieve eigendom kan bewijzen worden geacht een onverdeeldheid te zijn die elk voor de helft toebehoort, behoudens tegenbewijs, te leveren met o.a. facturen, aankoop- en betalingsbewijzen etc. "

Dus als mijn zoon kan aantonen met facturen en bankrekeningen dat hij voor 80% de auto betaald heeft dan wordt daar rekening mee gehouden?

[Xenophon]

Ja, maar er is een belangrijk punt: wie heeft momenteel bezit van de wagen? De bezitter van een roerend goed vertrekt met een straatlengte voorsprong indien het tot een procedure komt omdat er betwisting is.

[MartineF]

De auto staat idd op haar naam. Maar ze zijn enkel feitelijk samenwonend geweest. En via de bankrekeningen kan duidelijk aangetoond worden dat mijn zoon die ong. 80% betaald heeft.

[Xenophon]

U kan dat aanvoeren, het zal aan uw zoon zijn om zijn eigendomsdeel te bewijzen. Het inschrijvingsbewijs is één zaak en maakt op zich niet uit, er staat overigens op genoteerd dat het niet geldt als bewijs van eigendom. Een belangrijker kwestie is op wiens naam de factuur staat. Indien de vriendin én het feitelijk bezit van die wagen heeft én een factuur op haar naam dan wordt het moeilijk.

Niet juridisch maar persoonlijk denk ik echter dat enige redelijkheid langs beide kanten vermoedelijk aangewezen is. U ziet immers waar dit dreigt heen te gaan: de ex die aanvoert dat het afzien van woonstvergoeding een compensatie was voor andere elementen in het kostendelend samenwonen zoals bv. de wagen. Of dat zal aanvaard worden is een heel andere kwestie maar redelijkheid gebiedt ook om te stellen dat ergens gratis wonen gedurende jaren niet bepaald de norm is. Er zijn vermoedlijk nog wel andere aspecten aan de kwestie maar ik zou beide partijen toch aanraden om tot een compromis te komen. Procederen is duur, zelfs voor wie aan het langste eind trekt.

[MartineF]

Maar het gaat hier om een vrij dure auto, dus procederen kan mss wel iets opleveren voor mijn zoon? Ik neem aan dat procederen uiteindelijk in het voordeel van degene die betaald heeft zal uitdraaien?

[Xenophon]

De situatie mag eenvoudig of logisch lijken, ze is het niet.

De ex heeft op het eerste zicht deugdelijk bezit te goeder trouw van de wagen, een initiële bezitsvordering (bv. omdat deze de wagen onder bedreiging zou hebben weggenomen van uw zoon) lijkt me dus uitgesloten;

Een persoonlijke vordering wegens bewaargeving of iets dergelijks lijkt me ook uitgesloten, bij gebreke aan (bewijsbare) overeenkomst;

Blijft over de zakelijke vordering. Door het loutere feit dat de ex de wagen te goeder trouw bezit wordt wettelijk vermoed dat zij er een titel op heeft. Zij zit m.a.w. in een zetel, de bewijslast rust volledig op uw zoon. Deze dient ofwel te bewijzen dat de ex geen titel heeft - wat niet hetzelfde is als zelf met een factuur en betalingsbewijzen komen zwaaien- ( negatief bewijs, de facto praktisch onhaalbaar), ofwel dat er iets schort aan het bezit (niet te goeder trouw, dubbelzinnig, niet openbaar....). Bij voorbeeld zou uw zoon kunnen trachten aan te tonen dat een titel die door de ex wordt bovengehaald (op zich geen slimme zet van haar) gebrekkig zou zijn. Een 'absoluut' bewijs van eigendom kan in dergelijke omstandigheden door de eiser slechts zelden worden geleverd, meestal gaat het om een feitelijke appreciatie. In elk geval zal een loutere betaling van het grootste deel van de prijs m.i. ruim onvoldoende zijn.

Wil u deze weg bewandelen, praat er dan beslist eerst over met een advocaat want uw zoon kijkt aan tegen een mount Everest op gebied van bewijsvoering.

[MartineF]

"Bij voorbeeld zou uw zoon kunnen trachten aan te tonen dat een titel die door de ex wordt bovengehaald (op zich geen slimme zet van haar) gebrekkig zou zijn."

Wat bedoelt u daar precies mee?

Het is wel zo, dat mijn zoon haar die auto praktisch cadeau gaf, waarna ze hem 3 maand later gewoon het huis uitzette...