Hallo
Allereerst wist ik niet goed waar dit te plaatsen dus heb ik het maar hier gedaan.
Het gaat over het volgende. en misschien klinkt het cliché en maken nog vaders dit mee, maar dat van mij is wel iets zeer extreem. voor mij een geweldige horror of nachtmerrie.
Ik ben met een Filippijnse gehuwd geweest en deze is in België met een gezinsherenigingvisum. Aanvankelijk waren we een gelukkig gezin. Plots op 25 juli 2014 valt de jeugdbrigade bij me binnen terwijl ik aan het werk was. Mijn adoptiemoeder heeft onder zware medicatie invloed, nl door morfine, verklaart dat ik mijn dochtertje zou verkrarcht hebben en zo begint er een opsporingsonderzoek. De kinderen worden in het ziekenhuis onderzoek en alles was negatief. Dan begon mijn toenmalige ecthtgenote mij te beschuldigen dat ik het zou gedaan hebben op de Filippijnen maar ze gaat daar wel niet naar de politie, ze verlaat me ook niet en komt met mij mee naar Belgie.
Ook vraag ik mij ten zeerste af hoe een procureur des konings een opsporingsonderzoek doen van iets dat in het buitenland is gebeurd en dan nog wel op de Filippijnen. Daar heeft ie zelfs geen mandaat voor, dit kan alleen gedaan worden door een onderzoeksrechter.
Ik ben ondanks er geen bewijzen waren toch in eerste aanleg veroordeeld geweest. De rechter in eerste aanleg zei dat ik het niet gedaan had, maar dat ik me aan het voorbereiden was om het te doen want ik kocht snoep voor mijn kind en ik ging af en toe met mijn dochter naar een garage. Nochtans is die piste grondig onderzocht geweest door de politie en het was negatief.
Uiteraard heb ik beroep aangetekend en ik kreeg de vrijspraak op 14 september 2016 door het hof van beroep te Antwerpen.
Maar ondanks die vrijspraak, waarvan het vonnis zeer duidelijk zegt dat ik vrijgesproken ben van alle betichtingen en dit wegens onschuld, mag ik mijn kinderen toch niet zien. Waarom? Tijdens dat opsporingsonderzoek en tot en met de vrijspraak zag ik mijn kinderen onder toezicht in neutrale bezoekruimte. Op 27/8/2016 zag ik ze voor de laatste keer. Op een bepaald moment zei mijn dochtertje dat ze pijn had aan haar voetje, en ik heb haar schoentje uit gedaan en over haar voetje gewreven. En dit was voor de verantwoordelijke van die bezoekruimte een onrustwekkend incident en ze heeft de jeugdrechter meegedeeld dat het bezoek stopgezet wordt. Onbegrijpelijk van die verantwoordelijk dat ze me geen uitleg vroeg waarom ik het schoentje van mijn dochtertje uitdeed en over haar voetjes wreef. Neen achterbaks naar de jeugdrechter schrijven, heel professionee moet ik zeggen!
Effe ook zeggen dat mijn kinderen onder toezicht staan en er is ook sprake van VOS (verontrustende opvoedingssituatie). Ik heb zowel in eerste aanleg als beroep hetzelfde resultaat verkregen nl contactverbod met mijn kinderen. Dan heb ik cassatie aangetekend, maar dat is afgeketst, om een reden waarmee ik niet akkoord ga, hierover wens ik niet verder in te gaan.
Nu stel ik mij de vraag waar de jeugdrechter in eerste aanleg als in beroep het recht vandaan haalt om contactverbod op te leggen mijn kinderen die nog zeer jong zijn, nl 5 jaar en 3 jaar. Het is zo dat in dat geval een jeugdrechter dit niet mag doen, komt er nog bij dat een schending van de interantionale kinderrechten is nl art 18 dat zegt dat een kind recht heeft op contact met de ouders. Ook is het zo dat beide jeugdrechters de grondwet schenden nl ieder is gelijk aan de wet, ook zegt de grondwet dat men niet mag discrimineren en de rechten van de mens of van het kind schenden.
Ook nog vermelden dat de jeugdrechter van hof van beroep het niet nodig vindt dat een rechter objectief moet oordelen, mag ook subjectief. Wat een nonsens, rechters en procureurs zijn magistraten waarvoor ik belastingen betaal dus ik denk dat ik op zijn minst mag verwachten dat men ojectief is en niet aan paranoia lijdt!
Ook vond de jeugdrechter in beroep dat ik mij door dat schoentje uittrekken en over het voetje wrijven sexueel aan het fantaseren was. Nu mag ik zoveel fantasieën hebben, zelfs over verkrachting of moord, zolang dat ik dat niet in werkelijkheid doe ben ik onschuldig.
Ook heb ik het Vertrouwenscentrum kindermishandeling Antwerpen en professor Peter Adrieansen gecontacteerd en hen gevraagd of een schoentje uittrekken en over het voetje wrijven van je kind een verontrustend iets is en beiden hun antwoor was zeer formeel ABSOLUUT NIET!
Dus hier is mijn vraag terug WAAR HALEN DIE TWEE IDIOTEN VAN JEUGDRECHTERS HET RECHT OM CONTACTVERBOD TUSSEN MIJ EN MIJN KINDEREN OP TE LEGGEN????
Ik vind dat dit sterk ruikt naar ouderverstoting door mijn ex geholpen door de jeugdrechtbank. Ouderverstoting is strafbaar, ook voor hen die daaraan meewerken, of niet soms?
Ik overweeg naar Hof van Straatsburg te stappen en tegen die rechters klacht in te dienen bij HRJ (Hoge Raad Justitie)
Bedankt voor jullie aandacht