Mijn man en zijn ex-vrouw hebben 3 kinderen samen en zitten in een co-ouderschapssituatie (week/week). Enige tijd leek het de goede kant uit te gaan en waren er wel strubbelingen, maar niet onoverkomelijk als je ziet uit welke situatie ze kwamen. Echter sinds de geboorte van ons zoontje lijkt ze de trappers kwijt te zijn en begint ze zich weer te moeien in onze week en beslissingen te nemen in onze plaats (of probeert daar toch op aan te sturen). Als we haar daar attent op maken dan gaat ze door de rooie en begint ze met vanalles te dreigen. één van de dreigementen was het aanstellen van een bemiddelaar, mijn man was daar in het begin niet happig naar omdat hij niet gelooft dat het verandering kan brengen in de situatie, maar intussen zijn we de wanhoop nabij en heeft hij haar gevraagd een bemiddelaar naar keuze uit te zoeken want dat het op deze manier niet lukt. Daarop blijft er echter doodse stilte, wel antwoord op andere vragen/zaken, maar niet daarop. Wij concluderen daaruit dat ze dat dus niet echt van plan is, maar eigenlijk is het wel broodnodig om tot een stabiele neutrale communicatie over te gaan. Mijn man heeft ook zijn fouten (!!!) ook omdat hij intussen heel boos is door hoe ze zijn vraag om haar niet te moeien als de kinderen bij hem zijn gewoon negeert en altijd tussen de lijnen in de mails laat blijken dat hij in haar ogen niet voor de kinderen zorgt en vaak een soort to do list voor hem opmaakt. Op zich begaat ze geen misdaad, maar het is storend dat ze continu alles naar haar hand wil zetten en als mijn partner voor zijn mening opkomt afgedaan wordt als de ruziestoker. Intussen lukt het aan onze kant ook niet meer om vriendelijk te blijven, er zijn grenzen aan flexibiliteit en vooral aan verdraagzaamheid, weet je. Iemand tips hoe we hiermee om kunnen gaan? We willen niet terug via de rechtbank omdat dit naar onze mening vooral voor de kinderen een extra stressfactor kan opleveren, het is al erg genoeg dat ze steeds mee de ruzie ingesleurd worden. We voelen ons eerlijk gezegd psychologisch misbruikt momenteel vooral ook omdat ze de hele schuld aan de situatie steeds in onze schoenen schuift. Hij heeft al geopperd dat hij puur zakelijke communicatie wil m.b.t. kinderen, maar zij ziet de kinderen in onze week en wat er dan daarmee gebeurd en hoe wij de zaken organiseren blijkbaar ook als een disucissiepunt waar ze meezeggenschap over heeft... en tot op zeker hoogte is dat uiteraard ook zo als mama, maar bepaalde zaken gaan haar toch ook niets aan as in... do we still have the right for privacy? Ik weet dat je ook voorzichtig moet zijn met uitspraken van kinderen, maar aan de oudste merken we dat hij er ook stilaan genoeg van heeft. Deze week vroeg hij ons "wanneer mag ik nu weeral kiezen?"... uitspraken die hij toch niet zomaar doet denk ik? Hoe kunnen we dit rechttrekken? Het laatste wat we willen is dat hij kiest, hij behoort zich bij beide partijen thuis en geborgen te voelen.
Bijkomend vraagje; de wisseldag is in onderlinge overeenstemming en op vraag van de kinderen gewijzigd (maar niet gehomologeerd, staat wel op mail) deze kan dus eenzijdig (lees door haar) terug gewijzigd worden?