Ze drijven een mens heel ver soms..
Vandaag stond in het Belang van Limburg weer zo een klein artikeltje van enkele woorden lang.
Man doood vrouw.
Enkele vermeldingen van plaats leeftijd waarbij hij zijn vrouw gewurgd en met een mes had doodgetoken. De man had blijkbaar zichzelf heeft aangegeven bij de politie.
Enkele dagen terug viel me exact hetzelfde op met gelijkaardige feiten toen had de man de vrouw doodgeschoten maar het bericht was maar enkele regels lang.
Wat wel veel aandacht kreeg is de ontsnapping van een gevangene en hoe de cellen beter beveiligen. Nu dat laatste mag de nodige aandacht krijgen maar mijn punt is dat men familiedrama's zo banaal vind dat er pas bij het assisenproces (als het zover komt) echt aandacht aan gaat schenken.
Scheidingsproblematiek is best wel complexe problematiek, zeker met (toekomstige) nieuw samengestelde gezinnen
Het feit dat justitie en hulpverlening zo ver van elkaar afstaan, niet of nauwelijks met elkaar dialogeren is een slechte zaak.
Men mag van de getrouwe mannen van +/-55 jaar toch niet gaan verwachten dat hij tot aan zijn dood dat hij de taak van het OCMW op zich moet nemen. Vandaag de dag is de "behoeftigheid" de norm. dus die het meest "behoeftig" is krijgt steun (lees alimentatie). Maar wat met de man die wekelijks bruine strepen achterlaat in zijn onderbroek? Wie moet daar voor opdraaien? Als het over geld gaat en de lijn wel wil doortrekken, waarom dan ook niet voor de vuile onderbroeken?
Het is een punt wat op het eerste zicht vreemd overkomt, maar dat is omdat we een scheve situatie als "normaal" zijn gaan beschouwen. Ik vind het niet meer dan normaal dat de basisgedachte zou moeten zijn dat ieder voor zijn eigen zou moeten instaan na de scheiding. Voor en tijdens het huwelijk moet men daar rekening mee houden, doet men dat niet dan moet men daar de gevolgen maar van leren dragen. Deze mentaliteitswijziging kan moeilijk van vandaag op morgen maar moet wel doorgevoerd worden in de strijd rondom familiedrama's.
Ja, bij het OCMW, CAW en hier op het juridisch forum kan men terrecht om wegwijs te raken welke trajecten/strategien men best kan bewandelen.
Het JF heeft als voordeel dat er verschillende traject/strategien kunnen geopperd worden uit meningen van verschillende anonieme personen.
RR
ps: voor de geintresserden
Bron Steunpunt Wav
Datum 12/06/06
De arbeidspositie van alleenstaande ouders
Als kind van een alleenstaande moeder in Vlaanderen heb je een betrekkelijk grote kans dat je in een gezin leeft dat niet kan terugvallen op een inkomen uit arbeid. Vooral jonge kinderen uit eenoudergezinnen moeten het vaak doen met een vervangingsinkomen: van de kinderen jonger dan zes jaar heeft amper de helft een werkende moeder.
Als kind van een alleenstaande moeder in Vlaanderen heb je een betrekkelijk grote kans dat je in een gezin leeft dat niet kan terugvallen op een inkomen uit arbeid. Slechts 62% van de kinderen van alleenstaande moeders heeft een werkende moeder, 18% heeft een moeder die een werkloosheidsuitkering ontvangt en 20% woont bij een ouder die geen inkomen heeft uit arbeid of uit de werkloosheidsverzekering. Die laatsten doen bijvoorbeeld een beroep op een leefloon. Vooral jonge kinderen uit eenoudergezinnen moeten het vaak doen met een vervangingsinkomen: van de kinderen jonger dan zes jaar heeft amper de helft een werkende moeder. Kinderen van gehuwde koppels zijn meestal vertrouwd met een heel andere inkomenssituatie. In de meeste gevallen (95%) heeft minstens een van beide ouders een betaalde baan. Zo’n 33% heeft één werkende ouder, 62% woont in een gezin waarin beide ouders buitenshuis werken. Voor kinderen van ongehuwd samenwonende ouders is de situatie vergelijkbaar. Zij hebben zelfs nog iets meer kans om in een tweeverdienersgezin te wonen (66%). Kinderen die bij hun alleenstaande vader wonen zijn er maar weinig; hun vader werkt in acht op de tien gevallen.
http://www.f4j.be/doc/pdf/060501_De_arb ... ouders.pdf