Sinds 1990 getrouwd, ??n zoon van 17, besluit het vrouwke ermee te
stoppen en te verhuizen. De laatste 2/3 jaar weigerde ze alle
sexueel verkeer.
In januarie een laatste keer bekvechten (ze is gedegouteerd van hare vent) en half februarie huurt ze een huis; midden maart verhuist ze.
Situatie die niet onbekend voorkomt zullen we zeggen.
Om de zaak niet op de spits te drijven komen we overeen een aanvraag tot echtscheiding met onderlinge toestemming in te dienen, vooral omdat ik de zoon wil ontzien.
Regeling voor co-ouderschap, verdeling roerende goederen (huis is
mijn onverdeeld eigendom) staat min of meer op papier.
We komen overeen de zaak aan de notaris voor te leggen, zonder
advokaten.
Zo moet ze ook niet naar de vrederechter om toelating te vragen het
huis te verlaten.
Nu verneem ik echter dat ze wel een notaris geraadpleegd heeft, wel
een (top)advokaat aangesteld heeft en dergelijke.
Ik kom via via te weten dat de huurprijs een 800 euro per maand
bedraagt, ??n derde van haar huidig salaris, voor een villa met 4 kamers.
Binnen 2 jaar wil ze met pensioen en zal ze het moeilijk hebben de
huur prijs te betalen.
Uit haar manoeuvers kan ik opmaken dat ze erop rekent - nadat ze reeds een gunstige regeling voor de onverdeelde goederen bekomt - in het kader van de EOT steeds te kunnen terugvallen op een alimentatieregeling (mijn loon bedraagt het dubbele van mijn toekomstige ex); de opkomende schuldloze echtscheiding opent blijkbaar ook perspectieven vermits deze mij zou verplichten om gedurende 17 jaar alimentatie te betalen.
Als ge jaren op uw chik moest bijten, heb ge niet zoveel goesting om later nog eens te moeten afdokken voor madam haar foliekes.
Dus nu komt de vraag : ben ik dom om een EOT te aanvaarden of doe ik er beter aan om een echtscheiding op feiten in te dienen.