JuridischForum.be

Beste mensen,
Sinds een maand weet ik dat mijn vrouw van me wil scheiden. We hebben 2 kinderen (18 en 13) die graag bij mij willen blijven wonen. Als het kan graag in ons huidig huis (Heb er 20 jaar aan gezwoegd). De grond is volledig mijn eigendom (schenking). Nu blijk (wist ik nog niet) dat het pand dan ook mijn eigendom zou zijn, ondanks het feit dat we gehuwd zijn volgens het wettelijk stelsel. Wat natuurlijk niet wegneemt dat mijn vrouw de helft van het waarde pand kan opeisen als ze mij verlaat. Nu komt mijn vraag... Als de grond en het ook het huis dan toch van mij zouden zijn, moet ik dan tijdens een eventuele (v)echtscheiding half huur betalen aan mijn partner gedurende de duur van de procedure???? Ik wil namelijk alles doen om samen met de kinderen het huis te behouden, tenslotte is het toch ook hun huis én thuis.

Iemand al ervaring mee, of een idee hoe dat zit???

Dank U

Hier (gelijkaardige situatie) wordt de woonstvergoeding door de rechtbank geoordeeld als:
- "betrekking hebbend op de verhouding van de door een gewezen echtgenoot genoten voordeel ten opzichte van diens aandeel in de vruchten van de psotcommunautaire onverdeeldheid, waaraan de kinderen vreemd zijn"

Mss iemand anders die daar tegenargumenten op heeft?

lucgescheiden schreef: Hier (gelijkaardige situatie) word de woonstvergoeding door de rechtbank geoordeeld als:
- "betrekking hebbend op de verhouding van de door een gewezen echtgenoot genoten voordeel ten opzichte van diens aandeel in de vruchten van de postcommunautaire onverdeeldheid, waaraan de kinderen vreemd zijn"

Mss iemand anders die daar tegenargumenten op heeft?

Bedankt voor je snelle respons, maar ik ben geen jurist, dus wat mag ik daar concreet onder verstaan?

De woonstvergoeding wordt door het Hof van Cassatie als volgt verantwoord (Cass., 4 mei 2001).

Overwegende dat, krachtens het te dezen toepasselijke artikel 577bis, §3, van het Burgerlijk Wetboek, iedere mede-eigenaar deel heeft in de rechten en bijdraagt in de lasten van de eigendom naar verhouding van zijn aandeel;
Dat hieruit volgt dat de deelgenoot die alleen het onverdeeld goed heeft gebruikt en het exclusief genot ervan heeft gehad, een vergoeding verschuldigd is die aan de deelgenoten toekomt en die gelijk is aan de opbrengstwaarde van dit goed;

Het gaat dus om de toepassing van de regels van de mede-eigendom. De woonstvergoeding kan m.i. niet verschuldigd zijn door de echtgenoot die zijn eigen woning, die niet in onverdeeldheid toebehoort aan beide echtgenoten, bewoont.

De wetgeving hier omtrent is tegenstrijdig.
Waar de partij die blijft wonen zich gaat beroepen op het mede-eigendomsrecht, de onverdeeldheid ervan, en daarmee wil aantonen dat zij alle recht heeft om daar gratis te wonen,
gaat de andere partij zich om dezelde reden, beroepen op exclusieve bewoning en gelijke berechteging om de woonvergoeding te trekken.

Het oordeel dat ik boven vermelde werd door de rechtbank uitgesproken, tegen de bewoner met dezelfde argumentatie als poster,
hierop werden wel verdere debatten gevorderd over de eigen inbreng, dus mogelijk kan dit de eis van de niet-bewoner tot woonvergoeding nog ten gunste gekeerd worden.
Vandaar ook mijn oproep tot meer argumentatie, dewelke ook poster zal nodig hebben, vrees ik!

De rechtbank van Luik definieerde de woonvergoeding ergens als; verschuldigd aan de mede-eigenaar aan wie het woonvoordeel werd ONTZEGD.
(Ik kan de beschrijving van dit vonnis echter nergens terugvinden)

Kan een raadsman hiermede iets aanvangen wanneer er absoluut geen sprake is van ONTZEGGING; bijvoorbeeld tegenpartij vraagt de respectievelijke rechters telenmale uitdrukkelijk om adres te mogen verplaatsen....?

@lucgescheiden: weet u intussen iets meert wat betreft dat vonnis van de rechtbank van Luik?? Ik zit namelijk met eenzelfde vraag aangezien mijn ex plots uit eigen beweging naar een appartement trok.

Het Hof van Cassatie oordeelde in een arrest van 6 mei 2010 als volgt:

1. Krachtens artikel 577-2, §3, van het Burgerlijk Wetboek heeft bij medeëigendom de medeëigenaar deel in de rechten en draagt hij bij in de lasten van de eigendom naar verhouding van zijn aandeel.
2. Hieruit volgt dat in beginsel de deelgenoot die alleen het onverdeeld goed heeft gebruikt en het exclusief genot ervan heeft gehad, een vergoeding verschuldigd is aan de andere deelgenoten in verhouding tot hun aandeel in de opbrengstwaarde van dit goed.
3. De appelrechters stellen, onder meer met verwijzing naar het vonnis van de eerste rechter, vast:
- de eiser en de verweerster hebben gedurende enkele jaren met elkaar samengewoond zonder een samenlevingscontract en hebben in die periode samen het bewuste appartement aangekocht;
- de eiser en de verweerster zijn sedert september 2002 uit elkaar gegaan;
- de verweerster is het appartement blijven bewonen.
4. Uit de stukken waarop het Hof vermag acht te slaan, blijkt dat de partijen voor de eerste rechter niet betwist hebben dat de verweerster na de scheiding van de partijen het exclusief genot heeft gehad van het appartement en dat de appelrechters ook van die vaststelling zijn uitgegaan.
5. De appelrechters die oordelen dat de verweerster geen vergoeding verschuldigd is aan de eiser, schenden artikel 577-2, §3, van het Burgerlijk Wetboek.

In dit arrest wordt dus niet als voorwaarde gesteld dat het woonvoordeel aan een partij werd "ontzegd".

De medeëigenaar? Mag men niet stellen dat de enige eigenaar de huwelijksgemeenschap is?
Exclusief genot? Mag men niet stellen dat, wanneer de onverdeelde inboedel de woning bekleedde, dit geen exclusief genot betrof?

Ik denk dat deze thread op een volledig verkeerd spoor is gesukkeld, want vraagsteller zei:

"De grond is volledig mijn eigendom (schenking). Nu blijk (wist ik nog niet) dat het pand dan ook mijn eigendom zou zijn, ondanks het feit dat we gehuwd zijn volgens het wettelijk stelsel."

Het recht van natrekking speelt hier bijgevolg ten volle. Aangezien vraagsteller enige eigenaar is van de woning kan men hem geen huur laten betalen.
Zou indruisen tegen het eigendomsrecht.