#3 , 18 jul 2011 10:40
Ik zal misschien inderdaad mijn verhaal wat verduidelijken, want voor iemand die het hele verhaal niet kent, is uw reactie heel normaal.
Na een weekendverblijf bij mijn ex, brengt hij ons zoontje terug thuis de zondagavond met de woorden 'ik denk dat hij een beetje ziek is'. Mijn 2-jarige peuter, die normaal spring-in-het-veld is als hij thuiskomt, duwde hij in mijn armen als een slappe vod, hij was heel angstig, wou niet aangeraakt worden en had een 'verdwaasde' blik in zijn oogjes. Ik belde onmiddellijk de dokter van wacht, deze deed de normale onderzoeken, geen koorts, oortjes ok, keel ok enz. Ik belde in haar bijzijn mijn ex op om te vragen of er iets gebeurd was, of hij gevallen was of zo. De dokter dacht in de richting van een hersenschudding. Ik kreeg het antwoord dat er niets gebeurd was en dat ik hem met rust moest laten. De dokter verwees ons door naar het ziekenhuis. Daar werden we 3 dagen lang van het ene onderzoek naar het andere gestuurd, van de ene dokter naar de andere. Telkens opnieuw kreeg ik de vraag of mijn zoontje een ongeluk gehad had, of er iets gebeurd was waardoor hij zo kon zijn. Telkens opnieuw moest ik antwoorden dat hij bij zijn papa verbleef en dat deze zegt dat er niets gebeurd is. Alle vitale functies werden onderzocht, hart, nieren, longen, hart, bloed, hersenen, enz... Toen alles bleek in orde te zijn, nam men een botscan en toen bleek zijn rechter dijbeen rats in twee te zijn. Zowel alle dokters als ikzelf waren gechokeerd dat een dergelijke breuk pas drie dagen later aan het licht kwam omwille van een tekort aan info. Gevolg 4,5 weken tractie gevolgd door 10 weken revalidatie om weer te leren stappen.
Waarom schakelde ik een onderzoeksrechter in?
- zoals u vermeldt, een breuk bij een kind kan gebeuren via spelen ed, waarom beweerde mijn ex dat er niets gebeurd was?
- Op het moment van de breuk moet mijn kindje het uitgeschreeuwd hebben van de pijn, waarom vermeldde mijn ex dat niet, waarom ging hij niet naar een dokter?
- Het bot van een 2-jarige is nog heel buigzaam omwille van de aanwezigheid van veel kraakbeen, een dergelijke breuk moet volgens de dokters gebeurd zijn door een heel hevige inslag, die niet ongemerkt kan voorbij zijn gegaan. Mijn ex beweerde dat er niets gebeurd was.
Een ongeluk met een kind kan bij iedereen gebeuren. Stel dat mijn ex de zondagavond vermeld had dat ons zoontje lelijk gevallen was of zo, dan gaf dit al een heel andere kijk op de zaak, en dan was de breuk zelfs die avond zelf nog vastgesteld. Maar aan de andere kant dan ook weer niet, want waarom ging hij er dan zelf niet mee onmiddellijk naar de dokter??
De hele toestand zou in een compleet ander daglicht staan moest mijn ex bv gebel hebben vanuit het ziekenhuis dat ons zoontje gevallen was, dat zijn been gebroken was en dat hij diende opgenomen worden. Dat zou een 'normale' gang van zaken geweest zijn. Maar nee, drie dagen lang liep ik van het ene onderzoek naar het andere met een angstige, wenende 2-jarige, zonder te weten wat er met hem aan de hand was. Het was zoeken naar een speld in hooiberg. Stel dat het een ongelukje was, waarom liet hij dat dan niet weten?? Waarom ging hij dan niet naar de dokter?? Daarbij komt dat ik in het verleden meerdere keren het slachtoffer werd van zijn ongecontroleerde woede-aanvallen, met alle gevolgen vandien.. Ik denk niet dat hierover in het detail hoef te treden..?
Het is nu inderdaad aan de strafrechter om te oordelen in eer en geweten. Ik hoop dat ik niet de enige ben die het heel verdacht vind dat een 'ongeluk' op deze manier verzwegen wordt, de omstandigheden zijn tot op heden nog altijd onbekend, maar een dergelijke klap die mijn zoontje op zijn been kreeg, stel dat dit gebeurde ter hoogte van het hoofd of zo, dan konden de gevolgen een stuk erger zijn. Stel dat het op een dag uitkomt dat het inderdaad om een ongeluk ging, dan vind ik dit een serieuse vorm van verwaarlozing, aangezien er geen dokter werd geraadpleegd. En ook dan vind ik het niet kunnen dat er een week-weekregeling wordt uitgesproken door de jeugdrechter. Een 2-jarige kan nog niet uit zichzelf naar een dokter stappen of hulp inroepen.
Het advies van de procureur van de jeugdrechtbank was om de uitspraak uit te stellen tot er duidelijkheid was omtrent de beenbreuk van ons zoontje. Ik was daar volledig mee akkoord, maar helaas is de jeugdrechter niet verplicht om dit advies te volgen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik niet van mening moet zijn dat er de week voor het verlof zoveel mogelijk zaken van de baan moeten (uitspraak was op 15juli), zodat ze 'er van af zijn' na het verlof.
Als ik meega in uw denkwijze, dat men mij hierover zou kunnen aanklagen, dat begrijp ik niet zo goed. Per slot van rekening heb ik een vonnis week-weekregeling + een dagvaarding slagen en verwondingen naar het kind toe in de hand. Als men mij hierover aanklaagt, dan zit er zeker 'stront aan de kabel' (sorry voor mijn taalgebruik, het maakt me gewoon allemaal razend) Ik vind het gewoon allemaal niet kunnen, de jeugdrechter in kwestie heeft in mijn ogen niet gehandeld in het belang van het kind.
Ik kreeg reeds een aantal keren de reactie dat interfamiliair geweld moeilijk te behandelen is op de rechtbank, aangezien het 'binnen de muren' gebeurt en zolang er geen bekentenis is, kan er blijkbaar weinig gedaan worden. Komaan, dat is toch larie en apekool. Stel nu, in het ergste geval, dat mijn ex heel doelbewust en opzettelijk het been van ons zoontje brak, precies alsof hij dat dan voor rechtbank zal bekennen !! Aangezien de onderzoeksrechter hem liet dagvaarden, denk (of hoop) ik dat er eindelijk duidelijkheid zal komen. Of kan het dat een onderzoeksrechter hem 'zomaar' laat dagvaarden, ook als hij bv zeker is dat de breuk niet bij hem gebeurd is. Het is trouwens zo dat mijn ex nu beweert dat die breuk bij mij gebeurd is, omdat die pas 3 dagen later werd vastgesteld. En dat is heel frustrerend aangezien ik sinds zijn thuiskomst drie dagen lang non-stop van de ene dokter naar de andere liep om te achterhalen wat er mijn zoontje aan de hand was.
Ik hoop dat mijn verhaal nu enige duidelijkheid schept. Is mijn situatie de 'normale' en 'logische' gang van zaken??