Verblijfsregeling: halen en terugbrengen

[Zorro]

De (aanstaande) moeder vertrok, nog met de baby in haar buik, en ging 60 km verder wonen. Ze gaf me geen toestemming om ons kind te erkennen, zodat dit via machtiging van de rechtbank moest geschieden. Zo geschiedde. Toen hij anderhalf was, maakten mijn zoon en ik kennis. De regeling werd telkens geevalueerd en uitgebreid. Vandaag is er een eindvonnis, met gezamenlijke uitoefening ouderlijk gezag, alimentatie voor het kind en een "traditionele" verblijfsregeling: 1/2 weekends + 1/2 schoolvakanties.

Nu zijn er toch een aantal zaken die mij storen:

1) ik moet het kind ophalen en terugbrengen, terwijl ik gevorderd had dat ieder de helft van de verplaatsingen ten laste zou nemen, en niet tegenstaande zij verantwoordelijk is voor afstand van 60 km tussen onze woonplaatsen. De rechter motiveert het als volgt: "zo blijft het contact tussen vader en kind ook tijdens de ritten tussen A. en G. behouden". Dat laatste vind ik geen ernstig argument. Ik had er nog begrip voor toen ik het kind maar vier uren per bezoek had, waarvan twee uren in de auto. Maar nu hij voor een heel weekend komt, is het uurtje in de auto nog maar van weinig belang.

2) ik moet het kind persoonlijk ophalen en terugbrengen, hoewel ik gevraagd had dat ik of een derde het kind zou ophalen (en zij of een derde het zou terugbrengen). De rechter heeft dit in het geheel niet gemotiveerd. Ik begrijp dat het tot de bevoegdheid van de rechter behoort om de modaliteiten op te leggen, maar ik vind dat ze daarin respect moet hebben voor de autonomie van de ouder. Ze heeft kennis van argumenten waaruit ze zou kunnen afleiden dat ik in verband met ophalen/afbrengen onverstandige keuzes zou maken.

Samengevat, ik heb de indruk dat de rechter niet geoordeeld heeft in de geest van de wet van 1995 op het co-ouderschap met twee gelijkwaardige ouders, maar wel in de geest van de voorafgaande toestand, waarin je een ouder had die het hoederecht had en een andere (minderwaardige) ouder die een omgangsrecht had en die, als hij/zij zijn kind wilde zien, ook maar moest instaan voor alle kosten en inspanningen die daaraan verbonden zijn.

En dat vind ik onrechtvaardig. Ja, zelfs onwettelijk. Zal een rechter in beroep oor hebben voor de bovenstaande argumenten, denkt u?

[gescheiden vaders]

beste Zorro,

Je bericht bewijst dat er in dit land nog altijd fossiele rechters zijn die Artikel 374 van het Burgerlijk Wetboek niet aanvaarden, en nog altijd vinden dat kinderen bij de moeder horen. Dat de rechter de moeder helpt om een normaal contact vader-kind mogelijk te maken is duidelijk, verwerpelijk en inderdaad tegen de bestaande wetgeving. Als je in beroep gaat heb je inderdaad heel veel kans dat je op rechters valt die w?l vinden dat de taak van een vader niet stopt bij de bevruchting.

Dat de rechter aan jou een haal- en brengverplichting oplegt gaat zijn bevoegdheid te buiten. In Artikel 374 staat "Hij (=de rechter) bepaalt de wijze waarop de ouder die niet het ouderlijk gezag uitoefent, persoonlijk contact met het kind onderhoudt.": dat betekent niet dat de rechter mag zeggen dat het vervoer moet gebeuren met een auto van max. 8 jaar met ABS en zijdelingse airbags, en evenmin dat jij moet rijden. Tijdens de periode dat het kind bij jou is, is het jouw verantwoordelijkheid om dat vervoer veilig te regelen. De rechter zegt enerzijds dat het veilig is als het kind gedurende ??n weekend op twee bij jou is, en dat het ook de helft van de schoolvakanties bij jou is. Maar anderzijds vindt de rechter dat jij de veiligheid in gevaar zou brengen door een verkeerde chauffeur te kiezen. Klopt van kanten en wijst op vooringenomenheid van de juge. Tenzij hij de moeder verplicht dat alleen zij het kind naar de cr?che en/of de school mag halen en brengen. Je kan dus zeker aanbrengen dat het niet even "snel halen en brengen" is, maar dat je verdorie op vrijdagavond en op zondagavond 2 uur moet pendelen.

Pro forma: je advocaat moet dus tegenspraak aanbrengen: enerzijds geeft de rechter je de gebruikelijke omgangsregeling, maar anderzijds betrouwt hij je niet wat het halen/brengen betreft. Als de rechter dat een gevaar vindt, mag hij overnachting bij jou om dezelfde reden niet toestaan.

Hou bovendien de piste mogelijk dat jij ook eens van A. naar G. zou kunnen verhuizen, en je bv. op 5 km van je ex gaat wonen zodat een beurtelingse huisvesting tot de mogelijkheden moet behoren. Vraag dus aan de beroepsrechter om die mogelijkheid open te laten. Anders gezegd: dat de modaliteiten van de aanpassing van de verblijfsregeling nu in het vonnis ingeschreven worden.

Je verwijst terecht naar de invoering van de gezamenlijke uitoefening van het ouderlijk gezag. De bespreking van die wetswijziging vind je hier:

www3. dekamer.be/digidoc/DPS/K2349/K23491638/K23491638.pdf

die link zal niet werken, tenzij je geregistreerd bent. Copieer alles, en laat dan vooraan, tussen www3. en dekamer.be die spatie weg. Dan krijg je 93 bladzijden aangename lectuur = hoe de dames en heren politici (en specialisten) er toen over dachten. Dezelfde mensen die in 1995 pleitten voor de invoering van de gezamenlijke uitoefening van het ouderijk gezag (kamerlid Guy Swennen, scheidingsbemiddelaar Jan Piet de Man) pleiten in 2005 voor (zo gelijkmatig mogelijk verdeelde) beurtelingse huisvesting.

Als je steun zoekt, kijk eens op goudi.be of bgmk.be