Problemen met omgangsregeling

[Jazzy]

Mijn ex en ik zijn nu bijna 5 jaar uit elkaar. We hebben 2 zoontjes samen.
Toen onze relatie ten einde liep was hij werkloos en hadden we vrij veel schulden. Ik ben toen met de kids weer bij mijn ouders gaan wonen, hij huurde een klein studiootje. We hadden toen ook besloten dat we ondanks alles nog goed overeen kwamen en dat we geen rechtbank nodig hadden.
Hij kwam toen de oudste halen (of ik bracht hem) om het andere weekend, en elke woensdag. De jongste vond hij te klein (teveel gedoe met pampers en flesjes enzo). We deden nog vrij veel dingen samen ook toen, 'in het belang van de kinderen'. Ik (en hij ook denk ik) vond het heel belangrijk dat we goed overeenkwamen en dat we op 1 lijn bleven staan en dat de kinderen wisten dat er voor hen - buiten de woonsituatie - niet veel veranderd was. Dit ging ongeveer een jaar goed. Toen begon hij steeds meer langs te komen, zomaar, om de kinderen te zien. Ik heb hem toen gevraagd om op voorhand iets af te spreken want ik had ook nog wel een leven. Hij is toen nog een keer onverwachts op bezoek gekomen, maar ik had al plannen en volgens hem hield ik de kinderen bij hem weg. (En let op, ik zeg wel altijd 'kinderen' maar hij had toen nog altijd enkel oog voor de oudste).
Hij was toen degene die erop stond dat de bezoekregeling op papier kwam te staan. We hebben samen de afspraken gemaakt die in het verzoekschrift kwamen en nadien bij de vrederechter ging hij met alles akkoord. (We hebben nog een 'klassieke' regeling, om het andere weekend bij hem en de helft van de vakanties). Ondertussen was hij al verhuisd, zo'n 70km verder. Nog altijd werkloos en enkele schulden rijker. Na twee maanden kon ik de alimentatie al bij DAVO gaan aanvragen want hij betaalde geen cent.
Hij is de kinderen toen enkele maanden niet komen ophalen, omdat het te moeilijk was voor hem. Hij heeft ook geen enkele keer alimentatie betaalt. Wel kwam hij te pas en te onpas op bezoek, weeral alleen om de oudste te zien. Hij heeft toen ook zijn nieuwe vriendin leren kennen (die toen amper 17 was).
Ze zijn niet lang daarna gaan samenwonen in het vakantiehuisje van zijn grootouders. (1 slaapkamer, geen douche/bad, lekkend dak en geen verwarming). Toen begon hij de kinderen -allebei- regelmatig op te halen. Voor de jongste elke week weer een drama, want hij kende zijn papa immers niet. Op zondag kreeg ik ze dan steevast minimum een uur te laat terug, ongewassen en hongerig. Na vakanties kwamen ze terug met de helft van de kleren die ik had meegegeven, gameboys werden 'verloren' gedaan, speelgoed zag ik ook meestal niet terug...
Toen ik mijn ex daarover aansprak vond hij het maar normaal dat ik al die dingen betaalde want ik had tenslotte het hoederecht (wat ook zo is/was, maar ik vind het toch logisch dat hij het ook teruggeeft dan). Als ze thuiskwamen waren ze ook altijd een paar dagen volledig onhandelbaar, bij hem waren er geen regels ofzo. Dat vond hij ook normaal, want hij zag ze al zo weinig, hij wilde het dan liever leuk houden. Toen de oudste op school gevochten had vroeg ik mijn ex om hem niet op videospelletjes te laten spelen dat weekend, bij wijze van straf. (Het was net die vrijdag gebeurd). Ik moest hem dan maar vanaf maandag straffen vond mijn ex, want hij kon zich daar niet mee bezig houden.
Eind 2009 heeft mijn ex toen een Stafford in huis genomen. De kinderen waren allebei bang van die hond, dus vroeg ik hem of hij de hond niet in een bench kon zetten als de kinderen bij hem waren. Dierenmishandeling vond hij het, en het beestje was braaf genoeg. Hij kwam toen de kinderen niet meer ophalen. Zomaar. Toen ik hem opbelde om een uitleg te vragen kreeg ik als antwoord dat hij zijn hond niet ging wegdoen voor mij. Wat ik helemaal niet gevraagd had (daar heb ik ook het recht niet toe).
Enkele maanden daarna, na wat bemiddeling van een gemeenschappelijke vriend kwam hij nog een keer op bezoek. Hij kon de kinderen niet meer komen halen want de vriendin was zwanger en ze kon zoveel drukte om zich heen niet aan. Hij zou 1 à 2 keer per maand op zondag langskomen en met de kinderen naar het park gaan. De week erna was toevallig het ouderfeest op school en ik heb hem en zijn vriendin toen ook uitgenodigd. Toen het zover was, stuurde hij natuurlijk zijn kat. Toen heb ik weer gebeld, dit keer op aandringen van mijn oudste. Bleek dat zijn doodbrave hond hem de dag voordien had aangevallen! Hij vroeg toen om de kinderen toch te mogen oppikken het weekend daarna, wat ik geweigerd heb. Ik heb hem toen gezegd dat zolang die hond daar rondliep, mijn kinderen er niet zouden rondlopen.
Ik weet dat geen 'juiste' reactie was van mij, maar ik heb toch liever kinderen zonder bijtwonden.
Rond de zomerperiode hoorde ik via via dat de hond toch weg zou zijn, dus belde ik hem op. Hij zei dat hij de kinderen zo hard mistte en blabla... Toen ik voorstelde om hen eens te bezoeken of om toch weer zijn bezoekregeling op te pakken heeft hij het afgewezen. Hij had het geld niet om telkens treintickets te kopen. Ik heb toen voorgesteld om de kinderen elke woensdag rond 7 uur naar hem te laten bellen. Dat heb ik 3 woensdagen na elkaar volgehouden, maar hij nam nooit op. (En ik heb vaak 6-7x na elkaar gebeld). Na de derde keer kreeg ik een sms van zijn vriendin dat ik moest ophouden met hen te stalken of dat ze naar de politie zouden stappen.
In september heeft hij me toen zelf opgebeld om te zeggen dat hun kindje doodgeboren was, en dat het voor haar te moeilijk was om met mijn kinderen geconfronteerd te worden.Dat is het laatste dat we van hem gehoord hebben. Terwijl maakte hij van de gelegenheid gebruik om mij te vragen om mijn overeenkomst met DAVO te laten stopzetten. Hij was namelijk in collectieve schuldenregeling, hij wist dat ik mijn schulden had afbetaald en terug alleen woonde, en die alimentatie maakte het allemaal moeilijker. Dat heb ik dus uiteraard geweigerd.

De kinderen hebben hun vader dus het laatst gezien in april 2010. Op aanraden van vrienden/familie ben ik vorig jaar aangifte gaan doen van het feit dat hij de omgangsregeling niet respecteerd. Dit komt nu in maart voor het gerecht als 'familieverlating'.

Ik weet dat ik een vrij lang (en misschien onduidelijk) verhaal heb geschreven, maar ik vind het belangrijk dat mensen alle feiten kennen en dus niet gewoon denken dat ik wéér een gefrusteerde moeder ben die haar ex het leven zuur wilt maken. Alles wat ik tot hiertoe heb gedaan was in het belang van de kinderen.
Al die keren dat hij had moeten komen, dat de kinderen hier klaarstonden met hun jasjes en rugzakjes en dat hij niet kwam opdagen... Al die keren dat ik hen heb laten bellen, zonder dat hij opnam... Het heeft mijn hart gebroken.
Ondertussen heb ik voor mijn ex dus geen respect meer. Ik dacht altijd dat hij een goeie vader was, maar ik heb me duidelijk vergist. De enige reden waarom ik met hem ooit nog contact wil/zal hebben is omwille van de kinderen. Ik heb onze ruzies/discussies ook altijd met hem gevoerd zonder dat de kinderen aanwezig waren, tenslotte zijn dat geen dingen waar zij mee in hun maag moeten zitten. Maar tegenwoordig willen ze helemaal niks meer van hem horen. Op school en tegen vriendjes zeggen ze dat ze gewoon geen papa hebben. Toen ik er de eerste keer achter vroeg waarom ze daarover gelogen hadden zeiden ze dat 'als hij toch niet komt willen wij hem ook niet meer'. En dat is zonder enige vorm van kwaadsprekerij van mijn kant.
(Ik ben zelf kind van gescheiden ouders, en ik wil mijn kids niet aandoen wat ik zelf al die jaren heb moeten doorstaan. Ze moeten geen kant kiezen, ze moeten niet mij leuker vinden dan hem, ze moeten gewoon mij als mama en hem als papa zien en dat is voldoende. Als ze later volwassen zijn en meer details willen kunnen ze ze krijgen, nu niet).

Nu is mijn vraag dus; wat kan ik verwachten van die rechtszaak ivm familieverlating? En als de kinderen echt blijven volhouden dat ze hem niet willen zien, kan daar dan ook iets aan gedaan worden? (Ze zijn nu 6 en 7 trouwens) Ik weet dat elk kind een vader nodig heeft, maar door zijn onvolwassen en overantwoordelijk gedrag twijfel ik er soms aan of hij wel een geschikt rolmodel is.

De reden dat ik klacht ben gaan indienen was trouwens niet om hem te pesten oid, het was simpelweg om aan te tonen dat hij zélf niet komt, dat ik ze dus niet opzettelijk bij hem weghoud, en om een feit dat veel mensen lijken te vergeten; de rechten van de kinderen. Volgens mij hebben ze minstens het recht op een stabiele regeling en niet een die gebaseerd is op wispelturigheid en geen tijd/zin/geld.

[kolleke]

Hey, juridisch gezien kan ik je geen advies geven... Ik heb geen flauw idee hoe of wat er uit de bus kan komen in zo'n zaak.

Ik kan alleen maar benadrukken dat als de situatie echt zo verloopt zoals jij het omschrijft dat je idd best je kinderen beschermt voor al te veel contact met hun vader; ik ben een dochter uit zo'n huwelijk, mijnv ader had ook alleen oog voor ons als het hem uitkwam, en dat heeft me (ik ben nu negenentwintig) al zo lang als ik leef blijven kwetsen. telkens stond ik open voor opnieuw contact te hebben en telkens kwetste hij mij na een tijdje. Ik heb twee weken geleden voor mezelf uitgemaakt dat ik definitief met hem gebroken heb, maar had mijn mama ons gewoon van kleins af elk contact met hem geweigerd, dan had het zover niet gekomen. (Niet dat ik mijn mama hier enig iets kwalijk neem want zij heeft altijd! het beste voorgehad met ons en vond dat we recht hadden op een papa) Inderdaad als kind heb je recht op een papa, maar wel alleen als hij ook papa voor je is! Dus emotioneel gezien moet je je als je verhaal oprecht is, zeker niet schuldig voelen. Dat is mijn visie als dochter van zo'n vader...

[Peter Coolen]

ik vindt het heel tof van u dat u zo de nadruk erop legt dat u kindjes hun vader toch kennen en in hun leven hebben, hadden veel vaders die chance maar dat de exen het leven niet willen zuurmaken.. in mijn geval werkt mijn ex alles tegen zodat ik mijn kleine niet zie, ze (de ex) heeft zelfs op school verteld dat de echte vader (ik dus) overleden is...

[ovan]

ik vindt het heel tof van u dat u zo de nadruk erop legt dat u kindjes hun vader toch kennen en in hun leven hebben, ......

Jazzy is daarom ook een ECHTE moeder.... ze weet wat het belang is voor haar kinderen...het siert haar, maar ik vind dat ook normaal. Spijtig dat Normaal niet meer de norm is in onze maatschappij.
@Peter: ik vind dat je redelijk goed schijft voor een "overledene"
@Jazzy: als je idd oprecht dit verhaal neerschreef, zou ik me weinig zorgen maken over je kinderen..je hebt het best voor en handelt in hun belang..met de juiste intenties dus. Daarenboven heb je vat op je kinderen, daarom zullen zij ook daar de vruchten van dragen. In jouw situatie mogen je kinderen en hun papa zich gelukkig prijzen met zo'n mama...succes