JuridischForum.be

Ik heb hier zelf ook nog eens een vraag.

Ik zit met de handen in het haar. Al enkele weken op rij, huilt de dochter (8 jaar) tranen met tuiten wanneer ze zich moeten klaarmaken om terug naar hun moeder te gaan (50/50 regeling)

Mijn ex houdt er nogal veel vriendjes op na, waaraan mijn zoon( 7 jaar) zich altijd erg gaat hechten. Hij houdt ook heel erg vast aan zijn moeder, waardoor hij ook altijd graag terug gaat (op zich compleet normaal).

Maar de dochter geeft al een tijdje aan dat ze het niet leuk vindt dat haar mama 'mannen gaat versieren', ik schrok nogal van die uitdrukking.

Nu soit, nu is het nogmaals gedaan met één van haar partners en nu wil dochter niet meer terug. Van zodra het uur nadert om te vertrekken, begint het spelletje, ze wil haar kleren van haar moeder niet aandoen en dan is het een heel gedoe.
Nu is het hek helemaal van de dam met dat haar moeder haar weer een zoveelste keer heeft "bedrogen" dat het weeral gedaan is, mijn dochter begint precies toch wel wat problemen met vertrouwen gaan te krijgen.

Wat moet ik nu doen met haar als ze zo weigert te gaan? ik 'dwing' haar nog altijd, maar dit begint ook tot abnormale situaties te leiden, ik bedoel, dit kan niet blijven duren, maar wat dan? Hoe moet ik hierop reageren? Als ze echt niet wil gaan en haar voeten letterlijk stijf houdt, ze toch de auto insteken en haar brengen en daar nog eens een scenario meemaken van niet willen en de auto uitsleuren met hysterisch geween?

Mijn zoon ziet hier ook erg van af omdat hij zo goed met zijn zus overeenkomt (schelen ook maar een jaar) en hij zijn mama niet kan missen en zo'n schrik heeft zijn zus te verliezen en niet kan begrijpen wat de zus voelt. En waarschinlijk begrijpt de zus hem ook niet;

Er moet gewoon een einde komen aan deze situatie...

Kan je mij wat meer vertellen over de momenten dat je samen met de moeder jullie beide gezocht hebben naar oplossingen en vooral wat vroeg de moeder op die momenten?

RR

De verstandhouding tussen de moeder en mij wordt met de dag slechter en vooral sinds enkele maanden wordt er nog maar weinig gepraat.

En nu je het zegt, sinds enkele weken geleden wisselt ze zelfs geen enkel woord meer met mij aan de deur, als ik de kinderen afzet bij haar of wanneer zij ze komt brengen bij mij. Ze kijkt mij zelfs niet meer aan, en gaat elk gesprek uit de weg. Ik weet eigenlijk niet wat daar precies de reden van is.

Dat de kinderen wenen daar wordt dus ook niet over gepraat. Trouwens als ik de kinderen ga afzetten (en dus ook het moment dat de dochter weent) zal ze zsm de deur willen toedoen of ze maakt zich uit de voeten.

Dus ik weet eigenlijk helemaal niet hoe zij denkt over het geween en er is nog minder naar oplossingen gezocht.

Ni goed bezig zeker?

Als je stelt dat aan deze situatie een einde moet komen zal er iets moeten wijzigen.

Ken je iemand die jullie beide vertrouwen om daar samen een oplossing gaan te zoeken?
Er lijkt mij redenen om toenadering te zoeken met de moeder en tijd nemen om eens naar haar te luisteren.
Dat gaat meestal makkelijker dan zelf zeggen, nu moet je eens lusiteren naar mij.

Je kan dan telkens haar woorden trachten samen te vatten en vragen ... is dit wat je bedoeld? Normaal zou een paar ja's moeten volgen.
Als dit niet is hebben jullie een probleem


RR

Maar dat is natuurlijk ook deel van het probleem.

Ik heb mij ook al zitten bedenken dat het noodzakelijk is om toenadering te zoeken, maar ik loop direct vast.

Ik zei het al, ze kijkt mij nog niet eens aan, geen oogcontact, antwoordt niet als ik telefoneer, antwoordt niet als ik een vraag stel... Wat dan?

We gaan met onze zoon naar een psychologe omwille van zijn gedrag en daar is ook al voorgesteld om ouderschapsbemiddeling te volgen, dus in principe zou er in de toekomst wel een neutraal persoon kunnen zijn. Maar dan nog stelt zich het probleem dat al bijna elke afspraak die ik met haar heb gemaakt, en waarop ze 'ja' zegt, ze 'nee' doet, enkel volgens hoe het in haar hoofd opkomt.

Maar op dit moment zit ik dus volledig strop. Ik kan geen enkel gesprek aanknopen, om één of andere reden blokkeert ze volledig. Dit is eigenlijk al wel meerdere malen gebeurd, het gaat in haar leven nogal met de nodige ups en vooral ook met de nodige downs en dat heeft iedereen dan geweten.
Het heeft nu gewoon veel meer effect nu de kinderen groter worden, meer zien, beleven en willen.

Weet je wat eventueel wel een tip zou kunnen zijn ? Dat jullie de rollen omdraaien. De ouder naar wie het kind gaat, haalt het kind af bij de andere ouder. Dan is de stap misschien iets moeilijker om tegen te werken langs de kant van je dochter. Wij hebben dat namelijk ook meegemaakt en dat heeft bij ons geholpen. Het geeft trouwens ook als voordeel dat jij je niet de boeman hoeft te voelen als je je dochter tegen haar zin ergens moet "droppen" wat zo voelt het waarschijnlijk nu voor haar.

Ik veronderstel dat de mama wel weet dat jullie dochter niet graag meer naar haar toekomt ? Weet je hoe de mama daarover denkt ? Wil ze daaraan werken naar de dochter toe of niet ?

De rollen omdraaien, daar hebben we ook al aan gedacht.

Maar over deze regeling was bewust nagedacht eerlijk gezegd. De wissel is op vrijdagavond, daarvoor op zondag, maar dan heeft iedereen rustig het weekend voor zich, ipv een stressy school/werk week.

Het is dan de bedoeling dat de kinderen eten daar waar ze worden afgezet en hun week gaan starten. Als de kinderen dan pas om 18u worden afgehaald en dan nog naar de andere ouder moeten rijden, waar dan nog eten moet klaargezet worden, is niet te doen.

En dan zeggen dat ze eten bij de ouder waar ze juist hun week hebben gehad, is ook niet te doen, want dan kan je nooit van het uur op aan (was zo in het verleden min of meer). En sowieso dan wordt het ook nog al laat dat de kinderen worden afgezet.

Het is niet simpel, en hou mijn hart vast voor kerstavond, net de wisselavond dat ze bij mij vertrekken naar hun mama.

Heb je al eens gepraat met de moeder over dit onderwerp ?

Ah nee zoals ik zei, er wordt niets meer gepraat, ze kijkt mij niet meer aan, stapt meteen weg, pakt niet op als ik bel...

Brieven, e-mails ? Communicatie kan ze eigenlijk niet blijven weigeren. Zeker niet bij co-ouderschap.

Bijtje, ben jij er ooit al eens in geslaagd om communicatie af te dwingen?
In het beste geval, krijg je een antwoord als regel dat maar via uw advokaat...
Al hebt u best gelijk hoor, daar niet van.

afdwingen niet, maar ik heb wel een situatie meegemaakt waarin een moeder niet wilde communiceren en nooit reageerde op brieven of mails en wie denk je dat toen de rechtzaak verloren heeft ? Inderdaad ... de moeder. Het valt nu eenmaal niet in goede aarde wanneer je duidelijk niet wil meewerken aan een goede werking van de regeling. Communicatie hoort bij co-ouderschap.

Herlees even de postings hier op het forum, aangaande ouders wiens kinderen niet worden gebracht volgens vonnis.
Of ze zelfs niet eens meekrijgen wanneer ze er zelf achtergaan.
Denk je dat daarover gecommuniceerd wordt? Waarschijnlijk een monoloog van de benadeelde ouder, niets meer.
Als zelfs procureurs weigeren in te grijpen... laat staan dat zij dan zullen adviseren om een vonnis te vellen tegen de doof-stomme partij.... eerst zien en daarna geloven!
U mag gerust weten dat ik in dergelijke situatie zit.

als er een vonnis is en je krijgt de kinderen niet mee, dan bel je de politie en volgens mij kunnen ze dat niet elke keer zo laten...

het enige wat gebeurd, is dat de procureur, na de derde klacht en twee maanden later, opdracht geeft aan de politie om de moeder te verhoren en aan te dringen dat zij het vonnis dient na te leven.
Deze zegt dan laconiek; dat ze reeds verschillende malen heeft geprobeerd om het kind naar de vader te sturen, maar dat de minderjarige dochter zou weigeren...
Daarmee is de kous af
Terwijl het vonnis nochthans vrij duidelijk is: de moeder dient het kind te brengen.

Mijn inziens bewijst de moeder daarmede dat ze het ouderlijk gezag niet aankan, maar dat blijkt net iets te moeilijk om te begrijpen voor een procureur....