JuridischForum.be

Wij hebben hier een klein probleem, maar om het niet groter te laten worden wil ik graag eens horen of er mensen zijn die hiermee ervaring hebben.

Dochter hebben we momenteel in lange 5/9 regeling. 5 bij ons, 9 bij moeder, vanaf begin volgend jaar wordt het bilocatie. Nu... de moeder probeert het kind met man en macht elke keer vervroegd weer bij haar te krijgen. In het begin hadden we ze alleen in het weekend en kwam ze ze na een halve dag gewoon onverwachts terug halen en ik moest ze dan wel meegeven als de papa er niet was want er was toen nog geen vonnis. Nu is dat er dus wel maar blijft ze dit proberen. Mijn vriend gaf in het begin een aantal keer toe, ook omdat hij geen strikte regeling wilde.

Letterlijk elke week "eist" zij hun dochtertje een dag of enkele dagen vroeger dan in het vonnins geschreven staat, terug. Mijn vriend heeft haar nu voorgesteld om dan dagen te wisselen. Dus wanneer mama de dochter vanaf nu een dag eerder vraagt, moet ze ter compentatie een dag voorstellen dat ze naar ons kan komen.

Dit weigert ze. Dus nu willen we eigenlijk niet meer toegeven. Momenteel lijkt ons dit ook het beste omdat hun dochter echt nog in de wen-periode van deze regeling zit en anders wordt het een soep, maar in de toekomst willen wij eigenlijk wel eens een paar dagen kunnen wisselen.

Hebben er mensen ervaring hiermee ? Hoe ondervonden de kinderen dit ?

Ook nog iets totaal anders ... hun dochtertje mist haar mama heel hard. Ze is het nog niet gewend om zoveel bij haar weg te zijn en kan dus letterlijk geen minuut zwijgen over haar mama (alles is daar ook beter ... ken je dat ?). In het begin lieten we haar dan af en toe naar de mama bellen, maar we hebben gemerkt dat dit juist het omgekeerde effect heeft van wat we gehoopt hadden, het wordt namelijk nog erger als ze haar mama gehoord heeft. Nu gaan we foto's vragen van mama en hopelijk zo het gemis een beetje draaglijker maken voor hun dochtertje. Kent er iemand nog tips om het voor het kind aangenamer te maken ? Ze mag altijd open over mama praten, maar af en toe worden we er gewoonweg gek van.

De mama beweert dat ze niet graag naar ons komt. Dit geloven wij absoluut niet maar we hebben de indruk dat we daar worden zwartgemaakt. We negeren dit nu omdat we het toch niet kunnen tegenhouden maar ik vraag mij af of er andere manieren zijn om hiermee om te gaan ? We hebben ook geen bewijzen, enkel vermoedens.

De mama maakt veel ruzie met haar vriend omwille van papa, krijgen wij te horen van het dochtertje. Daarom (zegt ze zelf) moet ze mama beschermen... ze heeft ook medelijden met mama : "mama mist mij als ik bij jullie ben en ik moet haar helpen"

bijtje:
dat is wrschnlk een vorm van "Hostile Agressive Parenting" wat de moeder toepast. En dus loopt het dochtertje én je man gevaar "PAS" te ontwikkelen.
Naar wat ik lees vermoed ik ook dat de moeder haar verwerkingsporices op de schouders van het dochtertje laadt.
Het kindje is dan de symptoomdrager van het verdriet van een volwassene . Ook dat dus nog...
Zoek een goede gezinstherapeut en ga samen met je man én z'n dochterje in familietherapie. (Systeemtherapie naar Nagy is héél goed).
Deze kan er voor zorgen dat het dochtertje de noden van haar moeder in een juist perspectief begint te zien en ook die last niet meer op haar schoudertjes neemt.
Testen bij de gezinsterapie kunnen wrschnlk ook uitwijzen dat het dochterje stilaan een conflict ontwikkelt tov haar moederbeeld omwille van de druk die ze op haar kind legt.

Moeder moet dringend aan haar eigen relatierouwverwerking beginnen, maar dat zal wel niet lukken, vermoed ik...
als de moeder zich verzet tegen de therapie die jullie volgen met het meisje: zeg haar dan dat dit géén individuele therapie voor het dochtertje is, maar familiale therapie die de interrationele gezinssdynamiek optimaliseren.
(Dus haar zaken niet, maar dat zeg je er natuurlijk niet bij hé bijtje

typfoutje:
ik bedoel inter-relationele gezinssdynamiek
(wat een tongbrekende term ook...)

Bijtje, adhv je verhaal vertoont het kind o.a. de eerste tekenen van parentificatie. Dit komt doordat de moeder de loyaliteit van het kind misbruikt. Dat wil ook zeggen dat het kind gevoelig zou kunnen zijn voor een oudervervreemdingssitutatie. M.i. moet vooral de moeder nu geholpen worden en het kind beschermd worden voor dergelijke situatie. Het is zeer moedig om hulp te zoeken, en ook je opvatting is zeer lovenswaardig. Ik zou in jou plaats zoeken naar professionele hulp en o.a. bemiddeling. Het is goed dat je het kind contact laat nemen met de moeder wanneer ze bij jou is maar op voorwaarde dat de moeder het kind geruststelt dat het ok is...anders werkt het idd averechts. Je hebt het voordeel dat het kind nog bij jullie komt en kortelings nog meer. zo kan je gewicht in de schaal leggen..door vooral NORMAAL te blijven doen. Probeer dan vooral via bemiddeling de moeder te overhalen om positief te werken aan de opvoeding ipv de situatie destructief aan te pakken.
Wees wel op je hoede want als het misloop zijn de gevolgen niet te overzien. Ik spreek echt uit ervaring.
Omdat weinig mensen beseffen wat ernst is of de gevolgen zijn, citeer ik hier een deel uit het besluit van het psychologisch verlag bij mijn dochter in opdracht van het parket:
…..Het geheel van deze elementen overhaalt mij tot de mening dat de uitdrukkingen en verklaringen van X betreffende haar vader, mijnheer X, als zeer weinig geloofwaardig mogen beschouwd worden.
Het gaat hier mijns inziens om opzettelijke lasterlijke valse verklaring die duidelijk voortvloeien uit een bewuste beïnvloeding namens de moeder, XXX. Men mag hier dus wel degelijk spreken over oudervervreemding (Parnetal Aliënation Syndrome).
Men stelt dat oudervervreemding heel schadelijke gevolgen heeft voor de identiteit van het kind dat slachtoffer is van zulke manipulatie. Het kind dat gebracht wordt to een zwart-wit perceptie van één van zijn ouders en tot de verstoting van deze ouder , verliest hierbij eigenlijk de helft van zijn eigen persoon, omdat er intern een dissociatie plaatsvindt van het vader- en moederbeeld. Dit heeft zware gevolgen voor de identiteit van het kind. Dit brengt dan ook een zwart-witte polarisatie van de wereld met zich mee, zodat het kind de verschillen nog maar moeilijk kan integreren, en ze dus liever zal verwerpen.
De meest voorkomende symptomen zijn: intolerantie tegenover zwakheden, verschillen, en frustraties; zelfvertrouwensverlies; verminderd gevoel van eigenwaarde, vermindering van de sociale en intellectuele prestaties.
Bij X is vooral het verminderd gevoel van eigenwaarde en de vermindering van de sociale en intellectuele prestaties sterk opgevallen.
Tenslotte zijn de paradoxale berichten die het kind bij oudervervreemding krijgt (zoals bv: “van mij mag je gaan” terwijl de ouder zo hevige angst en haat koester dat het kind aanvoelt dat het eigenlijk niet mag gaan) bij de schadelijkste, omdat het kind dan uiteindelijk zijn eigen perceptie en gevoelens niet meer vertrouwt. Het kind kan er werkelijk gek van worden.
Het is mijns inziens absoluut noodzakelijk dat X een goede psychologische begeleiding geniet, om geholpen te worden in een harmonieuze ontwikkeling. Zij zou er de gelegenheid krijgen om haar eigen gevoelens en gedachten weer op te vatten en de complexe gezinssituatie verbonden frustraties en angsten te verteren en integreren. Ook dient er sterk gewerkt te worden aan het herstel van een positiever vaderbeeld.

ik hoop van harte dat NIEMAND in die situatie terechtkomt...want dat is pas het begin....de vaststelling. het ergste is wat hiernakomt....
@bijtje Succes

Bedankt Eylis en Ovan, wat mij opvalt is dat ze heel erg aan mij hangt, maar dat ze haar papa zoveel mogelijk wegduwt. Nochtans ziet ze hem graag want dat voelen we, maar ze durft het niet tonen.

Ook dingen die gebeuren : Mama belt ons "Kan ik X deze woensdag vroeger krijgen, want wij willen graag naar een pretpark" Wij vonden dit goed, want mama heeft niet elke week de kans om dit te doen en we waren eigenlijk eens blij dat ze er eens mee wilde buitenkomen omdat ze dat naar onze mening veel te weinig doet maar daar moeien wij ons verder niet mee. Dus papa gaf ze woensdag af. X komt van de week terug bij ons en het eerste wat ze tegen ons zegt is : "Mama heeft gezegd dat wij naar een pretpark zouden gaan he, maar dat was gelogen want wij waren gewoon thuis" En toen kwam het kopje van "oops wat heb ik nu gezegd" en begon ze over iets anders. Ik heb gezegd : "Het is niet mooi als mensen liegen, mama had gerust kunnen zeggen dat jullie thuiswaren" meer kon ik er niet uitbrengen ... maar het heeft mij enorm geraakt omdat ik de mama net begon te vertrouwen ...

.....wat mij opvalt is dat ze heel erg aan mij hangt, maar dat ze haar papa zoveel mogelijk wegduwt. Nochtans ziet ze hem graag want dat voelen we, maar ze durft het niet tonen..

Ik herken het plaatje helemaal. Was hier net hetzelfde.
Het is normaal dat het kind inspanning doet om jouw aandacht. De relatie vader/dochter zou eigenlijk onvoorwaardelijk moeten zijn. Ze hoeft daar ook geen inspanning voor te doen. Maar jouw affectie, aandacht, e.d. moet ze "verdienen". Geloof me gerust, het is mede doordat jij het meest "normale" doet, dat het kind dat ook aanvoelt. Door de signalen die ze krijgt van haar moeder over de vader zal ze het makkelijker vinden om met jouw om te gaan en voelt ze zich minder "schuldig" t.o.v. de moeder. Daar bevindt zich ook het gevaar. Ik heb geen idee hoe oud ze is maar het lijk me een cruciale situatie.

... "Mama heeft gezegd dat wij naar een pretpark zouden gaan he, maar dat was gelogen want wij waren gewoon thuis" En toen kwam het kopje van "oops wat heb ik nu gezegd" en begon ze over iets anders. Ik heb gezegd : "Het is niet mooi als mensen liegen, mama had gerust kunnen zeggen dat jullie thuiswaren" meer kon ik er niet uitbrengen ... maar het heeft mij enorm geraakt omdat ik de mama net begon te vertrouwen ...

Met alles wat ik je zie schrijven zou ik haar absoluut niet vertrouwen. mijn echtgenote heeft 7 jaar lang de week/week regeling gedaan met mijn ex. Alles verliep redelijk normaal. Maar stap voor stap kwamen de leugens naar boven. Het is allemaal begonnen met verhaaltjes zoals jij omschrijft. Vanaf de leeftijd van 7 jaar begint de manipulatie te werken. We hebben alle moeite gehad om eerst de leugens van de moeder te doorgronden, maar op de lange duur nam mijn dochter die mee over. Vandaag is ze 13 jaar en liegen is zonder meer voor haar normaal. Ons vertrouwen is totaal weg ook omdat we geen vat hebben op de situatie (we zien ze nu maar 2 keer per maand). Men laat liever de kinderen bij mishandelende moeders dan het kind een kans te geven haar eigen identiteit te geven in een "eerlijk" omgangsrecht.
Probeer zoveel mogelijk normaal te doen, het is rotslecht wat die moeder het kind aan het aandoen is. Kinderen zijn ook niet dom..zolang ze voldoende de tijd en de kans krijgt om bij jullie te zien hoe het wel zou moeten, ben ik ervan overtuigd dat het goed komt. Bij mij heeft de rechter gekozen in de plaats van mijn dochter... ze heeft onvoldende kans gekregen om mijn waardes, opvoeding en gewoontes te kunnen ervaren er was geen tegengewicht voor de slechte intenties van de moeder..dus hou je vast aan de tijd die je krijgt en benut die met gezond verstand...en m.i. heeft het kind en de papa alle geluk om zo'n plus-mama als jij te hebben. Ze zal je nog heel veel nodig hebben!