Beste,
Mijn vriend en ik zijn ongehuwd en hebben twee kinderen. We gaan uit elkaar. Ik hoop alles in de beste verstandhouding te kunnen regelen, maar heb toch al enkele vraagjes. Waarschijnlijk zullen we opteren voor co-ouderschap. Ik veronderstel dat er dan geen onderhoudsplicht/alimentatie verplicht is, aangezien ieder de zorg voor de kinderen evenveel draagt? Maar hoe gaat het dan concreet in zijn werk wat de gezamenlijke kosten betreft? Ik denk dan bvb aan aankoop van kledij, dokters en apothekerskosten, hospitalisatieverz. van de kinderen, speelgoed, … Wordt de kinderbijslag ook gedeeld door twee? Alvast bedankt voor wat meer informatie.
-
Ano Niempie
Topic Starter - Berichten: 1
- Jureca
- Juridisch actief: Ja
- Regio: België
Benieuwd naar jouw juridische opties? Jureca begeleidt jou aan de geschikte oplossing.
Klik hier om jouw situatie te beschrijven en we nemen binnen de 24 uur met jou contact op voor persoonlijke begeleiding
In de wet gaat men sedert enkele jaren sowieso steeds uit van co-ouderschap. (gezamelijke ouderlijke bevoegdheid) Wat wel nog bepaald moet worden is of u co-verblijfsregeling oftewel bilocatie zal toepassen. Indien u dat doet, spreekt u goed af wat dat dan financieel inhoudt voor u beiden. Redelijkerwijs gaat men normaal gezien (dus bij een goede verstandshoudingen na een scheiding 8) :
bij co-verblijfsregeling uit van het volgende:
- de kinderbijslag in 2 verdelen.
- Geen alimentatieplicht: Iedere ouder zorgt zelf voor de dagdagelijkse kosten wanneer het kind bij haar/hem verblijft . Toevallige dokterskost, kleine apothekerkosten (banale ziekte) worden ook betaalt door de ouder waar het kind dan verblijft.
- Orthodontie, logopedie, gespecialiseerde dokterskosten, schoolkosten, ed, worden samen betaald. Maar...na gezamelijk overleg/planning vooraf en beslissing om deze kosten samen te maken. Want er is verplicht co-ouderschap. Sommige mensen willen dat wel eens vergeten en denken hun partner plotsklaps facturen te mogen voorleggen van specifieke kosten waarover ze in hun eentje beslist hebben .Niet dus.
Eerst samen overleggen over een biezondere ingreep.
In geval van spoedeisende ingrepen ligt dan natuurlijk anders. Als een kind dringend opgenomen moet worden gaan we er redelijkerwijs van uit dat dit levensnoodzakelijk is en dus niet overlegd moet worden...Dus nadien mooi samen betalen
Buitenschoolse kosten, ontspanning en vakanties: Enerzijds tracht men dezelfde levenstandaard aan te houden en de kinderen dezellfde levenstijl aan te bieden. (vakanties, hobby's etc) Men kan proberen dat samen te bekostigen. Anderzijds kan de nieuwe situatie (de scheiding, verhuizen, groot loonverschil) veroorzaken dat de ouders gewoonweg niet dezelfde standaard kunnen aanhouden.
Elke ouder organiseert zijn/haar huishouden volgens eigen financiele mogelijkheden en vermogen. En het is dus best mogelijk dat de ene ouder voor het kind geen speciale extra hobby- of sport-vakanties kan bekostigen. Vaak ontstaan er na de scheiding nieuw samengestelde gezinnen met meer kinderen én dat verandert ook de financiele draagkracht.
Dus overleg en een wederzijds begrip is heel belangrijk. ...
Het blijkt wel dat in scheidingen waar een goede verstandhouding is en waar er toch grote verschillen bestaan in levensstandaard bij de twee gezinnen, de kinderen daar geen hinder van ondervinden. Integendeel, ze leren dat er verschillende manieren van samenleven mogelijk zijn en dat beiden op hun manier fijn zijn.
bij co-verblijfsregeling uit van het volgende:
- de kinderbijslag in 2 verdelen.
- Geen alimentatieplicht: Iedere ouder zorgt zelf voor de dagdagelijkse kosten wanneer het kind bij haar/hem verblijft . Toevallige dokterskost, kleine apothekerkosten (banale ziekte) worden ook betaalt door de ouder waar het kind dan verblijft.
- Orthodontie, logopedie, gespecialiseerde dokterskosten, schoolkosten, ed, worden samen betaald. Maar...na gezamelijk overleg/planning vooraf en beslissing om deze kosten samen te maken. Want er is verplicht co-ouderschap. Sommige mensen willen dat wel eens vergeten en denken hun partner plotsklaps facturen te mogen voorleggen van specifieke kosten waarover ze in hun eentje beslist hebben .Niet dus.
Eerst samen overleggen over een biezondere ingreep.
In geval van spoedeisende ingrepen ligt dan natuurlijk anders. Als een kind dringend opgenomen moet worden gaan we er redelijkerwijs van uit dat dit levensnoodzakelijk is en dus niet overlegd moet worden...Dus nadien mooi samen betalen
Buitenschoolse kosten, ontspanning en vakanties: Enerzijds tracht men dezelfde levenstandaard aan te houden en de kinderen dezellfde levenstijl aan te bieden. (vakanties, hobby's etc) Men kan proberen dat samen te bekostigen. Anderzijds kan de nieuwe situatie (de scheiding, verhuizen, groot loonverschil) veroorzaken dat de ouders gewoonweg niet dezelfde standaard kunnen aanhouden.
Elke ouder organiseert zijn/haar huishouden volgens eigen financiele mogelijkheden en vermogen. En het is dus best mogelijk dat de ene ouder voor het kind geen speciale extra hobby- of sport-vakanties kan bekostigen. Vaak ontstaan er na de scheiding nieuw samengestelde gezinnen met meer kinderen én dat verandert ook de financiele draagkracht.
Dus overleg en een wederzijds begrip is heel belangrijk. ...
Het blijkt wel dat in scheidingen waar een goede verstandhouding is en waar er toch grote verschillen bestaan in levensstandaard bij de twee gezinnen, de kinderen daar geen hinder van ondervinden. Integendeel, ze leren dat er verschillende manieren van samenleven mogelijk zijn en dat beiden op hun manier fijn zijn.
Ik kan dit alleen maar bevestigen. Bij mijn ex heeft mijn zoon veel meer luxe maar ikzelf en mijn zoon ondervinden hiervan geen schade. Integendeel, hij toont interesse in de verschillen en begrijpt nu beter dat niet iedereen het even breed heeft. En hij leert inderdaad dat toch beide situaties voordelen hebben en leuk zijn op hun manier.Het blijkt wel dat in scheidingen waar een goede verstandhouding is en waar er toch grote verschillen bestaan in levensstandaard bij de twee gezinnen, de kinderen daar geen hinder van ondervinden. Integendeel, ze leren dat er verschillende manieren van samenleven mogelijk zijn en dat beiden op hun manier fijn zijn.
Mijn ex en ik zijn nu bijna 3 jaar uit elkaar. Onze zoon verblijft evenlang bij hem als bij mij, maar omdat we een goede band zijn blijven behouden in het belang van het kind hebben wij geen strikte regeling, maar een flexibele. Het is voor iedereen natuurlijk anders en het hangt ook van het kind en de leeftijd van het kind af.
En de kostenverdeling... wij zijn gaan samenzitten toen we echt besloten om uit elkaar te gaan en hebben een berekening gemaakt van onze inkomsten en uitgaven en zo bekeken wie wat overhield om te besteden aan ons kind.
Als je ongeveer evenveel verdient kun je best de schoolkosten, jassen, schoenen, hobby en bijzondere medische kosten (operaties, beugel, bril) splitsen in twee delen lijkt mij.
Verdient de ene ouder duidelijk meer als de andere, kan die eventueel alimentatie betalen of een kost volledig op zich nemen (bijvoorbeeld die ouder betaalt alle jassen en schoeisel, ook degene die het kind bij de andere ouder gebruikt), de rest wordt in 2 verdeeld. Nu voor zo'n regeling moet je natuurlijk goed kunnen communiceren op voorhand. Ik ben geen voorstander meer van alimentatie vragen. ik heb gezien welke zever daarvan kan komen bij anderen en ik heb de ervaring dat het kind daar uiteindelijk de dupe van is.
Inderdaad zo kan het dus ook Bijtje! Op dit forum is het belangrijk ook verhalen zoals het jouwe te kunnen horen. Omdat het perspectieven opent voor anderen om alternatieve oplossingen te zoeken.
De allergrootste voorwaarde om deze manier van co-ouderschap (in de allerpuurste betekenis van het woord!) de laten slagen is dat beide ouders abstractie kunnen maken van hun (liefdes)relatie en scheiding in functie van hun relatie als ouders en vrienden.
En dat parcours is meestal niet afgelegd voordat de mensen scheiden.In eerste instantie zouden mensen die het moeilijk hebben om het eens te geraken mbt hun kinderen niet naar een bemiddelaar stappen maar naar een "scheidingsbegeleider" of een "relatie-beëindiger". We leren in onze maatschappij dat we van elkaar moeten houden, maar we leren nergens hoe we een liefdesrelatie kunnen beeindigen en hoe we samen wel ouders en vrienden kunnen blijven.
Dus voordat mensen afspraken kunnen maken over hun kinderen, moeten ze eerst afspraken maken over hun tweetjes.
ps: Het doet me echt deugd je verhaal te horen. Zijn er nog positieve verhalen?
De allergrootste voorwaarde om deze manier van co-ouderschap (in de allerpuurste betekenis van het woord!) de laten slagen is dat beide ouders abstractie kunnen maken van hun (liefdes)relatie en scheiding in functie van hun relatie als ouders en vrienden.
En dat parcours is meestal niet afgelegd voordat de mensen scheiden.In eerste instantie zouden mensen die het moeilijk hebben om het eens te geraken mbt hun kinderen niet naar een bemiddelaar stappen maar naar een "scheidingsbegeleider" of een "relatie-beëindiger". We leren in onze maatschappij dat we van elkaar moeten houden, maar we leren nergens hoe we een liefdesrelatie kunnen beeindigen en hoe we samen wel ouders en vrienden kunnen blijven.
Dus voordat mensen afspraken kunnen maken over hun kinderen, moeten ze eerst afspraken maken over hun tweetjes.
ps: Het doet me echt deugd je verhaal te horen. Zijn er nog positieve verhalen?
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
Eylis,
Een blik op de werkloosheidcijfers kan u alvast even terugbrengen tot de realiteit.
Wanneer er onmin is over de verdeling van de kosten, dan heeft dit wellicht zijn redenen.
De schuldvraag mag dan wel uit de echtscheiding-procedure verdwenen zijn, de redenen waarom een huwelijk wordt ontbonden niet.
Vele redenen zijn onafhankelijk van de mede-ouder en de scheidingseis komt meermaals net van de andere ouder.
(derde aanwezig, mid-life crisis, psychoses, beïnvloeding door alternatieve levenswijzen, ziekelijke droomverklaringen,...)
Vergelijk het even met een arbeidscontract. Noch de werkgever, noch de werknemer mogen éénzijdig dergelijk contract verbreken.
Indien toch dan wordt de initiatief-nemer gesanctioneerd voor het geldelijke verlies van de andere partij.
Bij de echtscheiding ligt dit blijkbaar totaal anders de dag van vandaag;
De eisende partij mag éénzijdig dit huwelijkscontract verbreken, de extra kosten voor de kinderen dienen zowiezo verdeeld te worden over beiden partijen. We zouden nochthans mogen aanvoeren dat geen der partijen de intenties had om het huwelijk op te blazen wanneer ze samen besloten van kinderen op de wereld te zetten?
Ondanks je als ouder de verantwoordelijkheid en de liefde voor je kinderen wil opbrengen, wordt dit je éénzijdig ontnomen door de andere ouder.
Je wordt zelfs verondersteld van je neer te leggen bij dergelijke waanzin. En van mee op te draaien voor de extra kosten benodigd om twee huishoudens in het leven te roepen. De realiteit is dat dit in vele gevallen economisch zelfs niet eens haalbaar is.
Met andere woorden uw "absctractie" is een voorrecht van de meer vermogende ouders.
Ouders die zelfs na opsplitsing in twee gelijke delen, nog elks genoeg over houden om; ongestoord verder te leven.
Ik kan me dus enkel aansluiten bij de mening van Hendrik hieraangaande.
Een blik op de werkloosheidcijfers kan u alvast even terugbrengen tot de realiteit.
Wanneer er onmin is over de verdeling van de kosten, dan heeft dit wellicht zijn redenen.
De schuldvraag mag dan wel uit de echtscheiding-procedure verdwenen zijn, de redenen waarom een huwelijk wordt ontbonden niet.
Vele redenen zijn onafhankelijk van de mede-ouder en de scheidingseis komt meermaals net van de andere ouder.
(derde aanwezig, mid-life crisis, psychoses, beïnvloeding door alternatieve levenswijzen, ziekelijke droomverklaringen,...)
Vergelijk het even met een arbeidscontract. Noch de werkgever, noch de werknemer mogen éénzijdig dergelijk contract verbreken.
Indien toch dan wordt de initiatief-nemer gesanctioneerd voor het geldelijke verlies van de andere partij.
Bij de echtscheiding ligt dit blijkbaar totaal anders de dag van vandaag;
De eisende partij mag éénzijdig dit huwelijkscontract verbreken, de extra kosten voor de kinderen dienen zowiezo verdeeld te worden over beiden partijen. We zouden nochthans mogen aanvoeren dat geen der partijen de intenties had om het huwelijk op te blazen wanneer ze samen besloten van kinderen op de wereld te zetten?
Ondanks je als ouder de verantwoordelijkheid en de liefde voor je kinderen wil opbrengen, wordt dit je éénzijdig ontnomen door de andere ouder.
Je wordt zelfs verondersteld van je neer te leggen bij dergelijke waanzin. En van mee op te draaien voor de extra kosten benodigd om twee huishoudens in het leven te roepen. De realiteit is dat dit in vele gevallen economisch zelfs niet eens haalbaar is.
Met andere woorden uw "absctractie" is een voorrecht van de meer vermogende ouders.
Ouders die zelfs na opsplitsing in twee gelijke delen, nog elks genoeg over houden om; ongestoord verder te leven.
Ik kan me dus enkel aansluiten bij de mening van Hendrik hieraangaande.
Handige documenten voor Personenrecht
Dus je sluit je ook aan bij mijn theorie Luc? Want Hendrik replikeerde met bulls-eye 
Nogmaals: als ouders er in slagen de overgang te maken van liefdesrelatie naar vriendschaps/ouderrelatie is precies fianciele ongelijkheid/werkloosheid zeker geen probleem. Men is immers soldaridair met elkaar omdat men weet dat dit de kinderen ten goed komt. Ik probeer het te illustreren: Voorbeeld: ouderA zit er fiancieel warmpjes is. Ouder B iets minder en verliest na de scheiding ook nog eens zijn/haar job en komt op werkloosheiduitkering terecht. Indien deze ouders hun emotioneel scheidingsproces goed verwerkt hebben, zal de ene ouder solidair zijn met de andere. Samen regelen zij dat hun financieen: dwz: de ene kan voorlopig minder betalen? Wel de andere neemt even wat meer op de schouders. Of ze beslissen samen om bepaalde extraatjes te minderen op beide budgetten.
dit zijn geen sprookjes, maar reeele situaties die meer en meer voorkomen. We reageren op dir forum allemaal vanuit onze eigen ervaringen en kunnen ons dan moeilijk indenken dat het ook anders kan. En wat ik heb kunnen besluiten uit die "geslaagde" voorbeelden is: deze mensen zijn vrienden en samen ouder. Dat waren ze ook als ze geliefcen waren. en als er toen iemand werkloss wer, dan losten ze het ook samen ook in het belang van de kinderen.
Een liefdesrelatie kan ophouden, ouderschap niet. Enne... Als alle mensen die emotioneel en mentaal uit een relatie groeien, toch maar getrouwd zouden blijven omdat we dat contract getekend hebben, kunnen we terug naar héél erg vroeger..Willen we dat?
Nogmaals: als ouders er in slagen de overgang te maken van liefdesrelatie naar vriendschaps/ouderrelatie is precies fianciele ongelijkheid/werkloosheid zeker geen probleem. Men is immers soldaridair met elkaar omdat men weet dat dit de kinderen ten goed komt. Ik probeer het te illustreren: Voorbeeld: ouderA zit er fiancieel warmpjes is. Ouder B iets minder en verliest na de scheiding ook nog eens zijn/haar job en komt op werkloosheiduitkering terecht. Indien deze ouders hun emotioneel scheidingsproces goed verwerkt hebben, zal de ene ouder solidair zijn met de andere. Samen regelen zij dat hun financieen: dwz: de ene kan voorlopig minder betalen? Wel de andere neemt even wat meer op de schouders. Of ze beslissen samen om bepaalde extraatjes te minderen op beide budgetten.
dit zijn geen sprookjes, maar reeele situaties die meer en meer voorkomen. We reageren op dir forum allemaal vanuit onze eigen ervaringen en kunnen ons dan moeilijk indenken dat het ook anders kan. En wat ik heb kunnen besluiten uit die "geslaagde" voorbeelden is: deze mensen zijn vrienden en samen ouder. Dat waren ze ook als ze geliefcen waren. en als er toen iemand werkloss wer, dan losten ze het ook samen ook in het belang van de kinderen.
Een liefdesrelatie kan ophouden, ouderschap niet. Enne... Als alle mensen die emotioneel en mentaal uit een relatie groeien, toch maar getrouwd zouden blijven omdat we dat contract getekend hebben, kunnen we terug naar héél erg vroeger..Willen we dat?
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
Neen, ik meende een ander woordje gelezen te hebben, sorry.
U gaat ervan uit dat in honderd procent van de gevallen de echtscheidingseis van beide ouders uitgaat.
Dit is op zich al een verkeerd vertrekpunt.
Er bestaan ook ouders die de waanzin inzien van een scheiding.
die ook niet akkoord gaan met het gegeven dat een heel gezin moet opdraaien voor de wensen van één der ouders.
Elke vechtscheiding start nu éénmaal juist vanaf het punt wanneer ouders niet meer wensen solidair te zijn met hun ex.
Denk je nu echt dat het na een vechtscheiding nog tot een dergelijk sprookje kan komen?
Ik reageer dan mss wel vanuit mijn eigen ervaring, maar kon op dit forum reeds verschillende reacties lezen van mensen, wiens leven op gelijkaardige wijze, buiten hun wil om, wordt herschapen in een nachtmerrie.
Kijk even naar de echtscheidingscijfers, dan zie je dat de aantallen sinds de nieuwe wetgeving serieus de hoogte ingingen.
Het blijkt voor mensen nu éénmaal gemakkelijker te zijn geworden van te scheiden dan van samen te blijven.
Iedereen spreekt over onthaasten en klaagt over de stijgende werkdruk tengevolge dan economische crisis en de stijgende werkloosheidscijfers.
Het gros van de mensen lijdt daar effectief onder.
Iedereen op dit forum zal moeten toegeven dat beide ouders bij een scheiding "verliezen".
Wel tel 1 + 1 op en je opteert als bemiddelaar al dra voor relatie-therapie i.p.v. scheidingstherapie.
Mss daarbij ook de vraag eens stellend wat de gevolgen zijn voor de kinderen wanneer ouder A en B niet meer aan het bestaansminimum komen?
Hoeveel ouders belanden door dergelijke éénzijdigheid in de psychiatrie denkt u? Mss de wachtlijsten bij de broeders Alexianen eens opvragen?
(Die zal je op dit forum dus ook niet meer naar hun "positieve" ervaring moeten vragen, vrees ik)
Het blijkt voor regeringen en hun aanhangers idd zeer moeilijk om toe te geven dat ze terug naar heel erg vroeger zouden willen.
Vergelijk het met de milieu problematiek, jarenlang wordt er een beleid gevoerd van industriële groei,
geen enkele beleidsvoerder dierf dit in vraag te stellen, laat staan om; het verkeerde beleid aan te klagen.
Vandaag de dag wordt deze rekening gepresenteerd aan de generaties van nadien.
Bedankt bompa en bomma!
Ik denk dat uw theorieën-brouwers eenzelfde dankuwel mogen verwachten van de volgende generatie.
Daarom; nogmaals, wees realistisch ondanks al je goede wil.
U gaat ervan uit dat in honderd procent van de gevallen de echtscheidingseis van beide ouders uitgaat.
Dit is op zich al een verkeerd vertrekpunt.
Er bestaan ook ouders die de waanzin inzien van een scheiding.
die ook niet akkoord gaan met het gegeven dat een heel gezin moet opdraaien voor de wensen van één der ouders.
Elke vechtscheiding start nu éénmaal juist vanaf het punt wanneer ouders niet meer wensen solidair te zijn met hun ex.
Denk je nu echt dat het na een vechtscheiding nog tot een dergelijk sprookje kan komen?
Ik reageer dan mss wel vanuit mijn eigen ervaring, maar kon op dit forum reeds verschillende reacties lezen van mensen, wiens leven op gelijkaardige wijze, buiten hun wil om, wordt herschapen in een nachtmerrie.
Kijk even naar de echtscheidingscijfers, dan zie je dat de aantallen sinds de nieuwe wetgeving serieus de hoogte ingingen.
Het blijkt voor mensen nu éénmaal gemakkelijker te zijn geworden van te scheiden dan van samen te blijven.
Iedereen spreekt over onthaasten en klaagt over de stijgende werkdruk tengevolge dan economische crisis en de stijgende werkloosheidscijfers.
Het gros van de mensen lijdt daar effectief onder.
Iedereen op dit forum zal moeten toegeven dat beide ouders bij een scheiding "verliezen".
Wel tel 1 + 1 op en je opteert als bemiddelaar al dra voor relatie-therapie i.p.v. scheidingstherapie.
Mss daarbij ook de vraag eens stellend wat de gevolgen zijn voor de kinderen wanneer ouder A en B niet meer aan het bestaansminimum komen?
Hoeveel ouders belanden door dergelijke éénzijdigheid in de psychiatrie denkt u? Mss de wachtlijsten bij de broeders Alexianen eens opvragen?
(Die zal je op dit forum dus ook niet meer naar hun "positieve" ervaring moeten vragen, vrees ik)
Het blijkt voor regeringen en hun aanhangers idd zeer moeilijk om toe te geven dat ze terug naar heel erg vroeger zouden willen.
Vergelijk het met de milieu problematiek, jarenlang wordt er een beleid gevoerd van industriële groei,
geen enkele beleidsvoerder dierf dit in vraag te stellen, laat staan om; het verkeerde beleid aan te klagen.
Vandaag de dag wordt deze rekening gepresenteerd aan de generaties van nadien.
Bedankt bompa en bomma!
Ik denk dat uw theorieën-brouwers eenzelfde dankuwel mogen verwachten van de volgende generatie.
Daarom; nogmaals, wees realistisch ondanks al je goede wil.
Handige documenten voor Personenrecht
@luc
vreemd, daar ga ik niet van uit (waarom denk je dat?).... ik citeer je openingszin:
.....U gaat ervan uit dat in honderd procent van de gevallen de echtscheidingseis van beide ouders uitgaat.....
hier ga ik van uit:.
...als ouders er in slagen de overgang te maken van liefdesrelatie naar vriendschaps/ouderrelatie....
ik stel dit alternatief "ouderschapssamenwerkingsmodel" voor vanuit beide mogelijke situaties. Eén of beide ouders voelen aan dat de liefdesrelatie beeindigd is en dan verwerken ze eerst samen (en apart) de rouw van deze relatie. Ook de wrok bvb. dat de ene partner de relatie wil beeindigen , wanneer de andere daar niet aan toe was. Dat is nu precies het knooppunt van vechtscheidingen. Aanvaarding dat relaties kunnen eindigen...
Daarn pas komt "ouderschapssamenwerking".
Dit samenwerkingsmodel komt niet voor uit theorieen, maar is het resultaat van steeds meer en meer dagdagelijkse voorbeelden die jonge ouders intuitief toepassen; Daarom vat ik deze ervaringen samen in een "ouderschapssamenwerkingsmodel".
Waarom deel ik dit mee?
Het kan perspectieven openen voor degenen die hier hulp zoeken.
vreemd, daar ga ik niet van uit (waarom denk je dat?).... ik citeer je openingszin:
.....U gaat ervan uit dat in honderd procent van de gevallen de echtscheidingseis van beide ouders uitgaat.....
hier ga ik van uit:.
...als ouders er in slagen de overgang te maken van liefdesrelatie naar vriendschaps/ouderrelatie....
ik stel dit alternatief "ouderschapssamenwerkingsmodel" voor vanuit beide mogelijke situaties. Eén of beide ouders voelen aan dat de liefdesrelatie beeindigd is en dan verwerken ze eerst samen (en apart) de rouw van deze relatie. Ook de wrok bvb. dat de ene partner de relatie wil beeindigen , wanneer de andere daar niet aan toe was. Dat is nu precies het knooppunt van vechtscheidingen. Aanvaarding dat relaties kunnen eindigen...
Daarn pas komt "ouderschapssamenwerking".
Dit samenwerkingsmodel komt niet voor uit theorieen, maar is het resultaat van steeds meer en meer dagdagelijkse voorbeelden die jonge ouders intuitief toepassen; Daarom vat ik deze ervaringen samen in een "ouderschapssamenwerkingsmodel".
Waarom deel ik dit mee?
Het kan perspectieven openen voor degenen die hier hulp zoeken.
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
Eylis,
In de wetenschap dat een vechtscheiding minstens twee jaren aansleept, dit exclusief de éénzijdige probleem-scheppingsjaren daarvoor (concreet: tussen het aankondigen van de nieuwe wetgeving en de eigenlijke scheidingseis),
mag je gerust stellen dat de achterblijvende ouder heeft leren "aanvaard dat relaties kunnen eindigen".
Wat dan overblijft in een vechtscheiding is dat de eisende partij zoveel mogelijk geldelijk voordeel wenst te halen uit de echtscheiding.
En daarvoor gedurig verschillende stellingen inneemt, oudervijandelijkheden organiseert om de kinderen als hefboom te kunnen hanteren,
alles louter om het laken naar zich toe te halen.
Mijn inziens moet je, minstens, met twee zijn om tot een samenwerking te kunnen komen.
Maar als de eisende partij er alles aan doet om zelfs de communicatie te saboteren, dan mag je terecht de vraag stellen wie er niet kan aanvaarden.
Jonge ouders hebben het daar mogelijk gemakkelijk mee (?),
de statistieken geven echter aan dat een groot deel van de scheidingen zich afspelen tussen ouders, die
er samen reeds jaren huwelijk hebben op zitten.
M.a.w. mensen die de negatieve gevolgen voor de kinderen, beter dan wie ook, ruimschoots konden inschatten...
Uw voorbeeld van jonge ouders slaat dus eerder op een minderheid en mag je dus niet generaliseren.
De meerderheid kiest voor scheiding zo blijkt; zij zoeken dus hun heil in de nieuwe wetgeving boven de hulp en perspectieven die een bemiddelaar hen te bieden heeft.
Maar je hebt gelijk hoor; een geslaagde overgang zou inderdaad net iets minder waanzinnig overkomen.
In de wetenschap dat een vechtscheiding minstens twee jaren aansleept, dit exclusief de éénzijdige probleem-scheppingsjaren daarvoor (concreet: tussen het aankondigen van de nieuwe wetgeving en de eigenlijke scheidingseis),
mag je gerust stellen dat de achterblijvende ouder heeft leren "aanvaard dat relaties kunnen eindigen".
Wat dan overblijft in een vechtscheiding is dat de eisende partij zoveel mogelijk geldelijk voordeel wenst te halen uit de echtscheiding.
En daarvoor gedurig verschillende stellingen inneemt, oudervijandelijkheden organiseert om de kinderen als hefboom te kunnen hanteren,
alles louter om het laken naar zich toe te halen.
Mijn inziens moet je, minstens, met twee zijn om tot een samenwerking te kunnen komen.
Maar als de eisende partij er alles aan doet om zelfs de communicatie te saboteren, dan mag je terecht de vraag stellen wie er niet kan aanvaarden.
Jonge ouders hebben het daar mogelijk gemakkelijk mee (?),
de statistieken geven echter aan dat een groot deel van de scheidingen zich afspelen tussen ouders, die
er samen reeds jaren huwelijk hebben op zitten.
M.a.w. mensen die de negatieve gevolgen voor de kinderen, beter dan wie ook, ruimschoots konden inschatten...
Uw voorbeeld van jonge ouders slaat dus eerder op een minderheid en mag je dus niet generaliseren.
De meerderheid kiest voor scheiding zo blijkt; zij zoeken dus hun heil in de nieuwe wetgeving boven de hulp en perspectieven die een bemiddelaar hen te bieden heeft.
Maar je hebt gelijk hoor; een geslaagde overgang zou inderdaad net iets minder waanzinnig overkomen.
Handige documenten voor Personenrecht