JuridischForum.be

Ik overweeg om de relatie met mijn partner te verbreken. Wij zijn samenwonend en hebben 2 kinderen. Wij hebben een gezamenlijke zichtrekening en spaarrekening. Wij hebben een eigendom. Ik zou het liefste in ons huis blijven wonen, zodat de kindjes in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven... en ik zou ze het liefste bij mij houden. De papa staat met ploegen, dus co-ouderschap lijkt me zoiezo niet echt mogelijk. Hij mag ze wel zien wanneer hij wil van mij... Ik zou dat het liefste gewoon samen overeenkomen.

Wat zijn mn kansen, mogelijkheden?? Kan ik bvb. "huur" aan hem betalen zodat ik in het huis kan blijven wonen, hoe gaat dit allemaal in zijn werk??

Hopelijk kan iemand me al wat tips geven, voor ik deze stap daadwerkelijk zet... Ik vrees nl. dat dit een financiële aderlating voor mij zal worden. Ik heb maar 1200 euro loon in de maand en hij 2000 euro. Bovendien zijn veel meubilair en andere zaken "giften" van zijn familie.

Ik overweeg om de relatie met mijn partner te verbreken. Wij zijn samenwonend en hebben 2 kinderen. Wij hebben een gezamenlijke zichtrekening en spaarrekening. Wij hebben een eigendom. Ik zou het liefste in ons huis blijven wonen, zodat de kindjes in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven... en ik zou ze het liefste bij mij houden. De papa staat met ploegen, dus co-ouderschap lijkt me zoiezo niet echt mogelijk. Hij mag ze wel zien wanneer hij wil van mij... Ik zou dat het liefste gewoon samen overeenkomen.

Wat zijn mn kansen, mogelijkheden?? Kan ik bvb. "huur" aan hem betalen zodat ik in het huis kan blijven wonen, hoe gaat dit allemaal in zijn werk??

Hopelijk kan iemand me al wat tips geven, voor ik deze stap daadwerkelijk zet... Ik vrees nl. dat dit een financiële aderlating voor mij zal worden. Ik heb maar 1200 euro loon in de maand en hij 2000 euro. Bovendien zijn veel meubilair en andere zaken "giften" van zijn familie.

Veel antwoorden op je vragen kun je vinden op deze sites:
Allerhande informatie over scheiden.
Tweehuizen - Als ouders apart gaan wonen.
Onze wegen scheiden.

Uw kansen en mogelijkheden zullen sterk afhangen van uw (ex)partner.

Gaan jullie eerlijk met mekaar om, bv ivm de rekeningen? Ik bedoel, denkt u dat het mogelijk zal zijn de rekeningen te laten lopen zonder dat één van uw twee ze stiekem leeghaalt? Zo ja, geen probleem.

Wat betreft de kinderen, idem: u kan wel vanalles wensen, maar hoe schat u zijn houding in. Zal het kunnen verlopen zoals u het wil, of kan hij onverwacht ook eigen eisen gaan stellen, zoals u hem kent?

Wat betreft het huis: als dat elk de helft van u is. Zal hij misschien willen dat het verkocht wordt, of dat u hem zijn deel uitbetaalt? Of kan hij zich vinden in de betaling van een huurbedrag?

2 kinderen

Werken die al?

RR

Ja dat kan ik niet inschatten natuurlijk... Hij zou idd wel eens moeilijk kunnen doen, is erg opvliegend en meestal voor geen rede vatbaar. Maar voor co-ouderschap zal hij niet gaan denk ik. Hij ziet de kinderen vaak meer als een last, dus. Hij ziet ze wel graag daar niet van, en op dat vlak ben ik meegaand hij mag zeker niet uit hun leven verdwijnen!

Wat geld betreft zal hij zeker zijn eisen stellen, ons huis hebben we wel samen gekocht, even veel input ingestoken (bedrag) maar voor de rest geleend en aangezien hij een hoger loon heeft als ik... is in principe alles net iets meer van hem, of niet??

PS: Onze kindjes zijn nog kleutertjes...

30% v/d scheidende ouders heeft na 1 jaar na echtscheiding een nieuwe relatie, 50% na 2 jaar, bij samenwoners is dat hoger.

Zo nu weet U iets over kansen, wat de mogelijkheden betreft zullen we het één en het ander herschikken of beter, een voorbeeld geven.

Laat U niet afschrikken, het is een verhaal van een andere ouders enige tijd geleden

Eigenlijk ben ik het beu dat de papa hier in dit huis rondloopt en overweeg om hem binnen afzienbare te vervangen door een ander. Het zou goed zijn als hij de lening van het huis verder blijft afbetalen, evenals alimentatie voor kids de komende 20 jaar. Het kindergeld, dat zou ik ook graag op mijn rekening gestort zien worden evenals hun domicilie. Eigenlijk woon ik hier graag dus is het toch logisch dat hij het moet afbollen niet?
1 jaar later:
Eenmaal de verblijfsregeling op papier stond kon hij bij ons eerst volgend meningsverschil de mondelinge voornemens dat hij onze kids zomaar kan meenemen wanneer hij op zijn buik schrijven, eigenlijk kan ik die madam van hem al niet meer luchten, wat denkt die wel, ze moeit zich met alles. Wat de huur betreft, tja 700 euro huur is wel onredelijk veel hé ...

Dat huis is inmddels verkocht en de ouders verdragen van- of gunnen elkaar eigenlijk niets meer.


Gebroken relaties waar men elkaar weet te vertrouwen en te respecteren zijn voor de kinderen het minst schadelijk. Om dit te bereiken zal het beste zijn dat je beide achter één en het dezelfde doel staat. 3399AAaa heeft heel rake vragen gesteld. De juiste antwoorden zijn allicht (in een stressituatie) te vinden bij de papa en bij Uzelf.

RR

@ RR:

Oei da's nu wel heel cru gesteld van die vrouw. Nu ja, ik zit ongeveer in dezelfde situatie. Ik kan het ook niet meer opbrengen voor mijn huidige partner en heb iemand nieuw leren kennen. En dus ben ik de "schuldige"... dus ik heb eigenlijk geen eisen te stellen???!! Ik zou idd ook graag in mn huis blijven wonen, maar voor hetzelfde geld zegt hij "buiten!". Begrijpelijk. Maar ik hoop dat hij dan aan de kindjes denkt... nu ja sommigen zullen beweren dat ik ook niet aan mn kids heb gedacht toen ik besloot om vreemd te gaan. Maar zo simpel is het allemaal niet.

Helaas is het niet zo zwart op wit en is elk verhaal anders. Dit kan je enkel begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Als je partner je denegreert en zichzelf en zijn computer op de eerste plaats zet, dan moet je al héél sterk zijn om hem graag te blijven zien me dunkt. Zo sterk ben ik helaas niet meer...

Ik kan hier alvast geen éénduidig antwoord op geven. Als hij nogal opvliegend van aard is, is het dan een goed idee om in huis te blijven? De kans bestaat soms dat hij u blijft lastigvallen nadat u feitelijk uit mekaar bent. Gaat u daar gerust leven? Ik suggereer niks, ik stel enkel de vraag.

Daarnaast, wat betreft het materiële van de zaak: u kan altijd de rekeningen laten blokkeren, bijvoorbeeld de spaarrekening. Zorg ook steeds dat u exemplaren heeft van alle akten (zoals aankoop huis), bankuittreksels, andere financiële zaken zoals leningen, enzovoort. Bereid u op administratief vlak goed voor, op onverwachte en onaangename situaties (waarmee ik niet wil zeggen dat die zich daadwerkelijk zullen voordoen).

Ik zou zeggen: ga het cruciale gesprek met hem pas aan nadat u zich op administratief vlak heeft veilig gesteld. Als u feitelijk samenwoont is er geen hulpplicht, geen bijstandsplicht enzovoort. Wat betreft inbreng van gelden in het huishouden valt er van mekaar weinig af te dwingen bij gebreke aan wettelijke regels hieromtrent. Het enige wat telt is dat zaken die niet kunnen bewezen worden van iemand exclusieve eigendom te zijn, dat die vermoed worden gemeenschappelijk te zijn. Zorg dus dat u van alles wat u betaald heeft copies van rekeningen en uittreksels heeft, ook van dat wat u via een gezamenlijke rekening heeft betaald. Als zijn bijdragen in uw gezin exorbitant hoger liggen (en afhankelijk van waar dat geld heeft voor gediend) dan de uwe kan hij zich baseren op verrijking zonder oorzaak. Maar bij feitelijke samenwoning is alles meestal terug te voeren op de bewijsproblematiek - geen papieren bewijzen = niks af te dwingen.

als het dringend is en u woont feitelijk samen kan u op basis van artikel 584 Gerechtelijk Wetboek maatregelen vragen bij de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg.

Ik kan het ook niet meer opbrengen voor mijn huidige partner en heb iemand nieuw leren kennen. En dus ...

En dus dien je jezelf af te vragen of die nieuwe relatie de moeite waard is om het gezin doen te breken door er onvoldoende energie in te stoppen.

Kan je voor mij eens opzoeken hoe lang deze relaties "huwelijken" gemiddeld duren in vergelijking met vorige relaties "huwelijken"?

Voor huwelijken zijn de cijfers eenvoudiger te vinden. Geweten is immers dat gehuwden het langer kunnen volhouden als samenwonenden, ook als ze voor een 2é keer huwen.

Waarom zou elke situatie anders zijn, of beter: Waarom zou je m.a.w. dit soort van situaties niet in statistieken kunnen vatten?
Kortom

Wat zijn mn kansen, mogelijkheden?

dat is geen rara vraag hoor, maar het antwoord mag ook niet ontweken worden door op voorhand te stellen dat je allicht wel in de kleinste groep zal terrechtkomen! De groep die nog altijd een roze bril op heeft.

RR

RR wat denk je, dat ik me dat niet afvraag?? Ik zeg ook "ik overweeg om weg te gaan", niks is zeker. Ik zit nog in twijfelfase en wil gewoon concreet een paar dingen weten.

Dit zijn wel dingen die ik mij niet kan voorstellen, rekeningen blokkeren, hij die me zou lastig vallen???? Ik zou alles op alles zetten om nog overeen te blijven komen voor de kindjes.

wil gewoon concreet een paar dingen weten.

Eigenlijk ik van U ook... hoeveel duurt gemiddeld het 2é huwelijk t.o.v het eerste en waarom zou je nog wel een roze bril dragen binnen 5 jaar?

RR

hij die me zou lastig vallen????

Het tegengstelde van liefde is niet haat, maar onverschilligheid

Ik geef de garantie dat dat ventje van U dat nu nog in hetzelfde huis als U rondloopt aardig uit een hoek kan komen als de zaken "verkeerd" worden aanpakt. Nogmaals je verzoekt om advies, er wordt advies gegeven om "samen" de zaken te bespreken / beslissen en al wat we voorlopig te lezen krijgen is dat je zelf de beslissingen (in zijn plaats) wil nemen. Op die manier krijg je automatisch herrie.

RR

inderdaad, zoals RR zegt: ik schat het ook maar in zoals u het daar neerschrijft. voor de rest moet u die inschatting zelf maken.

maar enkel en alleen vanuit uw eigen wil en gevoelens vertrekken, zonder eens diep na te denken over zijn mogelijke juridische reactie??? Hopelijk gebeurt het nooit voor u, maar als het op scheiden en geld aankomt staan vele mannen op hun stuk en daar zal u nog versteld van staan. Zonder dat ik bepaalde mannen nu wil veroordelen of slecht maken...

iemand anders leren kennen is meestal de makkelijkste manier om niet rechtstreeks in de huidige partner zijn gezicht te zeggen dat je het niet meer ziet zitten met hem. Die ander is dan dikwijls (niet altijd) de ideale vluchtweg, maar slechts tijdelijk van houdbaarheid.

Ik kan alleen maar zeggen, dat als ik het opbiecht, ik hem zal vragen om het op een deftige manier allemaal te kunnen bespreken. Ik ben echt geen moeilijk mens en zal alle begrip hebben voor zijn kwade reactie. Van hart is hij ook niet slecht en we zien elkaar wel nog graag, maar enkel als vrienden.

RR jij bent me er eentje! Soms is het gras echt wel groener aan de overkant! Hoeveel mensen zijn er niet die hun echte liefde pas later, op een minder geschikt moment tegenkomen? Ik zit al van m'n 17e in deze relatie, ik was toen nog een kind!! Ik ben altijd gelukkig geweest omdat ik zo'n makkelijk iemand ben. Maar met ouder te worden kan een mens veranderen en op den duur komt de druppel die al die emmers laat overlopen.

Hoeveel mensen zijn er niet die hun echte liefde pas later, op een minder geschikt moment tegenkomen?

tja een mogelijk redelijk omvangrijke groep, maar van diegene die de eeuwigdurende liefde, de onvoorwaardelijke, de ware, ... enz. uiteindelijk herontdekt hebben, ach je hebt het beeld vast al wel, wel een deel van deze groep verbleven op dat moment dat je bedoeld al in een bejaarde tehuis.

Heb je al gevonden wat de sociologen, de demografen zijn te weten gekomen door onderzoek; namelijk hoe lang, gemiddeld genomen het 2é huwelijk stand houd t.o.v het eerste?
Ze hebben daar een naam voor: sequentiele monogame relatie in de volksmond, de ene na de andere trouw blijven

Onze kindjes zijn nog kleutertjes...

Dit is een slecht moment om op die manier uit elkaar te gaan. Ze kunnen nog zoveel goede dingen van U leren, één ervan is hoe je kunt overeenkomen.

RR