Graag uw mening/raad over volgende kwestie, wat juridisch mijn rechten/plichten zijn is momenteel minder de vraag, wel wat mijn morele plichten zijn tov mijn kinderen.
Situatie: ik ben gescheiden, heb uit dat huwelijk twee zoons D (12j) en B(6j). Mijn ex heeft jarenlang geen contact meer gehad met zijn vader (door scheiding ouders), kort voor wij uit elkaar gingen werd opnieuw toenadering gezocht tss vader en zoon. Dat ging ongeveer een half jaar goed en wanneer de kinderen bij ex waren werden ze ook bij opa gebracht(ik werd op de hoogte gehouden door de vriendin van mijn ex-schoonvader) tot mijn ex dat contact éénzijdig verbrak. Opa had uiteraard verdriet dat het hernieuwde contact met zijn kleinkinderen opnieuw werd afgebroken en zocht via zijn vriendin contact met mij met de vraag of hij via mij de kinderen kon zien. Aangezien de kinderen altijd enthousiast waren over opa zette ik mijn eigen gevoel opzij (opa had mij altijd, ook tijdens mij huwelijk, openlijk afgekeurd) en stemde toe.
De kinderen gingen regelmatig enkele dagen bij opa logeren en werden rotverwend, op materieel vlak dan toch. Maar mijn jongste zoon, die ligt moeilijker bij opa en vriendin. B is een heel hevig kind dat heel strenge grenzen nodig heeft, type "geef hem een vinger en je bent je arm kwijt", B heeft een heel sterke wil en kan nogal doordrammen. Ik ben de eerste om toe te geven dat B niet altijd het gemakkelijkste kind is om mee om te gaan. Mijn oudste daarentegen is een stuk meegaander, rustiger, legt zich makkelijker neer bij dingen... Kortom, een kind waar men weinig "miserie" mee heeft.
Dus kwam de vraag van opa uit om D alleen te laten komen logeren. Eén keer heb ik dat toegestaan met als resultaat dat B (grote mond maar vreselijk klein hartje) drie dagen aan een stuk weende, zich vreselijk afgewezen voelde... U snapt dat ik vanaf toen de regel ingevoerd heb "samen uit samen thuis". Opa accepteerde dat, zij het met tegenzin.
Nu zijn de kinderen van zondag tot en met gisteren terug daar gaan logeren, ze zouden normaal langer blijven maar ik krijg gisteren ineens telefoon "we brengen ze terug want met B valt weer niks aan te vangen". Ze kwamen met de trein, B (die op stress nogal makkelijk reageert met misselijkheid) had in de trein gezegd dat zijn buikje pijn deed, kreeg als reactie "ge gaat nié beginnen é", toen we ze ophaalden zat ie nog niet goed en wel in de auto of begon te braken. Ik kreeg terug een preek van hier tot ginder dat ge met B niks kunt aanvangen en dat D nu ook mee gestraft werd door zijn broer, kortom, B kon niks goed doen, D kon niks slecht doen.
Ik ben hier echt kapot van, dit zijn een hele hoop dingen die zich opgestapeld hebben zodat ik nu op een punt kom om te zeggen, als opa de kinderen nog wil zien moet hij dat maar via mijn ex doen - ik trek hier mijn handen vanaf. Ik dénk dat ik genoeg toegevingen heb gedaan maar ergens stopt het hier voor mij.
Mijn vraag nu: heb ik het morele recht tov mijn kinderen om opa niet meer via mij in hun leven toe te laten? De kans dat opa via mijn ex contact probeert te houden acht ik vrij klein, zo niet onbestaande. De kans dat ik met opa en/of zijn vriendin kan praten over wat er gebeurt en hoe de kinderen en ik ons daaronder voelen is ook zo goed als onbestaande. Los van het feit dat zowel de kinderen als ik ons onvoldoende op ons gemak voelen bij opa om ons hart bloot te leggen. De zaak zit imho dus een beetje (veel) vast maar ik ben vreselijk bang om verkeerde beslissingen te nemen...