JuridischForum.be

Geachte,

Ik ben sinds zeven jaar niet meer samen met mijn ex partner (twee jaar terug officieel gescheiden)
Toen was onze zoon bijna drie jaar, nu negen jaar.
Mijn zoon is slechts om de twee weken een weekend bij mij.

Mijn zoontje MOET echter steeds 'papa' zeggen tegen de vriend van mijn ex die al zeven jaar lang bevriend is met haar, en er nu ook sinds twee jaar mee samenwoont.
Hij mag de voornaam van de vriend niet uitspreken, hij MOET papa zeggen tegen haar vriend, dit zowel van zijn moeder (mijn ex partner) als van de vriend.
U begrijpt dat dit als papa (de échte) niet aangenaam is om horen, doch ik liet dit maar over mij gaan, en suste mijn zoontje met het idee dat wij samen wel wisten wie de échte papa was.
Sinds geruime tijd heeft mijn zoontje het er nu echter moeilijk mee om papa te zeggen tegen de vriend van mijn ex.
Hij vind het niet juist, en het is te verwarrend voor hem zegt hij.
Hij heeft de moeder er al over aangesproken maar zij heeft hier geen gehoor naar. Als hij de vriend niet met 'papa' aanspreekt wordt hij hiervoor verbaal hard aangepakt..

Enig idee hoe je dit, juridisch, (want communicatie met de ex partner is jammerlijk genoeg al jaren resoluut onmogelijk) kan aangepakt worden?

Dank

ik vrees dat er hier juridisch weinig mee aan te vangen is, tenzij juristen op de forum mij zullen tegenspreken.... Het lijkt me veel wenselijker om de hulp in te schakelen van een ouderschapstherapeut die samen met beide ouders kan kijken naar de impact op jullie zoontje. En als de andere ouder hier niet wil op ingaan, kan jij samen met de therapeut kijken hoe je je zoontje in deze moeilijke situatie kan ondersteunen zonder dat je je zoontje extra belast met je eigen gekwetstheden.

Enig idee hoe je dit, juridisch, (want communicatie met de ex partner is jammerlijk genoeg al jaren resoluut onmogelijk) kan aangepakt worden?

Men heeft als ouder niet alleen rechten, maar ook plichten
Een kind mag men niet met opzet in een klem drijven tussen 2 ouders, meer nog wat men hier tracht te doen is een kind voor een stuk te ontouderen. Bij wandelende takken ligt dat anders maar alle kinderen ter wereld zijn er gekomen uit 1 vader en 1 moeder.

Als ik papa en mama opzoek in het woordenboek www.vandale.nl
papa
de; m -’s; papaatje vader
mama
de; v -’s; mamaatje, mam·ma de; v -’s, mam·mie de; v -s (inform) moeder

Wat hier m.i. gebeurd is misbruik maken van zijn ouderlijk gezag. Stel U voor dat de vader ook gaat eisen dat het kind "mama" moet zeggen tegen de nieuwe vriendin, dan wordt het, hopelijk toch, voor ieder onder ons toch duidelijk hoe men het kind als speelbal misbruikt en het in een problematische opvoedingssituatie duwt.

Er bestaan wel degelijk wetten hiervoor om de plicht van de ouder aan te spreken. Men kan de onwillige ouder op een graduele wijze aanspreken op zijn plichten, hoe meer men zijn been stijf houd, hoe meer men dient "ontouderd" te worden, men kan dus perfect, zelfs meermaals, "ten dele" uit zijn ouderlijke gezag gezet worden tot het misbruiken van dat gezag ophoud.

Art. 32 van de wet op de jeugdbescherming

Van [het ouderlijk gezag] 13 ten aanzien van alle kinderen, of van één of meer onder hen,
kan geheel of ten dele worden ontzet:
1° de vader of de moeder die is veroordeeld tot een criminele of correctionele straf wegens
enig feit gepleegd op de persoon of met behulp van een van de kinderen of
afstammelingen;
2° de vader of de moeder die, door slechte behandeling, misbruik van gezag, kennelijk
slecht gedrag of erge nalatigheid, de gezondheid, de veiligheid of de zedelijkheid van het
kind in gevaar brengt.
Hetzelfde geldt voor de vader of de moeder die huwt met een persoon die van [het ouderlijk
gezag] 14 is ontzet.
De ontzetting wordt uitgesproken door de jeugdrechtbank, op vordering van het openbaar
ministerie.
***
Het is dus aan het openbaar ministerie om een kader te maken dat als doel heeft wat bemiddelaar hier in de eerste plaats beoogt en dat gewerkt kan worden met BEIDE OUDERS. Helaas is de lamlendigheid van ons openbaar ministerie in dat soort zaken zo erg dat je een hele reeks van onze kinderen ontsporen. Blijkbaar is de nevenwerking van zo een wanbeleid zo aanstekelijk dat er bij een aanzienlijk aantal ouders een lamp aan gaat en het kind als "zijn/haar eigendom beschouwen" met het gedacht dat daardoor weer nieuwe rechten uit ontstaan. In de praktijk werkt dat wel degelijk en dat valt, zeker met het welzijn van onze kinderen in het achterhoofd alleen maar te betreuren.

In ieder geval:

Wat je kan doen is een brief schrijven naar de procureur des Konings waar je de situatie in kaart brengt en hem vraagt een kader te maken zodat de moeder verplicht wordt om hierover een akkoord met je te sluiten.

Je kan de procureur vragen om beide ouders eens uit te nodigen voor een gesprek op zijn kabinet en hem eens wijzen op zijn plicht om te waken over het al dan niet misbruiken van het ouderlijk gezag.

Als elke vorm van communicatie tussen 2 ouders onmogelijk wordt gemaakt door onwil waarbij de aanspreekvorm van "papa" verplicht wordt opgelegd dan tracht men psychologisch gezien minstens een deel van één ouder uit het leven van het kind te krassen waarbij het kind zelf zich niet kan verdedigen en zo klem raakt in de loyaliteit naar beide ouders toe. In teveel gevallen mag men daar met 10 therapeuten tergelijk aan werken als men niet aan de kraan draait zal het blijven dwijlen zijn en dat maakt de schade aan onze kinderen er niet minder op.

RR

Lezers,

Met alle begrip voor de RR maar laat mij even toe mijn situatie uit leggen.

Nu mijn scheiding stilaan op het einde loopt voel ik bij mijn eigen kinderen dat het woord "papa" uitspreken steeds moeilijker wordt. Dit komt niet door het feit dat ik een slechte papa ben maar wel door de blijvende brainstorm die mijn Ex op de kinderen doet.
Ja, dit doet soms pijn zelfs al ben je de beste papa in alle geuren en kleuren.
Natuurlijk moeten ook de kinderen respect tonen voor hun wettelijke “papa” maar dat is een ander paar mouwen. Het voorbij weekend was voor mij nog maar eens het bewijs van die situatie. Ze proberen op alle manieren profijt uit de situatie (scheiding) te halen.
De schone kant van de medaille is dat mijn huidige partner ook een kindje heeft van 5 jaar oud en dat zij plots van de ene dag op de andere zei tegen mij “papa”.
Toen wij haar vroegen om uitleg zei ze gewoon : “ ik heb een vader maar die heeft mij ooit pijn gedaan als ik nog baby was, papa is iemand die goed voor mij zorgt….”
M.a.w. zij beschouwd haar “vader” als de natuurlijk verwekker maar de “papa” als een dierbaar iemand waarop ze kan rekenen en vertrouwen.
Mag ik eraan toevoegen dat ik aan de grond genageld stond en dan nog wel heel blij ook.
Reden: een bevestiging dat ik wel degelijk een goede “ papa “ ben.

Besluit : timdeschim ik begrijp je vraag volkomen en kan volgen dat u dit pijn doet. RR de juridisch molen zal altijd blijven draaien geloof me en altijd zal er iemand profijt uit halen.
Om te bewijzen dat ik een goede papa ben zou ik ook het hoederecht kunnen aanvechten op basis van haar veroordeling maar wat gaan de kinderen dan denken van hun “papa” of is het nu “vader”.
………

Beste timdeschim,
Een kind heeft 1 moeder en 1 vader PUNT.
Dit kan en mag je nooit ontkennen , wat er ook gebeur(de)...
Maar sommige ouders ( meestal de ouder waar het kind bij verblijft)
brainstormen hun kind zodanig dat het zich haatdragend gaat
gedragen tegen de andere ouder!!
Dit moet enorm pijn doen , ik begrijp je heel goed.
Het kind zal wel weten wie zijn vader en moeder zijn , maar MOETEN
zich soms gedragen zoals de kwaadwillige ouder wilt.
Kijk eens op google, daar is veel info te vinden omtrent PAS , dit
is een syndroom die door het gedrag van een van beide ouders
veroorzaakt wordt , jammer want het kan ook anders...
Maar wat ze van je kindje ook maar eisen jij blijft de ene en ware
papa !!
Liefs jo

dank je jokeenfamilie voor de steun

PAS parental alienation syndrome als men PAS is gaan beschrijven, gaan definieren dan heeft men ook gezien welke mechanisme's hier werken.

Heel fundamenteel in PAS is juist dat men de krachten van de ontwikkeling van het kind gebruikt, zeg maar misbruikt met mogelijks vernietigende gevolgen voor zijn latere welzijn. (vandaar >> het is kindermishandeling ! )

Wat Albertmotart hier vertelt zal voor heel veel mensen onder ons herkenbaar zijn maar over de andere kant van de medaille (zijn eigen kinderen) wordt niet veel vertelt

Het is maar in weinige gevallen een zwart/wit verhaal dus moet men zeker oog hebben voor de grijze tinten. Maar als er nog een andere ouder rondloopt (mama of papa, maakt niet uit) en zelf met die titel gaan lopen omdat het o zo afhankelijk kind je zo aanspreekt en ziet dat hierop positief op gereageert wordt zal dit mogelijks wel herhalen en ja dat streelt ego's. Maar of je de relatie kind-ouder hier niet onder druk gaat zetten dat is toch iets wat je moet overwegen VANUIT HET OOGPUNT VAN HET KIND vooraleer je dergelijke aanspreektitels gaat aanvaarden

Het is niet omdat je veel liefde aandacht aan een kind kan geven dat je daar goed aan doet hoor... stel je voor als men zo op kinderdagverblijven kinderen voor hen gaat trachten te winnen dan vrees ik voor hun goede naam en zou het wel eens tot een "tot nooit weer ziens" kunnen eindigen.
Maar nogmaals, er is veel grijs maar men mag niet blind zijn voor de mechanismen die (in)werken op het kind

er zijn mechanismen om ouderverstoting te installeren in een kind en ook al doe je dit met veel liefde en plezier als het kindermishandeling is dan moet je daar goed op letten dat je zelf niet aan gaat meedoen

Om het mechanisme even in het kort en in beeldspraak uit te leggen
beeld je een foto in dat het kind op 2 huizen staat. Met één been op het huis van mama en met een been op het huis van papa. Door het gedrag van de ouders wordt de afstand tussen de huizen steeds groter. Het kind komt in een sprijdstand te staan en beseft dat wil het niet naar beneden storten een huis zal moeten kiezen...

De Belgische portaal pagina over ouderverstoting ... ... http://www.f4j.be/ouderverstoting/index.html

RR

Een kind heeft 1 moeder en 1 vader PUNT.

touché
Als we daar gaan aan tornen voorspel ik nog veel goede horror films met opschrift "based on true story"

en bestsellers als "mijn 6 opa's en 13 oma's"

RR

allicht wat off topic maar een voorbeeldje van hoe fictie en realiteit door elkaar verweven worden

Britse psychiater en schrijver Theodore Dalrymple houdt Westen onverbiddelijke spiegel voor Titel: ”Beschaving of wat ervan over is”

...

Teloorgang gezin
Het nieuwe boek borduurt verder op dit spoor. Dalrymple levert een fundamentele cultuurkritiek, met name op het punt van de seksuele losbandigheid, de teloorgang van het gezin, de criminaliteit, het volstrekte egoïsme. Volgens Dalrymple ontbreekt het de mensen die in de onderklasse leven niet aan materiële welvaart. Ze hebben genoeg geld om te eten en te drinken, maar zij haten een geregeld burgerlijk leven.

Hun levens zijn leeg en doelloos, zij leven voor de kick van het moment: spanning, seksueel geweld, drank- en drugsgebruik. Vooral funest is het ontbreken van stabiele gezinnen: de meeste kinderen worden geboren in gezinnen waarin het woord ”vader” geen betekenis meer heeft, behalve dan in strikt biologische zin. Veertig procent van de kinderen in Groot-Britannië wordt buiten het huwelijk geboren. Echtscheiding is eerder norm dan uitzondering.

Dalrymple constateert dat meer dan de helft van de Engelse huizen geen eettafel meer heeft. Schokkend citaat: „Ik vroeg de jongeman of zijn moeder ooit voor hem gekookt had. ”Niet sinds mijn stiefvader verscheen. Zij kookte voor hem, weet je, maar niet voor ons kinderen.” Ik vroeg
hem wat zij -hij en zijn broertjes en zusjes- gegeten hadden en hoe ze het gegeten hadden. ”We aten gewoon wat er was,” zei hij. ”We gingen naar iets op zoek als we honger hadden.” ”En wat was er dan?” ”Brood, cornflakes, chocola, dat soort dingen.” ”Dus je zat nooit aan tafel om samen te eten?” ”Nee.” Hij vertelde me zelfs dat hij de laatste vijftien jaar nooit met anderen aan tafel had gegeten. Eten was voor hem een noodzakelijk kwaad, iets wat je bijna stiekem deed, waar geen plezier in zat en zeker geen sociaal gebeuren was. De straat was zijn voornaamste eetkamer en ook zijn vuilnisemmer: wat voedsel betrof was hij eerder een jager-verzamelaar dan iemand die in een hoogontwikkelde samenleving leefde.”

...
lees meer >> http://www.f4j.be/doc/doc07/070204_Theo ... gheid.html


RR

Hallo RR,
IKzelf ben een kind van gescheiden ouders.
Bij mijn ouders was de relatie zo verziekt , dat er geen ontkomen aan was.
In veel gevallen is het beter zo, dan ganse dagen in onzekerheid en angst
te moeten leven!
Het was een aanpassing, maar is het leven dat niet dagelijks !?
Achteraf gezien vind ik het zelfs moedig dat ze die stap zetten...
Het is zeker niet zoals jij omschrijft dat kinderen uit zo,n gezin
geweldenaars-leeg en doelloos door het leven gaan.
Je denkt naar mijn inziens te zwart-wit.
Ik ken veel zogezegde :normale: gezinnen waar kinderen het moeilijker
hebben dan wij. Want velen blijven samen voor de schone schijn en
elk gaat zijn eigen weg, met alle problemen vandien, waar er niet
over gepraat kan worden.
IK zie mijn beide ouders even graag , want van hen kreeg ik toch het Leven he.
Dus zeker niet veralgemen, er bestaan ook nog gelukkig NSG hoor !
Ik hoop dat het voor jou ook die richting mag uitgaan...groet jo

Het is maar in weinige gevallen een zwart/wit verhaal dus moet men zeker oog hebben voor de grijze tinten...

Hopend hier een correcte weergave mee gegeven te hebben

Het is moeilijk om hier cijfers op te plakken.

Cijfers die ikzelf hanteer is dat in 85% van de (echt)scheidingen normaal verloopt. Normaal houd dus in dat er bij de meeste veel leed en ellende aan te pas is gekomen maar dat na verloop van tijd de plooien op een aanvaardbare wijze zijn komen te liggen. Wil je een exact cijfer dan moet men heel goed definieren wat aanvaarbaar, normaal, etc etc is. Maar tergelijke tijd wordt hier mee gezegd dat het bij 15% een verloop kent dat niet aanvaardbaar is. Verder is er de laatste jaren zoveel aan mentaliteit gewijzigd dat die 15% zeker een dalende trend heeft waarbij de bilocatiewet een groot aandeel in heeft.

...Het was een aanpassing, maar is het leven dat niet dagelijks !?

Ja

IK zie mijn beide ouders even graag

Dit is volgens mij een waanbeeld. Als je het gaat meten zou het mij verwonderen dat de uitkomst hetzelfde zal zijn. Of het hier van belang is? Nee een "faforiete" ouder kan een kind net zo goed gaan verstoten worden dan een minder "favoriete" ouder.

Het is zeker niet zoals jij omschrijft dat kinderen uit zo,n gezin
geweldenaars-leeg en doelloos door het leven gaan.

Daar vreesde ik al een beetje voor dat dit ging gebeuren. Het komt uit de hand van een schrijver, een schrijver die de maatschappij een spiegel voorhoud. Jarenlang heeft de psychiater kinderen van de gettowijken van GB geholpen. Dit mag je uiteraard niet gaan generaliseren alsof dit de maatstaf is. Maar in die wijken ...in Frankrijk rondom Parijs zal dat niet anders zijn, want Sarkozy beet er bijna zijn tanden op stuk... gaat dat nu eenmaal zo. Een hele reeks van deze jongeren die gaan echt niet naar school voor een diploma, wat moet ik daar nu mee?.

Dat zijn vogels voor de kat. Maar dat is niet de norm. De link die er bijstond gaf ook aan hoe de schrijver kritiek uitte aan diegene die er financiel juist warm voorzitten. Waarom gaf ik het mee? Wel omdat er een bodschap in zit dat een hecht gezin het beste wapen is, het beste fundament van de maatschappij.

Wat scheiden betreft kan ik duidelijk zijn ... een bekend citaat van een echtscheidingsonderzoeker. "Als dat zo doorgaat scheiden we achtereen allemaal". Dit kan niet goed zijn als je de gevolgen van een scheiding ziet.

Wat de huidige stand van zaken is van hoe gezinnen er de dag van vandaag uitzien
Om terug te komen tot de kern van de draad:
* 35% van de gezinnen met kinderen van Belgen jonger dan 30 jaar zijn eenoudergezinnen

Bestaat ouderverstoting o.a. in deze groep? Je moet stekeblind zijn om het niet te zien. Moet het bestreden worden? Ja, omdat het kindermishandeling is. De boodschap is dat men allert moet zijn als men aanspreektitels als vb. "mama" gaat misbruiken, ook als de draad "papa" noemt.

RR

Ja, ouderverstoting bestaat !! Zie eerdere posting- en dat is inderdaad kinder-jongeren mishandeling !!
Het ontstaat door de manipulatie opzet tegenover de andere ouder om met medewerking van de kinderen alle contacten met de andere ouder te verhinderen.
Oudervervreemding is een vorm van kindermisbruik !
Mensen moeten zich bewust worden èn onderscheid maken tussen
"ouderschap" en "partnerschap"
Als je je kinderen gebruikt tegen de andere ouder ben je een misdadiger,
zo durf ik het te noemen.
Je kinderen ;graag zien; is ervoor zorgen dat het contact heeft met
beide ouders, anders zijt ge verkeerd bezig !

Je kinderen ;graag zien; is ervoor zorgen dat het contact heeft met beide ouders, anders zijt ge verkeerd bezig !

Je kan dat toch zo raak formuleren

In de rechtbank van Turnhout hangt een blad uit met een soort boodschap

"gezocht: rechters"


RR

Al begrijp ik AM wel,mijn man was / is ook altijd populairder als de echte vader geweest,
toch heb ik me hier ook steeds tegen verzet.
Mijn inziens hebben mijn kinderen ook maar 1 mama en 1 papa.
En ik was er niet blij mee toen de jongste van mij en mijn ex indertijd papa1 en papa2 zei. En wat nog veel erger voor mezelf:mama1 en mama2.

Als ouder doet dat wat, want laten we eerlijk zijn, we zijn rivalen voor elkaar en hoe hard we ook proberen voor de kinderen... eigenlijk willen we allemaal het graagst en liefst gezien worden in de ogen van onze eigen kinderen en niet worden verleken met de 'mama' , 'papa' langs de ex zijn / haar kant.

Mijn kinderen zijn nu al een heel stuk ouder. Zij hebben ook een heel klare kijk op die dingen. En ze kunnen mij nu duidelijk maken hoe zij het zien en indertijd zagen.
Neem nu mijn zoon. Hij was maar 2,5 jaar ( nu 13). Hij heeft niets anders geweten dan deze situatie. Mama en papa nooit getrouwd en samen gezien.Altijd onze partners erbij.
Hij heeft het dan ook het minst moeilijk gehad met heel de situatie. Begreep die heisa ook nooit niet goed.
Hij aanvaardde de andere vrouw en vond het normaal dat die de dingen meeregelde en beschouwde haar als een mama2.
Niet leuk voor mij. Wel logisch in de ogen van een kind.

Ik heb nu gemakkelijk praten, mijn kinderen zijn 13 en 16 en zijn die fase nu gepasseerd. Kunnen ons ook duidelijk zeggen in welke situaties ze zich goed en minder goed voelen.
Ik hoef me minder druk te maken, ze krijgen het meestal wel zelf opgelost met de andere kant. En vice versa ook.

Maar ook dan... er is voor mij maar 1 mama ( ik ) en 1 papa ( mijn ex).
Ook al ziet de zoon het anders. Mààr, zegt hij ook erbij, ookal was dat mama2 en papa 2, de band met hen heeft toch nooit niet hetzelfde aangevoeld dan met papa en jou.
En dan weet ik genoeg en denk ik :" ach ja, als hij het persé zo zag en wilde noemen, waarom heb ik het hem dan verboden? Omdat
ik er niet tegen kan? Want hij koos er zelf voor, werd niet opgedragen door de 'anderen' zei hij. En dan voel ik stilletjes stom en egoïstisch. Maar ja, normale reactie zeker?

De band die ik heb met mijn kinderen is erg hecht en dat is het belangrijkste.
Al blijft mijn haren rijzen als hij me plaagt met: 'mama2 heeft ditte of datte gezegd'!

Groetjes, Prinsesje

Joke's mening vanuit de kant van het kind. Prinsesje's vanuit de gezichtspunt van een moeder.

Beide meningen blijken gelijklopend wanneer het gaat over het opzetten van kinderen tegen de andere ouder.
En lijken alvast eerder nabeschouwingen, nadat, er een menswaardige oplossing werd gevonden.

Ik zelf zit in crisis, ik zie bij mijn kinderen van alles mank lopen, maar krijg van ex-partner (en rechtbank) geen kans om hieraan iets te verhelpen.
Er resten mij, althans volgens wat ik kan ervaren, slechts twee wegen;
-ofwel laat ik alles over me heen gaan, en kom ik er als gescheiden man, financieel, zeer berooid uit
-ofwel lig ik tegen en worden de kinderen constant tegen me opgezet, (uiteindelijk resulteerde dit reeds in een 2/12 regeling)
wat het me nog verder weg voert van een goede vader(papa)-kind-relatie...

Ik ben me zeer goed bewust dat het opvolgen van het juridisch advies, zoals dat hier reeds werd gegeven; voordurend klachten neerleggen tegen ex,... tot nefaste gevolgen leidt voor de vader-kind relatie, daar ex-partner blijft weigeren om tot afspraken te komen.
Het leven is echter te kort om te blijven procederen tegen dergelijke onwil...

Ik ben dan ook eerder nieuwsgierig naar; waar en hoe deze crisis-periode bij 'jullie' werd gekeerd tot iets leefsbaar, dan naar een nabeschouwing?

Een franke vraag, ik weet het