Mijn huidige vriendin en haar ex-vriend gingen tijdens de zomer van 2016 uit elkaar. Zij hebben 1 kind samen (geboren in 2013) en kochten in 2012 een woning die grotendeels gerenoveerd werd in de daaropvolgende jaren. Zij waren feitelijk samenwonend.
Tijdens het najaar van 2016 en voorjaar 2017 werd er druk gediscussieerd over een regeling. Ondertussen was ik al in the picture en kwam mijn vriendin bij mij wonen (regio Gent). Voor haar was het belangrijk om haar dochter hier bij ons te krijgen om naar school te gaan. Niet omdat haar ex een slechte vader is ofzo, maar hij is wel erg nonchalant en heeft een onregelmatige job waarbij hij vaak 's avonds laat werkt. Mijn vriendin en ik daarentegen zijn beiden leerkracht en hebben dus meer tijd voor de zorg en opvoeding.
De ex van mijn vriendin kon het aanvankelijk ook moeilijk verkroppen dat zij weg was, maar gebruikte de afstand (Ieper - Gent) als een hefboom in de strijd om het huis en kind. De wettelijke maximale afstand tussen de woningen bij co-ouderschap werd ruim overschreden. Uiteindelijk stemde haar ex in om hun dochter tijdens de schoolweken bij ons te laten komen en in het weekend bij hem. Deze regeling is sinds september 2017 van kracht. Hun dochter deed haar 2de en 3de kleuterklas hier en is nu bijna halfweg het eerste leerjaar.
Daartegenover stond dat mijn vriendin afstand moest doen van haar deel in de woning (zonder enige vorm van compensatie) en dat hij zelf geen alimentatie moest betalen. Mijn vriendin - het welzijn van haar dochter voor ogen - ging hiermee akkoord.
Andere zaken die opgenomen werden in een onderling akkoord waren o.a. dat kosten voor kleding, hobby's e.d. gedeeld zouden worden na het voorleggen van de rekeningen en dat alle belangrijke beslissingen samen genomen worden. De schoolfactuur wordt met het kindergeld betaald. De drie grootste vakanties (Paas-, Kerst- en zomervakantie) worden op in onderling overleg verdeeld en in theorie 50-50, maar in praktijk is het eerder 60-40.
Op zich loopt dit systeem wel behoorlijk, maar meestal met wat bedenkingen over de zorg. Mijn vriendin en ik maken van kinderen altijd onze prioriteit (we hebben zelf ook een zoontje van net 1 jaar ondertussen) en we merken dat dit in het weekend minder het geval is. Daar kunnen wij helaas niet veel aan veranderen, maar ook wat betreft de financiële kant laat haar ex het wat afweten. Mijn vriendin houdt correct alle rekeningen bij en stuurt dit door via WhatsApp. Zelfs het rekenwerk doet ze nog voor hem; hij moet enkel overschrijven. Helaas moet ze soms twee maanden wachten vooraleer hij tot betaling overgaat. Ondertussen is er natuurlijk alweer een nieuwe reeks rekeningen.. Het meest frustrerende is vooral dat hij absoluut geen geldproblemen heeft (hij verdient netto 3500 tot 4000 euro maand). Hij heeft zelf ook een nieuwe vriendin, dus financieel zitten ze er daar warmpjes in..
De conclusie is vooral dat we de manier waarop het financiële aspect geregeld werd, willen veranderen. Constant rekeningetjes bijhouden, met de fluostift aanduiden, berekenen en dan afwachten tot wanneer het voor hem eens past om over te schrijven.. In mijn ogen heeft hij veel geluk gehad dat hij niks heeft moeten betalen om het huis volledig te kunnen houden en dat hij daarbovenop geen alimentatie moeten betalen.. en de gang van zaken nu is ook niet houdbaar.
Hebben wij het recht om op dit moment - met bovenstaande voorgeschiedenis in het achterhoofd - het recht om deze gemaakte afspraken te herroepen met het oog op het verkrijgen van alimentatie (zonder dat de regeling voor het verblijf van het kind verandert)?
Zo ja, welke stappen moeten we hiervoor ondernemen?
Voor alle duidelijkheid: de bestaande afspraken werden in tweevoud opgemaakt en ondertekend. Deze zijn bij geen enkele instantie gepasseerd.