#2 , 19 mei 2019 16:14
co-ouderschap hebben beide ouders sowieso bij wet. Daarmee bedoelt men het ouderlijk gezag. U bedoelt wellicht de verblijfsregeling voor de gezamenlijke kinderen. In principe moet een rechter een gelijke verblijfsverdeling toestaan als één van de ouders daarom vraagt. De exclusieve verblijfsregeling wordt enkel toegestaan als er zeer grondige en bewijsbare redenen zijn dat het kind gevaar loopt bij de andere ouder (bv: drank/drugsgebruik, psychische onbekwaamheid, criminele activiteiten die de huiselijke kring beinvloeden etc) een kind kan bovendien ook niet kiezen waar het wil wonen. Dat ligt in de lijn van het feit dat een minderjarig kind nog niet handelingsbekwaam is. Het zou wat worden als een kind zou kunnen beslissen niet meer naar de tandarts, school enz. te gaan. Een kind kan wel gehoord worden door de rechter. Deze zal vooral luisteren naar de grondigheid van het verhaal. Een kind dat het niet leuk vind bij papa of mama, niet mag uitgaan, zich aan regels moet houden is een kind dat een goede opvoeding krijgt. Bovendien als er al een verwijdering ontstaan is tussen het kind en de ouder waarbij het niet wil verbljven, zal een rechter wellicht oordelen dat het des te belangrijker is dat het kind wél regelmatig contact heeft met deze ouder zodat de band hersteld kan worden ipv verder afbrokkelen.