Hallo,
ik heb een dochter van 6 jaar. de papa en ik zijn sinds juni 2015 uit elkaar.
en het is een hele vechtscheiding geweest. allereerst, zolang we samen waren heeft hij nooit naar haar omgekeken, noch met haar gespeeld of noch haar verzorgd. dit heb ik steeds met alle liefde en plezier gedaan en nog krijgt ze mijn volle aandacht.
uiteindelijk was de situatie niet langer houdbaar en ben ik (met politie) vertrokken met de dochter.
onmiddellijk heb ik een advocaat geraadpleegd en de procedure in gang gezet om een verblijfsregeling te bekomen... eerste tijdelijke regeling was 10 dagen bij mij en 4 dagen bij hem (wat eigenlijk voor iedereen prima was) na x aantal tijd terug naar de rechter voor verdere bespreking en wilde hij week-week. ikzelf ben geboren in stad A en was hem gevolgd naar stad B (een 15 minuutjes rijden). nu deed de rechter ook moeilijk over het feit dat ik terug was gaan wonen naar stad A. zo goed als zeker ben ik verplicht geweest om overeen te komen met de papa en de week-week toe te staan (in april 2016). alimentatie zou ik niet willen, moest het ooit veranderen, als mijn dochter maar gelukkig is.
ondertussen hebben we beide een nieuw en heeft hij een vrouw die meer dan 20 jaar ouder is (waar ik uiteindelijk blij voor ben dat zij er nog een beetje is voor mijn dochter). papa is wat hervallen in zijn bekende gewoontes (slapen en bank hangen).
liefst van al zou de dochter langer bij ons willen blijven en korter bij papa. wekelijks opnieuw gesmeek, tranen, verdriet,.... dat doet een moederhart doodbloeden.
ik probeer telkens goed te communiceren (of dochter zelf eens te laten bellen als daar nood aan is), krijg zelden iets terug of maar 1 woord (= alles oké). papa vindt zoiets telkens grappig, wanneer ik en zij met tranen voor de deur staan. zelf durft ze het ook niet tegen hem zeggen omdat ze denkt dat hij heel boos wordt omdat ze liever wat langer bij mij zou zijn.
is er iets wat ik kan doen zodat ze toch gelukkig kan worden en eventueel de situatie zou kunnen aanpassen?
om me niet verkeerd te begrijpen: ze moet natuurlijk haar vader blijven zien, maar wekelijks dat verdriet bij haar, dat is toch ook niet in het belang van het kind? (op ouder contact had juf ook al gemeld dat ze liever bij ons is dan bij papa...)
bedankt voor eventuele tips...