#19 , 15 sep 2010 14:13
@Eylis,
Allemaal prachtig en wel, maar dergelijke oproepen kon ik sinds 9 april 2009, 14:57 nog steeds niet terugvinden op dit forum.
Wel menig oproep via PB om eens af te spreken, om eens samen te zitten, en eens te praten over de dingen die de anderen direct 'raakten'.
Vandaar mijn initiatief tot peiling.
Mensen, in echtscheiding, voelen zich al dra beperkt en geïsoleerd met hun problemen.
Daarvoor bestaan redenen genoeg;
- vele vrienden kennen de problematiek niet en vormen dan ook geen volwaardige gesprekspartners,
- gemeenschappelijke vrienden durven niet praten, daar ze één van de ex-en niet tegen de borst willen stuiten,
- met je kinderen kan/mag je het er niet over hebben,
- en na meer dan twee jaren is de rest van je familie, het doodmoe om nog als klankbord te dienen, zij hebben ook hun eigen problemen
Maar allicht kan jij dit lijstje nog wel uitgebreid aanvullen.
Als je de gemiddelde tijd van een scheiding (met tegenstand) beschouwt, dan mag je aldra rekenen op meer dan twee jaar.
In die tijd ontdekken mensen een forum als dit.
Eerder vanuit een dringende behoefte aan; raad en bijstand, zelfs maar om hun ervaringen/frustraties te kunnen ventileren.
Bemerken vervolgens dat: er velen anderen in soortgelijke conflict-situatie zitten.
Dikwijls conflicten die werden veroorzaakt en/of aangewakkerd door advocaten en rechtbanken, die
er op hun beurt, een volstrekt eigen denk-wereldje op na houden.
Mensen willen dan wel eens over een echt klankbord beschikken, liefst nog interactief ook.
Dit om zichzelf te behoeden tegenover bijvoorbeeld 'het in de psychatrie te belanden', wegens een niet aflatende scheidingsgijzeling.
Enige dagen geleden, bracht men in het nieuws uit dat: er in Belgie drie mensen per dag een einde stellen aan hun leven.
De oorzaken tot het nemen van dergelijke beslissing werd wijselijk verzwegen.
Misschien dat ons gerechtssysteem dit liever niet in het nieuws vermeld zag?
We leven allen in een gemeenschap waar één-ieder handelt volgens de mogelijkheden die zich aandienen, en
daarin zijn/haar verantwoordelijkheid dient op te nemen, dat is niet alleen naar; eigen beslissingen, kinderen, echtscheiding
maar ook naar onze gemeenschap, meen ik.
Indien je naar de zelfmoord-preventie-telefoon belt, hoop je dat er iemand je te woord zal staan, en
niet dat je naar een VZW wordt doorverwezen die ooit wel eens een gespreksavond zal inrichten.
Mijn voorstel hoeft dan ook geen groots succes te wezen, al komen er slechts twee mensen; een ander inzicht, enig respect en
zelfs gewoon kennismaken betekenen voor iedereen een verrijking.