Hey allemaal,
ik ben een mama van een zoon van 3 jaar (L.) . Mijn ex is bij me weg gegaan voor een ander toen L. net 1 jaar was. Hij was toen zelf 22 jaar. Hij ging terug bij zijn moeder wonen en ik moest me maar zien te redden.
Ik werkte toen deeltijds en rond diezelfde periode werd ik ontslagen op werk. Ik heb toen overleefd op leefloon en met emotionele steun van vrienden en familie. Na enkele maanden vond ik terug werk en dit keer moest dat natuurlijk voltijds. Ondertussen is er veel gebeurt en ik heb me nu kunnen installeren in een mooi huisje in een leuke buurt, 5 minuten bij m'n ex vandaan. Hij heeft de voorbije 2 jaar amper naar mijn zoon omgezien.
Op papier hebben we laten vastleggen dat mijn zoontje 1 week woensdag heel de dag en van zaterdag op zondag naar de papa zou gaan en de andere week van donderdag tot en met vrijdag. Maar in feite gaat L. al 2 jaar elke woensdagnamiddag naar mijn ex-schoonmoeder en om het weekend van zaterdagmiddag (als de papa uitgeslapen is) tot zondagnamiddag naar mijn ex-schoonmoeder thuis waar de papa toen ook woonde, hij haalt hem dan meestal niet zelf op, maar is dan soms wel aanwezig en brengt hem meestal na een zondagslunch bij mijn ex-schoonvader wel zelf terug. Hiermee wil ik gewoon even aantonen dat het duidelijk is dat hij enkel bij L. is als het hem zelf uitkomt. Sinds kort woont hij samen met zijn nieuwe vriendin waar ook een kamertje voorzien is voor L. alleen is mijn zoon daar nog nooit gaan slapen. Mijn ex is ondertussen zelfstandige geworden en heeft nu echt geen tijd meer. Dit respecteer ik wel en ik zal het hem nooit kwalijk nemen. Het is ook zo dat ik L. moest dat kunnen zelfs gewoon continu bij mij zou willen hebben. Maar wat mij frustreert is het feit dat hij mij al 2 jaar chanteert, hij weet namelijk dat ik het echt niet zou goedkeuren als L. week om week zou gaan. Hij wil en kan dit overduidelijk zelf ook niet, maar zodra hij het gevoel krijgt dat ik te gelukkig ben, of als hij iets wel of niet wil begint hij me als een klein kind te chanteren dat hij L. week om week gaat eisen. Natuurlijk was ik het eerste jaar doodsbang dat hij dit (al was het enkel om mij te kloten) echt zou doen, waardoor ik altijd deed wat hij vroeg, mezelf volledig weg cijferde en sprong voor al zijn eisen.. Ik zag toen nog heel hard af en hield nog veel van hem.., het tweede jaar zag ik in dat hij dit nooit ging doordrijven. Aangezien hij daar iets te egoïstisch voor is. Nu heb ik onlangs de man van mijn leven leren kennen. Hij is een serieus stuk ouder dan ik en heeft zelf kinderen. Hij woont in Nederland in een heel mooi gebied. Een plek waar L. het zeker naar zijn zin zou hebben en 1,5 uur van zijn papa vandaan. Dus in principe zouden we het gewoon kunnen blijven doen zoals afgesproken. Zelfs van vrijdag avond tot zondagavond bij de papa. Ik zou absoluut bereid zijn om L. telkens zelf af te zetten en op te halen. Daar zit ik niets mee in. Maar mijn ex is weer jaloers en kinderachtig beginnen denken, zijn ego is gekwetst en uit principe zegt hij natuurlijk dat hij er alles aan zal doen om dit tegen te gaan. Hij zegt dit niet in belang van mijn zoon maar in zijn eigen belang.
Ik vroeg me af of jullie me konden zeggen wat zijn rechten en mijn plichten zijn t.o.v. mijn ex die er enkel is als hij kan en dan nog eens wil.. Ik ben een heel redelijk mens en ik wil mijn ex (in tegenstelling tot hem) niets in de weg leggen. En moest het nu een toegewijde vader zijn die tijd maakt voor zijn zoon en er ook is op momenten dat L. het nodig vind dan zou ik er waarschijnlijk meer begrip voor hebben. Maar nu vind ik het gewoon dwars liggen om de verkeerde reden.
Ik wil absoluut geen gedoe voor L. dus dit maakt dat ik altijd degene ben die uiteindelijk buigt naar zijn wensen. Maar ik hoop deze keer eens door te bijten. Voor het bestwil van ons alle drie.
Kunnen jullie mij wat meer vertellen?
Alvast heel erg bedankt.
Groeten MamaN