ik ben een papa van 30 met een prachtige dochter van 3 jaar.
Communicatie met de mama (ex vriendin) van mijn dochter loopt niet van een leien dakje.. Zij wil dat ik eigenlijk zo weinig mogelijk betrokken ben in het leven van onze dochter. Helaas al 3 rechtzaken moeten starten om erkend te worden als haar vader, bezoekmomenten te hebben en om ze toch bij mij thuis te kunnen hebben. Ook al via bemiddeling proberen te werken maar tevergeefs.. Onze dochter draagt ook niet mijn familienaam, achter mijn rug aangegeven dat er geen vader in the picture was terwijl ik al die tijd veel pogingen ondernam om betrokken te zijn. Alle pogingen zijn genomen om mij buitenspel te zetten.
2 jaar geleden via de rechtbank een vonnis gekregen waar ik mijn dochter dus een weekend om de 2 weken mag zien van vrijdagavond 17u30 tot zondagavond 17u30. Vanaf 3 jaar is het de bedoeling dat wij als ouders dus verder kijken naar een uitbreiding in regeling. Momenteel haal ik mijn dochter op en breng ik ze ook terug naar de mama.. Momenteel zijn we "on speaking terms" omdat de regeling nu zo is en ik dus mijn dochter maar om de 2 weken zie.. Ik betaal maandelijks correct alimentatie van 150 euro en leg zelf nog 50 euro vrijwillig erbij voor kledij, helaas krijg ik ze mee in kledij van 1 jaar oud die absoluut te klein zijn. Dit doet pijn, maar ik zeg niks om discussie's te vermijden..
De mama wil de regeling zo houden om niet telkens ieder jaar de regeling te veranderen om rust en stabiliteit te gunnen aan onze dochter en wachten tot ze 6 jaar is zodat onze dochter zelf kan aangeven of ze uitgebreider naar mij wil komen of gewoon een weekend om de 2 weken wil behouden. Daar heb ik het tot op de dag van vandaag héél lastig mee omdat ik een heel betrokken vader wil zijn. Zelf woon ik op amper 15 min van de mama en wil onze dochter natuurlijk ook eens kunnen halen van school en dergelijke meer.. Mijn angst is natuurlijk dat als ik ga vragen om ze meer te kunnen zien, dit niet door de beugel kan en ik uiteraard terug met mijn rug tegen de muur sta. Ik wil absoluut niet zaken afdwingen via de rechtbank, dit wil ik ten koste van alles vermijden. Het is gewoon héél jammer dat ik de kans niet krijg om een volwaardige papa te zijn in mijn dochter haar leven en om de vrede te bewaren tussen mama en ik dien ik gewoon ja te knikken met de regeling die er nu is.. dan denk ik ook: 'waarom zou mijn dochter vanaf 6 jaar wel plots uitgebreider bij haar papa willen zijn als ze de regeling die er nu is al 6 jaar gewoon is?'
Recent heb ik met de mama terug in gesprek gegaan om toch iets onderling te proberen vinden waardoor ik eventueel op een opbouwende manier toch meer papatijd kan hebben met haar nu ze intussen 3 jaar is geworden. Mijn vraag was echter om onze dochter al van school af te halen op de vrijdag en ze de maandag ochtend terug te kunnen brengen naar school + eens een woensdagnamiddag bij mij te hebben. De mama vindt dit echter te vroeg en zegt dat dit onze dochter onstabiliteit zal geven, geen vast patroon meer waardoor haar emotionele ontwikkeling in het gedrang zou komen. Dit omdat ze volgens haar nog echt de nood heeft om bij haar mama te zijn en de aanpassing al een te grote impact zou hebben waardoor ze een vorm van verlatingsangst zou beginnen creëren omdat ze niet bij haar mama is..
Pas vanaf de grote vakantie zou ze eventueel toelaten dat mijn dochter om de 2 weken eens 3 nachten blijft slapen en vanaf het najaar eventueel eens een woensdagmiddag bij mij zou toelaten in combinatie met een hobby. Ikzelf wil héél graag co-ouderschap, de mama wilt dit absoluut niet. (zou te lastig zijn voor onze dochter) Ik wil dit ook niet opdringen maar ik krijg telkens het gevoel dat ik toch iedere maal weer langs de kant wordt gezet.
Vanuit mijn perspectief als papa is onze dochter al heel matuur in haar omgang en kan ze zich heel snel aanpassen. Volgens de mama niet en is elke prikkel nog héél zwaar voor ons dochter. Dit trekt ze door in schoolomgang ook. Wanneer ze niet naar school wil gaan.. dan laat ze ze ook niet naar school gaan en dergelijke meer. Mijn aanwezigheid op haar school of ophalen op school zou haar volledig uit balans halen.
Mensen die hier zelf al ervaring mee hebben gehad of zelf enkele tips hebben over hoe verder aanpakken? Toch via rechtbank weer afdwingen? Zelf wil ik ook niet dat onze dochter in zo'n conflict belandt.. Ikzelf ben vaak ten einde raad.
Dank alvast,