Tja ik zal wel weer de gefrustreerde moeder zijn, die zomaar de kids bij hun papa probeert weg te houden zeker ....?!
Het is wat het is en dat is een vraag naar een oordeel.
Ouderconflict dat de betekenis van ouders voor kinderen tegenspreekt, is bedreigend en ontredderend en resulteert in onmiddellijke negatieve gevoelens bij kinderen en in een verhoogd risico op problemen op middenlange termijn.
Wat belangrijker is, is een analyze en een remedie.
De vader is hier allicht zwaar gekwetst door een scheiding gekenmerkt met onmacht en een onevenwichtige machtsverhouding van de ouders. Het is een lang een intens, open, kind-gerelateerd en helaas nog steeds onopgelost ouderconflict.
De voedingsstoffen van deze cocktail liggen hoogstwaarschijnlijk zoals het pleidooi van Charlotte Lemmens waar naar verwezen werd aangaf over een structurele fout in het familierecht. Belangrijk... je vraagt de rechter verder te ontvaderen (dat laatste is de analyze)
Hier leg ik dus de oorzaak, m.a.w. bij het procederen zonder prioriteit met vrede tussen de ouders te leggen. De kans is groot dat dit nooit meer hersteld wordt.
Wil je de (scheidings)kinderen zo min mogelijk schade berokkenen?
Conflict tussen ouders zal voor kinderen vooral ontredderend zijn als tijdens of door een conflict de unieke betekenis die ouders hebben voor hun kind(eren) wordt tegengesproken. De betekenis kan zowel gaan in de richting van emotionele veiligheid als van praktische, instrumentele veiligheid.
De grond onder de voeten van je kinderen is beginnen te schuiven omdat hier allicht de rol van de papa (o.a. het bieden van die emotionele+instrumentele veiligheid) een grote knauw heeft gekregen mede door een voortdurend ouderlijk conflict. -en ja iedere ouder die wil scheiden wil dat zijn scheidingsverloop van een leien dak loopt-
Emotionele veiligheid: papa+mama dat zijn de reddingsboeien hij/zij houdt van me, zal altijd van me houden,is lief voor me, ..
Instrumentele veiligheid: Geeft me een slaapplaats, eten, kleding, zorgt dat ik op school geraak, ...
Dit, het beschadigen van de ouderrol tijdens het juridisch scheidingsverloop, is zo ontredderend voor kinderen en vaders (ook moeders mocht het hen hetzelfde overkomen) dat het gevaar reëel is dat dit een cirkelbeweging was en je te maken kreeg met een zekere vorm van ouderverstoting of dezelfde symptomen ervan, dat is mijn oordeel, waarbij dit oordeel gesterkt wordt dat je goed op weg bent om gaan te schuilen onder de paraplu van de negatieve gevoelens van je kinderen. Hadden we het over remedie? De schade is hier allicht zo groot dat er mogelijks al geen remedie meer is! Welke feiten/redenen geven de kinderen op om hun weigerende gedrag te rechtvaardigen? Mijn advies: stop met procederen en tracht terug met behulp van een derde (bemiddelaar, ortho-pedagoog, psycholoog, psychiater, …) gewoon pratende te blijven met elkaar om verdere schade te beperken en zo mogelijk te herstellen
Laat (scheidings)kinderen dan vollop van hun vader en moeder genieten.
RR