Mijn zoon nu 17, in juli 18 wil niet meer naar papa na ruzie.
De relatie tussen mij met papa is van heel slecht door bemiddeling naar goed geëvolueerd over de jaren. We gingen samen naar oudercontact, regelmatig overleg, samen met zoon naar psycholoog toen die het moeilijk had,… hoewel we soms andere visie op de zaken hebben respecteren we elkaar als ouder.
Zoon gaf reeds een tijdje te kennen dat hij op kot wil. Ik vind dat ok (praktisch zeer moeilijk te pendelen van bij papa en mama).
Papa vind dit niet ok.
We hebben hier over gepraat, luisteren naar elkaar maar zijn het niet eens. (Op respectvolle manier)
Zoon heeft een ruzie gehad met papa over kot en wil niet meer naar papa. Ik was niet bij de ruzie en hoor ander verhaal van papa en zoon. (De waarheid zal in het midden liggen) Komt er op neer dat zoon waarschijnlijk kwetsende dingen zei (ben bijna 18 en dan doe ik mijn zin) en ook papa (je bent hier niet meer welkom en ik wil een dna test)
In het verleden heeft papa ook al time out gevraagd van de zoon. Zoon speelt met het idee dat hij transgender is en papa kan hier helemaal niet mee om. (Ik vind dat ook niet zo makkelijk maar sta open en praat veel)
Nu zegt zoon: ik ben 2e keer buitengezet en nu ga ik niet meer. Ik praat er open met hem over en druk hem op zijn hart dat bruggen verbranden niet goed is, dat papa hemgraag ziet ondanks we andere visie hebben. Maar zoon is stellig.
Ik heb de eerste week (hebben week week regeling) met papa gebeld. Ze konden beide afkoel periode gebruiken. Nu komt papa week er opnieuw aan en zoon wil nog steeds niet gaan. Heb papa bij het eerste telefoontje gezegd dat ik met zoon praat maar hem niet Manu militari buiten zet.
Qua gevoel ben ik er uit: verplicht zoon niet maar blijf hem motiveren. Met papa blijf ik ook praten.
Maar hoe zit dit wettelijk? Wat als papa zijn geduld opgeraakt? Kom ik in de problemen?
(Sorry lang verhaal… wou volledig zijn)