Ik zit lettelijk met mijn handen in het haar.
Ik ben 4jaar samen met mijn man en wij vormen een nieuw samengesteld gezin. oudste: mijn dochter uit mijn eerste huwelijk, 2 middelste zijn kinderen uit eerste huwelijk, en de jongste is ons kindje.
We hebben een zeer woelige relatie, ben reeds 2x bedrogen door hem.
Maar ik ben voor de 2de keer getrouwd, en dan denk je echt wel 2x na voor je denkt en nog maar eens een echtscheiding.
3jaar lang heeft mijn man mij in de waan gelaten dat alle problemen in onze relatie door mij komen, hij is mister perfect.
Tot hij vorig jaar opeens toegaf dat hij een bipolaire stoornis heeft, en veel van onze problemen komen door zijn 'verkeerde denkwijze'
Het enige wat kan helpen is medicatie en therapie. Het is zeker al 3jaar geleden dat hij nog naar zijn psychiater is geweest, en medicatie is hij pas beginnen nemen een half jaar na zijn 'bekentenis'. Nu ja, nemen, het is maar sporadisch, en paar weken wel en dan weer een paar weken niet.
Ik werk zelf in de medische sector, en ik weet dat die medicatie enkel kan helpen als deze correct en op lange termijn ingenomen word.
Door zijn mentale toestand kan je hier wel spreken van emotionele, psychische en ook wel seksuele mishandeling. Het is enkel draagbaar als hij zijn medicatie zou innemen.
Ik ben vorig jaar ten rade gegaan bij CAW, en daar bevestigen dat een relatie met iemand die een bipolaire stoornis heeft onmogelijk is zonder enige behandeling. En ze bevestigen ook de mishandelingen adhv mijn verhaal, maar zeggen ook dat dit moeilijk te bewijzen is, mijn woord tegen het zijne, en ik weet nu al dat hij alles zou ontkennen.
Ik denk reeds langer aan een echtscheiding, zeker voor mijn 2 kinderen (ik hou ook van mijn stiefkinderen, maar bij een echtscheiding heb ik geen rechten ivm hen).
Maar financieel zou ik het niet aankunnen om alleen voor mijn 2 kinderen te zorgen.
Ik weet ook dat als er een echtscheiding zou zijn, hij zou eisen dat er co-ouderschap is, maar gezien zijn mentale toestand zie ik dat niet echt zitten.
CAW kon mij niet helpen ivm hulp rond een goedkopere woning omdat ik een eigendom heb.......
Kan ik op 1 of andere manier aantonen dat hij in fout is als hij zijn behandeling niet volgt? Hij zegt dat hij zou aantonen dat ik te weinig met hem vrij, en dat ik als vrouw daartoe verplicht ben, dus ben ik in fout volgens hem...
Hij heeft nog maar 1X een doosje medicatie gehaald in een jaar, terwijl zo'n doosje maar genoeg is voor 3maanden, kan ik hiermee bewijzen dat hij zich niet houdt aan zijn behandeling?
Door zijn stoornis heb ik geen vrienden meer, heb ik financiele problemen, en zit ik momenteel in een depressie....
Maar het probleem is vooral dat hij het héél goed kan uitleggen, en hij vaak iedereen aan zijn kant krijgt. >> hij is international key accountmanager in een internationaal bedrijf terwijl hij maar een diploma heeft van bakker.... hij is goed in zijn job en is het gewoon dat hij krijgt wat hij wil...
Ik wil eerst recht in mijn schoenen staan voor ik ook maar een echtscheiding overweeg, want hij is in staat om alles van mij af te nemen (heeft dit bij zijn ex ook gedaan....)
Bedankt voor jullie reacties
- Jureca
- Juridisch actief: Ja
- Regio: België
Benieuwd naar jouw juridische opties? Jureca begeleidt jou aan de geschikte oplossing.
Klik hier om jouw situatie te beschrijven en we nemen binnen de 24 uur met jou contact op voor persoonlijke begeleiding
Bij mijn weten is men volgens de belgische wet toch niet VERPLICHT om minstens x-aantal keren per maand sex te hebben met de echtgenoot?
We leven hier toch niet in Afghanistan waar de wet zegt dat de man elke 4 dagen recht heeft op sex : http://nos.nl/artikel/85750-protest-in- ... kswet.html" onclick="window.open(this.href);return false;
Wat ik wèl weet is dat verkrachting binnen het huwelijk strafbaar is.
We leven hier toch niet in Afghanistan waar de wet zegt dat de man elke 4 dagen recht heeft op sex : http://nos.nl/artikel/85750-protest-in- ... kswet.html" onclick="window.open(this.href);return false;
Wat ik wèl weet is dat verkrachting binnen het huwelijk strafbaar is.
Vermits die depressie meer dan waarschijnlijk een gevolg is van het ziektebeeld van de man, is het weinig waarschijnlijk dat men die depressie onder controle krijgt voordat de man iets aan zijn eigen ziekte probeert te verhelpen, nl. door eenvoudigweg de nodige medicijnen op een correcte manier in te nemen.Depressie vereist medicatie die enige tijd duurt vooraleer ze aanslaan en mogen bovendien niet plots onderbroken worden maar zeg er inneens bij dat ik geen arts ben maar wel dat die vrouw of man je op korte termijn kan helpen en als die depressie over is en niet omslaat in iets wat men manisch noemt dan zou ik aan al de andere problemen werken omdat nu alles in 1 keer aanpakken m.i. niet het beste is. Maar goed er zal zeker wel een grijze zone zijn ipv enkel wit of zwart.
Dank jullie voor jullie reacties.
Even een verduidelijking: Ik neemmijn medicatie elke dag, en het gaat ook beter, buiten op die dagen dat hij weer eens vindt dat hij geen medicatie moet nemen en alles in het honderd loopt....
Ik heb nooit medicatie moeten nemen, tot 2maanden geleden.
De diagnose is wel degelijk gesteld door een psychiater, nog voor ik hem leerde kennen. Zijn eerste huwelijk is hierdoor ook gestrand omdat hij plots geen medicatie meer wilde nemen...
En het gaat om een milde vorm, laat ons hopen dat het niet in de korste keren verergerd....
Door zijn manische episodes kan hij juist zijn werk doen, hij neemt dan beduidend meer risico's, en het gaat om erg grote bedragen in zijn werk, en hij haalt de contracten dan ook goed binnen... In die periodes moet ik hem prive ook tegenhouden om meer geld uit te geven dan we kunnen... Ik heb nooit brieven gehad van deurwaarders, maar in dit huwelijk al meer dan me lief is. Hij gaat daar lichtjes over, en boft er ook steeds mee dat hij het kan oplossen door zijn mooie praatjes.... Maar ik zit telkens weer met de schaamte...
En ja, ik heb er al aan gewerkt, het is niet alleen hij die een probleem in een relatie moet oplossen, maar het moet niet steeds van 1 kant komen.
E, ik wil juist dat hij die medicatie neemt voor de kinderen, heb hem dat ook meermaals uitgelegd dat het ook in hun belang is, maar dat wil hij niet inzien.
Ik zie ook dat de kinderen vaak verward zijn, de ene keer mag alles, en de andere keer echt niets, en dat kan omslaan in 5 minuten...
Ik vraag mij gewoon af of ik zijn aandoening, en het niet naleven van zijn behandeling kan 'gebruiken' in een echtscheiding...
Want ik doe dit in het welzijn van ons jongste kind, ik wil niet dat ze groot wordt in zo'n omgeving... Als ik er niet bij ben, kan ik het niet bijsturen als het echt nodig is.
Hij heeft al eens een veroordeling gehad, en moest hiervoor in agressietherapie van de rechter... Zo is hij bij die psychiater terecht gekomen, en zo is de diagnose ook gesteld...
Het is moelijk om een relatie in stand te houden waar het de ene week goed is, en je de volgende week een kreng bent 'waar hij dringend een put voor moet graven in de tuin'....
Even een verduidelijking: Ik neemmijn medicatie elke dag, en het gaat ook beter, buiten op die dagen dat hij weer eens vindt dat hij geen medicatie moet nemen en alles in het honderd loopt....
Ik heb nooit medicatie moeten nemen, tot 2maanden geleden.
De diagnose is wel degelijk gesteld door een psychiater, nog voor ik hem leerde kennen. Zijn eerste huwelijk is hierdoor ook gestrand omdat hij plots geen medicatie meer wilde nemen...
En het gaat om een milde vorm, laat ons hopen dat het niet in de korste keren verergerd....
Door zijn manische episodes kan hij juist zijn werk doen, hij neemt dan beduidend meer risico's, en het gaat om erg grote bedragen in zijn werk, en hij haalt de contracten dan ook goed binnen... In die periodes moet ik hem prive ook tegenhouden om meer geld uit te geven dan we kunnen... Ik heb nooit brieven gehad van deurwaarders, maar in dit huwelijk al meer dan me lief is. Hij gaat daar lichtjes over, en boft er ook steeds mee dat hij het kan oplossen door zijn mooie praatjes.... Maar ik zit telkens weer met de schaamte...
En ja, ik heb er al aan gewerkt, het is niet alleen hij die een probleem in een relatie moet oplossen, maar het moet niet steeds van 1 kant komen.
E, ik wil juist dat hij die medicatie neemt voor de kinderen, heb hem dat ook meermaals uitgelegd dat het ook in hun belang is, maar dat wil hij niet inzien.
Ik zie ook dat de kinderen vaak verward zijn, de ene keer mag alles, en de andere keer echt niets, en dat kan omslaan in 5 minuten...
Ik vraag mij gewoon af of ik zijn aandoening, en het niet naleven van zijn behandeling kan 'gebruiken' in een echtscheiding...
Want ik doe dit in het welzijn van ons jongste kind, ik wil niet dat ze groot wordt in zo'n omgeving... Als ik er niet bij ben, kan ik het niet bijsturen als het echt nodig is.
Hij heeft al eens een veroordeling gehad, en moest hiervoor in agressietherapie van de rechter... Zo is hij bij die psychiater terecht gekomen, en zo is de diagnose ook gesteld...
Het is moelijk om een relatie in stand te houden waar het de ene week goed is, en je de volgende week een kreng bent 'waar hij dringend een put voor moet graven in de tuin'....
Ik dacht dat het tegenwoordig helemaal niet meer nodig is om een reden te geven voor echtscheiding.
Maar het is wel belangrijk indien U wil vermijden dat de kinderen in co-habitatie zullen moeten leven, waardoor ze zonder begeleiding bij hun vader kunnen zijn als hij in zijn manische periode is.
Maar vermits die diagnose al gesteld is, kan je dit toch duidelijk meegeven aan de rechter? Liefst dan met voldoende informatie over bipolaire stoornissen, gezien sommige mensen hier nu denken dat het over "tekort aan sex " gaat
Maar het is wel belangrijk indien U wil vermijden dat de kinderen in co-habitatie zullen moeten leven, waardoor ze zonder begeleiding bij hun vader kunnen zijn als hij in zijn manische periode is.
Maar vermits die diagnose al gesteld is, kan je dit toch duidelijk meegeven aan de rechter? Liefst dan met voldoende informatie over bipolaire stoornissen, gezien sommige mensen hier nu denken dat het over "tekort aan sex " gaat
-
roderidder
- Berichten: 2946
- Contacteer: Website
Waar het om gaat is het welzijn van de kinderen
Als ouders onder 1 dak leven geven ze een voorbeeld (goed of slecht) aan de kinderen hoe ze omgaan met problemen.
Als ouders uit elkaar gaan is dat ook een voorbeeld en vooral hoe ze dan problemen oplossen.
Een van de problemen die ik ondervind is dat ik nauwelijks drie zinnen achter elkaar kan schrijven zonder fout ook al helpt een autocorrector mij voortdurend. Recent maakte iemand daar een opmerking over en reageerde of er een zelfde soort van reactie zou zijn als een dodelaar over een paar woorden struikeld. Die opmerking bleek raak te zijn. Het gaat dus om mentaliteit en hoe men er tegen aan kijkt.
Diegene die een levenspartner kiest er samen kinderen mee maakt dient de bijhorende verantwoordelijkheid die daarbij hoort te dragen.
In onze Grondwet staat duidelijk dat elke Belg gelijk is, met andere woorden mijn visie is dat eenieder moet weten dat het kind recht heeft op een goede opvoeding door zijn ouders.
In mijn visie is er aan dit begindsel één uitzondering en dat is de gevaarssituatie. Als een ouder een gevaar vormt voor het kind moet men van overheidswege ingrijpen door bijvoorbeeld die ouder onder curratele te stellen of in sommige gevallen door deze ouder te ontouderen.
Vermits je stelt dat het zelfs in 5 minuten kan omslaan bij hem moet je weten dat je niet 100% van je tijd bij hem bent en dus hij ook -en daar ga ik van uit- vaak de kinderen alleen had maar vooral dat je niet meld dat je dat al 15 keer bent gaan aangeven bij de politie met laat ons zeggen 5 keer een voorbeeld dat het niet de angsten alleen zijn dat het fout zou kunnen gaan maar dat je aangeeft welke brokken er gemaakt zijn. Dat zijn mogelijks de gevaarsituaties maar dat gedeelte was m.i. erg zwak. Nu vraag je of je kans maakt zijn psychische handicap als argument te gebruiken om er je eigen voordeel mee te doen en dan vooral onder de paraplu dat het beter zou zijn voor de kinderen dat ze meer bij U zijn -en het al dan niet nemen van medicatie of zelfs correcte inname. Wel door mijn bril bekeken is dat nu juist een mogelijke gevaarssituatie omdat het voor de evenwichtige ontwikkeling van kinderen vernietigend is als ouders langdurend in conflict zijn. Met andere woorden de kans is groot dat niet zijn psychische handicap hier het ergste is voor de kids wel de vechtscheiding die hen hier zou kunnen tekenen voor de rest van hun leven.
Als men van alle kinderen één ouder zou gaan ontnemen omdat 1-ouder niet de medicatie neemt zoals voorgeschreven dan zou het wel eens kunnen dat in elke klas van het basisonderwijs een kind plots ontouderd wordt. Dit is niet wat ik hier pleit en dat ook niet wil dat dit geinstalleerd wordt. Wat ik wens is dat ouders inzien dat die langdurige conflictueuze situaties bij een vechtscheiding kindermishandeling is. Dat niet alleen veel geld hierdoor wegstroomt van het kind in plaats van naar het kind, dat in eerste instantie behoefte heeft aan zorg aandacht liefde en genegenheid.
Een juridisch geschil aangaan dat je een betere ouder bent die beter die zorg, die aandacht, die liefde, die genegenheid is vaak een never ending story waar je goed moet zoeken naar de goede kanten die daar aan zijn.
Veel beter is je aandacht geven aan de oplossing van dit probleem, ook al is dat niet simpel en ook al is dat niet in 2013 te realiseren. Er er een oplossing? Wel die oplossing zou er kunnen zijn maar die kiem van de oplossing groeit heel vaak uit van het wederzijds respect, met andere woorden de oplossing die jullie er zelf aan kunnen geven. Mijn advies...? Doe je best om eerst om samen die oplossing te vinden want rechtbanken bieden m.i. geen oplossingen aan, al denken m.i. veel te veel mensen dat dit wel zo is.
Juridisch gezien zouden jullie allebij argumenten naar boven kunnen halen op de rechtbank
hij: zij is ziek mevrouw/meneer de rechter en hij neemt haar pillen niet (met het oog hem zoveel mogelijk te ontnemen)
zij: hij is ziek meneer/mevrouw de rechter en zij neemt haar pillen niet (met het oog haar zoveel mogelijk te ontnemen)
Hoe zal die rechter deze argumenten kunnen controlleren denk je .... vertel het mij en treed dus lucgescheiden bij en vooral van belang is dat niet al zijn collega's een depressie hebben van zijn gedrag, nee je zegt dat hij goed is in zijn job!
Wat hoop ik? Wel dat je snel beide kan genieten van het bevredigen van een gezonde sexuele behoefte waarvan ik uitga die elk van ons heeft.
RR
Als ouders onder 1 dak leven geven ze een voorbeeld (goed of slecht) aan de kinderen hoe ze omgaan met problemen.
Als ouders uit elkaar gaan is dat ook een voorbeeld en vooral hoe ze dan problemen oplossen.
Een van de problemen die ik ondervind is dat ik nauwelijks drie zinnen achter elkaar kan schrijven zonder fout ook al helpt een autocorrector mij voortdurend. Recent maakte iemand daar een opmerking over en reageerde of er een zelfde soort van reactie zou zijn als een dodelaar over een paar woorden struikeld. Die opmerking bleek raak te zijn. Het gaat dus om mentaliteit en hoe men er tegen aan kijkt.
Diegene die een levenspartner kiest er samen kinderen mee maakt dient de bijhorende verantwoordelijkheid die daarbij hoort te dragen.
In onze Grondwet staat duidelijk dat elke Belg gelijk is, met andere woorden mijn visie is dat eenieder moet weten dat het kind recht heeft op een goede opvoeding door zijn ouders.
In mijn visie is er aan dit begindsel één uitzondering en dat is de gevaarssituatie. Als een ouder een gevaar vormt voor het kind moet men van overheidswege ingrijpen door bijvoorbeeld die ouder onder curratele te stellen of in sommige gevallen door deze ouder te ontouderen.
Vermits je stelt dat het zelfs in 5 minuten kan omslaan bij hem moet je weten dat je niet 100% van je tijd bij hem bent en dus hij ook -en daar ga ik van uit- vaak de kinderen alleen had maar vooral dat je niet meld dat je dat al 15 keer bent gaan aangeven bij de politie met laat ons zeggen 5 keer een voorbeeld dat het niet de angsten alleen zijn dat het fout zou kunnen gaan maar dat je aangeeft welke brokken er gemaakt zijn. Dat zijn mogelijks de gevaarsituaties maar dat gedeelte was m.i. erg zwak. Nu vraag je of je kans maakt zijn psychische handicap als argument te gebruiken om er je eigen voordeel mee te doen en dan vooral onder de paraplu dat het beter zou zijn voor de kinderen dat ze meer bij U zijn -en het al dan niet nemen van medicatie of zelfs correcte inname. Wel door mijn bril bekeken is dat nu juist een mogelijke gevaarssituatie omdat het voor de evenwichtige ontwikkeling van kinderen vernietigend is als ouders langdurend in conflict zijn. Met andere woorden de kans is groot dat niet zijn psychische handicap hier het ergste is voor de kids wel de vechtscheiding die hen hier zou kunnen tekenen voor de rest van hun leven.
Als men van alle kinderen één ouder zou gaan ontnemen omdat 1-ouder niet de medicatie neemt zoals voorgeschreven dan zou het wel eens kunnen dat in elke klas van het basisonderwijs een kind plots ontouderd wordt. Dit is niet wat ik hier pleit en dat ook niet wil dat dit geinstalleerd wordt. Wat ik wens is dat ouders inzien dat die langdurige conflictueuze situaties bij een vechtscheiding kindermishandeling is. Dat niet alleen veel geld hierdoor wegstroomt van het kind in plaats van naar het kind, dat in eerste instantie behoefte heeft aan zorg aandacht liefde en genegenheid.
Een juridisch geschil aangaan dat je een betere ouder bent die beter die zorg, die aandacht, die liefde, die genegenheid is vaak een never ending story waar je goed moet zoeken naar de goede kanten die daar aan zijn.
Veel beter is je aandacht geven aan de oplossing van dit probleem, ook al is dat niet simpel en ook al is dat niet in 2013 te realiseren. Er er een oplossing? Wel die oplossing zou er kunnen zijn maar die kiem van de oplossing groeit heel vaak uit van het wederzijds respect, met andere woorden de oplossing die jullie er zelf aan kunnen geven. Mijn advies...? Doe je best om eerst om samen die oplossing te vinden want rechtbanken bieden m.i. geen oplossingen aan, al denken m.i. veel te veel mensen dat dit wel zo is.
Juridisch gezien zouden jullie allebij argumenten naar boven kunnen halen op de rechtbank
hij: zij is ziek mevrouw/meneer de rechter en hij neemt haar pillen niet (met het oog hem zoveel mogelijk te ontnemen)
zij: hij is ziek meneer/mevrouw de rechter en zij neemt haar pillen niet (met het oog haar zoveel mogelijk te ontnemen)
Hoe zal die rechter deze argumenten kunnen controlleren denk je .... vertel het mij en treed dus lucgescheiden bij en vooral van belang is dat niet al zijn collega's een depressie hebben van zijn gedrag, nee je zegt dat hij goed is in zijn job!
Wat hoop ik? Wel dat je snel beide kan genieten van het bevredigen van een gezonde sexuele behoefte waarvan ik uitga die elk van ons heeft.
RR
Laatst gewijzigd door roderidder op 10 feb 2013 15:04, 2 keer totaal gewijzigd.
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
Gezien u iets uit de privésfeer wilt halen, zal u het zeer moeilijk krijgen om dit te rechtvaardigen.
De psychiater is alvast gebonden aan geheimhouding, en zoals reeds aangehaald; u aan de hulp-verplichting tussen gehuwden.
M.a.w. de rechtbank kan uw bewijzen allicht niet als rechtsgeldig beschouwen, en zal in het beste geval, één en ander vanuit de
rechtbank laten onderzoeken, ...
mogelijk zal de rechter; uw man laten beloven dat hij zijn medicatie regelmatig gaat innemen.
Op deze basis zal uw man dan ook zijn co-ouderschap niet worden afgenomen.
En daarmee zal uw echtscheiding haar doel, zoals u het hier stelde, voorbij schieten.
Met als resultaat dat ook u wat medicatie zal dienen te slikken vanuit; de extra miserie die dit gaat meebrengen.
Al is dit laatste uiteraard slechts een vermoeden.
De psychiater is alvast gebonden aan geheimhouding, en zoals reeds aangehaald; u aan de hulp-verplichting tussen gehuwden.
M.a.w. de rechtbank kan uw bewijzen allicht niet als rechtsgeldig beschouwen, en zal in het beste geval, één en ander vanuit de
rechtbank laten onderzoeken, ...
mogelijk zal de rechter; uw man laten beloven dat hij zijn medicatie regelmatig gaat innemen.
Op deze basis zal uw man dan ook zijn co-ouderschap niet worden afgenomen.
En daarmee zal uw echtscheiding haar doel, zoals u het hier stelde, voorbij schieten.
Met als resultaat dat ook u wat medicatie zal dienen te slikken vanuit; de extra miserie die dit gaat meebrengen.
Al is dit laatste uiteraard slechts een vermoeden.
Handige documenten voor Personenrecht
-
roderidder
- Berichten: 2946
- Contacteer: Website
Een arts heeft een vertrouwensrelatie met zijn patient. Met andere woorden dat is vertrouwelijk.
Noch een arts noch de rechter wil die vertrouwensrelatie aan dingelen slaan!
Het is alsof Uw werkgever eens vlug naar Uw arts mag gaan, ook al is dat via een rechter, om de inhoud van Uw medisch dossier gaan op te halen om Uw ontslag te laten rechtvaardigen, zo werkt dat gelukkig niet, ook al heeft die werkgever zijn werknemer een antidepressie pil zien innemen.
Wat mensen maar al te vaak tekent is de leed en de ellende die met een juridische strijd van een (echt)scheiding gepaard gaat waarbij met mensen bedoeld wordt, vooral de kinderen...
RR
Noch een arts noch de rechter wil die vertrouwensrelatie aan dingelen slaan!
Het is alsof Uw werkgever eens vlug naar Uw arts mag gaan, ook al is dat via een rechter, om de inhoud van Uw medisch dossier gaan op te halen om Uw ontslag te laten rechtvaardigen, zo werkt dat gelukkig niet, ook al heeft die werkgever zijn werknemer een antidepressie pil zien innemen.
Wat mensen maar al te vaak tekent is de leed en de ellende die met een juridische strijd van een (echt)scheiding gepaard gaat waarbij met mensen bedoeld wordt, vooral de kinderen...
RR
ter informatie:
-----------------
Me dunkt is dit een groot verschil met een tijdelijke depressie die perfect herstelbaar is als vb. de oorzaak van de depressie (zie hierboven de link) wordt verwijderd.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bipolaire_stoornis" onclick="window.open(this.href);return false;Het is een blijvende (levenslang durende) geestelijke aandoening, vaak met terugkerende episoden die ernstig van aard kunnen zijn. Het vereist daarom een actieve behandeling. De stemmingswisselingen kunnen normale relaties bemoeilijken en kunnen ook van invloed zijn op alle overige aspecten van het leven.
-----------------
Me dunkt is dit een groot verschil met een tijdelijke depressie die perfect herstelbaar is als vb. de oorzaak van de depressie (zie hierboven de link) wordt verwijderd.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Depressie_(klinisch" onclick="window.open(this.href);return false;)Een depressie is een stemmingsstoornis die zich kenmerkt door een verlies van levenslust of zware neerslachtigheid. In het normale spraakgebruik wordt de term 'depressief' vrij snel gebruikt voor een toestand waarin iemand in een dip zit. Men spreekt echter pas van klinische depressie wanneer aan een uitgebreid aantal criteria wordt voldaan, zoals vastgelegd in diagnostische en statistische handboeken als het ICD-10 van de Wereldgezondheidsorganisatie, of het in Nederland en in de VS gehanteerde DSM-IV TR. Niet iedere depressieve, sombere of verdrietige stemming is dus een psychische aandoening.
Indien men niet meer hoeft samen te leven met iemand met een bipolaire stoornis, samen met het feit dat men dan gerust is over de manier waarop de kinderen worden opgevangen (door de moeder), kan er natuurlijk voor zorgen dat een eventuele depressie van de moeder hierdoor verdwijnt.
In ieder geval is het blijven zitten in een onhoudbare situatie nefast voor zowel de kinderen als de moeder zelf. Tenzij U misschien prefereert dat moeder op een bepaald moment kan wordne opgenomen en de kinderen dan continue bij de bipolaire vader mogen verblijven. (o ja, op die manier krijg je als kind dus ook meer kans op die stoornis over te nemen of depressies te ontwikkelen. Ik neem aan dat je zoiets beter vindt?).
Alles is opgelost als vader gewoon zijn medicatie stipt inneemt. Maar hij zou de eerste patient met die stoornis niet zijn die dit in feite niet wenst, zeker niet omdat de hypes in feite wel heel leuk zijn om mee te maken.
Trouwens de standaard uitdrukking van "ruzie maken doe je met twee" gaat echt niet op voor vechtscheidingen : daarvoor heb je maar één persoon nodig die zowel dwarsligt als vb. de moeder pest door de kinderen slecht te behandelen.
In ieder geval is het blijven zitten in een onhoudbare situatie nefast voor zowel de kinderen als de moeder zelf. Tenzij U misschien prefereert dat moeder op een bepaald moment kan wordne opgenomen en de kinderen dan continue bij de bipolaire vader mogen verblijven. (o ja, op die manier krijg je als kind dus ook meer kans op die stoornis over te nemen of depressies te ontwikkelen. Ik neem aan dat je zoiets beter vindt?).
Alles is opgelost als vader gewoon zijn medicatie stipt inneemt. Maar hij zou de eerste patient met die stoornis niet zijn die dit in feite niet wenst, zeker niet omdat de hypes in feite wel heel leuk zijn om mee te maken.
Trouwens de standaard uitdrukking van "ruzie maken doe je met twee" gaat echt niet op voor vechtscheidingen : daarvoor heb je maar één persoon nodig die zowel dwarsligt als vb. de moeder pest door de kinderen slecht te behandelen.
-
lucgescheiden
- Berichten: 2810
Poster stelt hier de vraag of zij een bipolaire stoornis kan gebruiken in een echtscheiding.
Dit vanuit een vrees voor de kinderen...
Uw antwoord is dat men geen reden dient op te geven om te scheiden, maar
dat alles zou opgelost zijn mocht vader gewoon zijn medicatie stipt innemen.
Ik meen dat een pasklare oplossing niet bestaat uit een echtscheiding, daar
niemand deze bipolaire stoornis zal willen aanvaarden, zo deze niet werd onderzocht door een deskundige aangesteld door de rechtbank.
Indien deze vaststelling toch zou gebeuren, is het dan nog zeer de vraag of dit juridisch ook zou kunnen leiden tot het afnemen van het co-ouderschap.
Hoe dan ook zouden de procedures hiervoor tot langlopende miserie zorgen binnen het gezin, wellicht net iets erger, dan
dat poster via bv vrederechter wordt gemachtigd om toe te zien op een stipte inname van de medicatie.
Dit vanuit een vrees voor de kinderen...
Uw antwoord is dat men geen reden dient op te geven om te scheiden, maar
dat alles zou opgelost zijn mocht vader gewoon zijn medicatie stipt innemen.
Ik meen dat een pasklare oplossing niet bestaat uit een echtscheiding, daar
niemand deze bipolaire stoornis zal willen aanvaarden, zo deze niet werd onderzocht door een deskundige aangesteld door de rechtbank.
Indien deze vaststelling toch zou gebeuren, is het dan nog zeer de vraag of dit juridisch ook zou kunnen leiden tot het afnemen van het co-ouderschap.
Hoe dan ook zouden de procedures hiervoor tot langlopende miserie zorgen binnen het gezin, wellicht net iets erger, dan
dat poster via bv vrederechter wordt gemachtigd om toe te zien op een stipte inname van de medicatie.
Handige documenten voor Personenrecht
Laat mij heel duidelijk zijn, ik zit echt niet te wachten op een vechtscheiding, integendeel, de kinderen zijn daar de dupe van, en dat wil ik kost wat kost vermijden.
Mijn eerste echtscheiding heeft me welgeteld 54€ gekost, die van mijn man een dikke 30.000€... dat was pas een vechtscheiding.
Het gaat hier bij mij niet om hoe ik hier uitkom, maar wat het beste is voor ons jongste kind....
Maar ik heb hier al een goede indruk gekregen over het feit dat zo'n stoornis niet kan aangehaald worden in de rechtbank, en dat het er vaak niet toe doet.
In ieder geval bedankt voor deze verduidlijking...
Ik weet niet hoe het verder zal verlopen, ik zit nog steeds met het dillema of ik niet gewoon in deze relatie zou blijven, zo heb ik toch een zekere controle over de kinderen.
En ja, ik ben eigenlijk altijd bij hen, want door de drukke baan van mijn man, heb ik mijn carriere aan de kant gezet zodat de kindjes alle aandacht van me krijgen...
En nee, ik ben hier niet boos om, ik ben een echte moederkloek, en het belangrijkste zijn mijn kinderen....
Dat maakt het juist zo moeilijk allemaal.
Leven met iemand met een bipolaire stoornis is niet gemakkelijk, zeker niet als deze persoon niet wil inzien dat zijn behandeling echt noodzakelijk is, hij aanvaardt deze diagnose niet, en het belangrijkste zou zijn dat ik alleen maar mijn best kan doen om hem dat wel te doen inzien, dan zou het veel gemakkelijker gaan.
Maar hoewel ik enorm veel kan verdragen, soms geraak je moedeloos en heb je zin om deze strijd op te geven.... Maar ik blijf doorgaan voor mijn kinderen, maar zoals mijn moeder zegt, 'moet je dat doen ten koste van jezelf? Dat is ook niet het beste voor de kinderen'....
Een echtscheiding, dat beslis je niet zo maar, ik toch niet, hoewel ik genoeg mensen ken die er enorm licht over gaan...
En ik ben voorstaander van co-ouderschap, en in een goede mentale toestand zou ik dit hier ook aanraden, maar die toestand is er niet....
Mijn eerste echtscheiding heeft me welgeteld 54€ gekost, die van mijn man een dikke 30.000€... dat was pas een vechtscheiding.
Het gaat hier bij mij niet om hoe ik hier uitkom, maar wat het beste is voor ons jongste kind....
Maar ik heb hier al een goede indruk gekregen over het feit dat zo'n stoornis niet kan aangehaald worden in de rechtbank, en dat het er vaak niet toe doet.
In ieder geval bedankt voor deze verduidlijking...
Ik weet niet hoe het verder zal verlopen, ik zit nog steeds met het dillema of ik niet gewoon in deze relatie zou blijven, zo heb ik toch een zekere controle over de kinderen.
En ja, ik ben eigenlijk altijd bij hen, want door de drukke baan van mijn man, heb ik mijn carriere aan de kant gezet zodat de kindjes alle aandacht van me krijgen...
En nee, ik ben hier niet boos om, ik ben een echte moederkloek, en het belangrijkste zijn mijn kinderen....
Dat maakt het juist zo moeilijk allemaal.
Leven met iemand met een bipolaire stoornis is niet gemakkelijk, zeker niet als deze persoon niet wil inzien dat zijn behandeling echt noodzakelijk is, hij aanvaardt deze diagnose niet, en het belangrijkste zou zijn dat ik alleen maar mijn best kan doen om hem dat wel te doen inzien, dan zou het veel gemakkelijker gaan.
Maar hoewel ik enorm veel kan verdragen, soms geraak je moedeloos en heb je zin om deze strijd op te geven.... Maar ik blijf doorgaan voor mijn kinderen, maar zoals mijn moeder zegt, 'moet je dat doen ten koste van jezelf? Dat is ook niet het beste voor de kinderen'....
Een echtscheiding, dat beslis je niet zo maar, ik toch niet, hoewel ik genoeg mensen ken die er enorm licht over gaan...
En ik ben voorstaander van co-ouderschap, en in een goede mentale toestand zou ik dit hier ook aanraden, maar die toestand is er niet....
Draad deels opgeschoond: zoals al vele malen eerder aan betrokken posters gemeld: binnen dit thema, gelieve u aub te weerhouden van subjectieve interpreteringen, suggesties, filosofische overwegingen, eigen uitleggingen etc.
We streven na om binnen deze hypergevoelige problematiek de antwoorden zo "juridisch" en "neutraal" mogelijk te houden.
We streven na om binnen deze hypergevoelige problematiek de antwoorden zo "juridisch" en "neutraal" mogelijk te houden.
Dank je Mariette voor de steun.
en dank je webmaster voor de verduidelijking, ik ben niet op zoek naar subjectieve inetrpreteringen, want ieder mens reageert anders, en niemand kan een mens veroordelen over dingen waar hij niets of weinig van weet. Ik heb in mijn kinderjaren genoeg gezien dat een gezin er voor een buitenstaander helemaal anders kan uitzien dan dat het in werkelijkheid is, kijk maar naar alle spijtige gezinsdrama's van de laatste jaren, de meeste buren hadden het niet zien aankomen....
Mijn vraag is gewoon wat ik juridisch kan doen in onze situatie, als juridische hulp nodig moest zijn.
Want ik zit niet te wachten op een echtscheiding, maar een mens moet op een bepaald moment wel inlichtingen inwinnen voor het geval het ooit nodig zal zijn...
en dank je webmaster voor de verduidelijking, ik ben niet op zoek naar subjectieve inetrpreteringen, want ieder mens reageert anders, en niemand kan een mens veroordelen over dingen waar hij niets of weinig van weet. Ik heb in mijn kinderjaren genoeg gezien dat een gezin er voor een buitenstaander helemaal anders kan uitzien dan dat het in werkelijkheid is, kijk maar naar alle spijtige gezinsdrama's van de laatste jaren, de meeste buren hadden het niet zien aankomen....
Mijn vraag is gewoon wat ik juridisch kan doen in onze situatie, als juridische hulp nodig moest zijn.
Want ik zit niet te wachten op een echtscheiding, maar een mens moet op een bepaald moment wel inlichtingen inwinnen voor het geval het ooit nodig zal zijn...