Duiventil...

[Mieke70]

Beeld je de volgende situatie in: reeds 7j gescheiden met EOT, co-ouderschap met bilocatie week/week. Loopt jarenlang relatief goed, tot vader opeens 2j terug plotsklaps beslist geen co-ouderschap meer te willen en een weekendpapa wil zijn. Zowel de twee tieners en moeder worden voor een voldongen feit geplaatst, vader komt de kinderen niet meer halen, enkel af en toe een weekendje zoals het meneer uitkomt. Wij (moeder en kinderen) staan machteloos, vader heeft immers bezoekRECHT. Wel "vergeet" vader dat hij ook PLICHTEN heeft, en behalve dat de gewone onderhoudskosten voor mij flink oplopen, laat hij het na om de bijzondere kosten te betalen en heeft hij tot op heden een kleine 3000€ niet betaald.
De relatie tussen kinderen en vader is ondertussen flink bekoeld, ze zien hun vader nog nauwelijks, dochter +/- 1 weekend/maand, zoon is al acht maand geleden dat hij hem heeft gezien.

Uiteindelijk heb ik een procedure gestart om de verblijfsregeling/alimentatie te laten aanpassen. Inleidende zitting was in augustus, conclusietermijnen bepaald, komt voor de Jeugdrechtbank begin februari. Nu, bij vader zijn laatste conclusietermijn, laat die mij plotsklaps weten dat hij zijn co-ouderschap weer wenst op te nemen! Hij beweert met de dochter te hebben gepraat en zij zou opnieuw een week/week regeling willen, terwijl ze tgo mij steeds heeft aangegeven dat ze niet graag meer gaat. Vaak moet ik haar aansporen om toch eens een weekend naar hem te gaan, terwijl ze liever zou thuisblijven omdat ze andere plannen heeft. Het lijkt mij alsof hij mooie praatjes heeft verkocht om haar zover te krijgen. Gezien de situatie van de laatste 2.5j vind ik het dan ook heel ongeloofwaardig dat hij nu plotsklaps, een goeie maand voor de zaak voorkomt, tot "inkeer" zou zijn gekomen. Hij heeft me de afgelopen jaren het bloed al serieus onder de nagels gehaald, zet met steeds met m'n rug tegen de muur. Het scenario hoe ik het vervolg zie is: procedure wordt afgeblazen, hij komt de dochter een aantal keren een week halen, waarna hij (of zij) tot het besluit komen dat het toch niet is wat ze willen, grote ontgoocheling... en ik kan van voor af aan beginnen...

Ik word hier zo moe van M'n huis is verdorie geen duiventil Het gaat hier wel om de kinderen en niet om een stuk speelgoed dat hij gebruiken of weer weggooien zoals het hem uitkomt... maar... volgens de akte die momenteel in gebruik is, is het nog altijd (weerom) zijn RECHT, dus ik vermoed dat als meneer het zo wil, het zo zal geschieden??... zucht

[lucgescheiden]

Ik meen dat u volkomen gelijk heb, zoals u het hier stelt, echter:
er zijn buiten de juridisch omschreven aspecten, ook menselijke zaken waarmede rekening dient te houden:

Een van die aspecten is dat; ook kinderen moeilijke periodes doormaken.
Waar het in geval van een 'gewoon' samenleven van ouders, reeds moeilijk is om deze periodes schadeloos te overbruggen,
geeft een scheiding hieraan een extra moeilijkheidsgraad.
Deze moeilijkheidsgraad valt, volgens mij, enkel te verkleinen, wanneer er, in het kader van het co-ouderschap,
constructief wordt gepraat tussen beide ouders.
Zo dit achterwege wordt gelaten, zit je als ouder na verloop van tijd, met een gevoel van;
ondankbaarheid en gebrek aan respect vanwege het kind of de kinderen.
Vanuit deze gevoelens zijn de reacties van alle partijen (ook hier) te verklaren, mijn inziens.

Mss is het nuttig om deze procedure te laten doorlopen, en ze te gebruiken om met de vader tot nieuwe afspraken te komen,
over hoe jullie in de toekomst dit co-ouderschap daadwerkelijk gaan invullen.
Dit om het scenario, zoals u het voorziet, te voorkomen.

Praat met elkaar, en niet alleen over het organisatorische, maar ook over jullie ouderlijke gevoelens en
op regelmatige tijdstippen samen de specifieke problemen van elk kind bespreken; er een gemeenschappelijke aanpak voor opstellen... in plaats van elkaar te bekampen.
Een beetje goede wil van beide partijen, kan niet alleen jullie ouderschap dienen, maar
tevens zorgen voor een "gezonde" opvoeding van jullie kinderen, zoniet worden zij de dupe.

Zie: http://www.juridischforum.be/forum/view ... 22#p174122" onclick="window.open(this.href);return false;

[Mieke70]

Bedankt voor je reactie, Luc. Je hebt gelijk hoor, dat het in het belang van de kinderen het beste is om als ouders op een constructieve manier met elkaar proberen om te gaan. Dat is bij ons gedurende de eerste jaren na onze scheiding ook goed gelukt, maar dat lukt nu absoluut niet meer. Er zijn (onder meer door inmenginging van anderen) bruggen opgeblazen en ik vrees dat hier geen weg terug is. Ik heb lang geprobeerd op alle mogelijke manieren de lieve vrede te bewaren omwille van de kinderen, maar het moet ook met goeie wil van twee kanten, als je steeds op een muur botst dan houdt het op een gegeven moment ook op.
Heb m'n advocaat inmiddels nog niet te pakken gekregen, maar als het van mij afhangt wordt de procedure in elk geval verder gezet... we zien wel hoe het verder gaat....

[lucgescheiden]

"De belangen van de kinderen"; vormt een zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer rekbaar begrip!
Beide ouders dienen dit dus eerder te lezen als "de belangen van hun gezamelijke verantwoordelijkheid", mijn inziens.