Na contact met de moderator bleek dat de eerste bijdrage in de draad ‘Politieke luxe versus publieke nood’ onbedoeld werd verwijderd. Aangezien ik een kopie had bewaard en het technisch niet mogelijk is om die bijdrage opnieuw vooraan te plaatsen, heb ik ze hier in een nieuwe draad teruggeplaatst. Voor de goede orde: van mij mag er meteen een slotje op, de boodschap is gebracht, de spiegel is opgehangen.
Nog even dit:
Wanneer bepaalde partijen, en in het bijzonder de N-VA , systematisch de zwakkeren in onze samenleving viseren, door bijvoorbeeld het stigmatiseren van specifieke groepen, dan is het niet verwonderlijk dat zij op hun beurt het mikpunt worden van publieke kritiek. Burgers reageren immers op wat zij ervaren als onrechtvaardig beleid, en dat is een fundamenteel onderdeel van een gezonde democratie.
Herpublicatie van een eerder verwijderde bijdrage:
Open kritiek aan het adres van de N-VA,
Het is ronduit schandalig dat er op cruciale departementen zoals Justitie wordt bespaard, met als gevolg dat de veiligheid van burgers niet langer gegarandeerd kan worden. Rechters, parketten en politiediensten kreunen onder personeelstekorten en verouderde infrastructuur, terwijl de politieke klasse zichzelf royaal blijft vergoeden.
De bankrekeningen van politici puilen uit van belastinggeld: salarissen, pensioenen, toelagen en mandaten worden gestapeld en geparkeerd, zonder enige maatschappelijke verantwoording. Terwijl zij hun financiële positie veiligstellen, ontstaan er door hun besparingsbeleid structurele problemen voor het volk: wachttijden in de rechtspraak, verminderde bescherming en een groeiend gevoel van rechteloosheid.
Besparen op Justitie is besparen op vertrouwen. En dat vertrouwen wordt niet hersteld door loze woorden, maar door politieke daadkracht, te beginnen met het herzien van de eigen privileges.
De besparingen treffen niet alleen Justitie, maar ook de gezondheidszorg, een fundament van elke rechtvaardige samenleving. Wachttijden lopen op, zorgpersoneel staat onder druk, en essentiële behandelingen worden uitgesteld of beperkt. Terwijl burgers geconfronteerd worden met stijgende zorgkosten en verminderde toegang, blijft de politieke klasse zichzelf royaal vergoeden.
Recent suggereerde minister Theo Francken (N-VA) dat terugbetalingen van geneesmiddelen kunnen worden afgeschaft, zodat het uitgespaarde bedrag geïnvesteerd kan worden in defensie. Een uitspraak die niet alleen verwerpelijk is, maar ook getuigt van een schrijnend gebrek aan voeling met de realiteit van gewone burgers. Francken, die dankzij zijn riante inkomsten uit belastinggeld geen moeite heeft om medicijnen uit eigen zak te betalen, lijkt te vergeten dat duizenden mensen afhankelijk zijn van terugbetaling om überhaupt toegang te hebben tot noodzakelijke zorg.
Gezondheid is geen luxeproduct. Het is een basisrecht. En dat recht mag nooit opgeofferd worden voor geldverslindende projecten of militaire speeltjes. Wie voorrang geeft aan tanks boven therapie, kiest niet voor veiligheid, maar voor sociale ontwrichting.
Het contrast is schrijnend: politici parkeren belastinggeld op hun rekeningen, terwijl ziekenhuizen moeten besparen op verpleegkundigen, apparatuur en infrastructuur. De burger betaalt dubbel: eerst via belastingen, en vervolgens via een systeem dat steeds minder teruggeeft.
Besparen op gezondheid is geen boekhoudkundige ingreep. Het is een ethische keuze. En die keuze zegt veel over wie men wil beschermen, en wie men laat vallen.
Besparingen die de zwaksten treffen, terwijl de sterksten zichzelf ontzien, zijn geen hervormingen maar afrekeningen. Het is tijd voor een beleid dat rechtvaardigheid boven zelfbehoud plaatst.
Vervolg opiniestukken: https://juridischforum.be/viewtopic.php?f=47&t=175904